Ο κομματισμός του κράτους θα πρέπει ν' αντιμετωπίζεται ως πραξικοπηματική πράξη. Αλλοιώνει το ίδιο το πολίτευμα. Παραδίδει το κράτος σε συγκεκριμένους ιδιώτες, οι οποίοι είναι οι κομματάρχες. Διχάζει τον λαό και τον αναγκάζει να στηρίζει τους κομματάρχες, προκειμένου είτε να ευνοηθεί είτε απλά να κάνει τη δουλειά του. Ο κομματισμός καταλύει κάθε έννοια ισονομίας και ισοπολιτείας, εφόσον αυτοί που κάθε φορά κυβερνάνε είναι πιο "ίσοι" από τους υπόλοιπους. Πιο "ίσοι" απ' ό,τι μπορεί να ανέχεται ένα δημοκρατικό Σύνταγμα. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε ότι ο σημερινός δικομματισμός αποκαλύπτει ένα "βουβό" πραξικόπημα, το οποίο απλά δεν έχει γίνει αντιληπτό στην εκδήλωσή του.
Όμως, για να υπάρχει δικομματισμός, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να δημιουργηθούν οι συνθήκες που γεννούν τον ίδιο τον κομματισμό. Εκεί παίζει το ΚΚΕ τον ολέθριο ρόλο του. Χωρίς την ύπαρξη του ΚΚΕ τα αστικά κόμματα δεν θα μπορούσαν να μεταμορφωθούν σε ημικρατικές οργανώσεις και να μονοπωλούν την εξουσία, κάνοντας παράνομη χρήση δημοσίου χρήματος και μέσων. Δεν θα μπορούσαν να εξοντώνουν τους πολιτικούς ανταγωνιστές τους, παριστάνοντας τις παρατάξεις. Τα ελέω Στάλιν "πνευματικά δικαιώματα" του ΚΚΕ πάνω στον κομμουνισμό είναι αυτά τα οποία δίνουν ανάλογα "δικαιώματα" σοσιαλισμού και φιλελευθερισμού στα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Το ΚΚΕ γι' αυτόν τον λόγο είναι υπερπολύτιμο για τα αστικά κόμματα. Λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και επιτρέπει σε απλά αστικά κόμματα να το μιμούνται. Το ΚΚΕ από τη φύση του επιδιώκει τον κομματισμό του κράτους. Γιατί; Διότι δεν έχει άλλο μέσον για να καταλάβει την εξουσία. Θεωρητικά ένα κομμουνιστικό κόμμα έχει μόνιμο κι αποκλειστικό στόχο να επιβάλλει τη "δικτατορία του προλεταριάτου". Έχει ως στόχο να καταλύσει τη δημοκρατία, την οποία προφανώς μισεί. Τη δημοκρατία, η οποία προκαλεί "αλλεργίες" σε "πατερούληδες" τύπου Στάλιν, Τσαουσέσκου, Μάο κλπ.. Τον στόχο της κατάληψης της εξουσίας μπορεί να τον επιτύχει με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι η ένοπλη επανάσταση και ο δεύτερος είναι η σταδιακή "απαλλοτρίωση" του κρατικού μηχανισμού. Ο πρώτος είναι απαγορευτικός και ο δεύτερος είναι ο μόνος που του απομένει για να επιβάλει αυτήν τη δικτατορία στον λαό.
Από τη στιγμή λοιπόν που το ΚΚΕ εγκατέλειψε την ιδέα της ένοπλης επανάστασης, περιορίστηκε στον μοναδικό δρόμο που του απέμενε για την κατάληψη της εξουσίας. Συμμετέχει στις εκλογές, όχι για να τις κερδίσει, αλλά για να παραμένει πάντα σε απόσταση "βολής" από το κράτος. Να συμμετέχει στη νομή των θέσεων εξουσίας αυτού του κράτους. Να διατηρεί τη θεωρητική δυνατότητα να ελέγξει με στελέχη του τον κρατικό μηχανισμό, ώστε, όταν οι συνθήκες του το επιτρέψουν, να επιβάλει στον λαό με "δημοκρατικά" μέσα την ιδεολογία του. Από τη στιγμή που ο λαός δεν εκτιμά το "μεγαλείο" του το ΚΚΕ, περιμένει να τον αναγκάσει κάποτε να το εκτιμήσει με τα όπλα του κράτους. Αυτή είναι η άποψή του ΚΚΕ για τη δημοκρατία. Δημοκρατία για το ΚΚΕ είναι να μην το ενοχλούν όταν επιχειρεί από θέση αδυναμίας να καταλάβει την εξουσία. Αν καταλάβει αυτήν την εξουσία, η άποψή του περί δημοκρατίας είναι τα "γκούλαγκ" της αντιπολίτευσης.
Αυτός λοιπόν ο αντιδημοκρατικός μηχανισμός, που στοχεύει μόνιμα στην άλωση του κράτους μέσω του κομματισμού, σήμερα είναι ο μεγαλύτερος καταγγέλων του δικομματισμού. Ένας πραγματικός επαγγελματίας του είδους. Ένα πραγματικό μονοπώλιο. Γιατί το κάνει; Διότι αυτό συμφέρει τα δύο μεγάλα κόμματα. Υπερπροβάλλεται το ΚΚΕ σαν ο μεγαλύτερος εχθρός του δικομματισμού, για να "καπελώνονται" όλοι οι δημοκράτες οι οποίοι τον πολεμούν. Υπερπροβάλλεται ο "ευνούχος", για να επιβιώνουν οι "ανίκανοι". Οι συγκεκριμένοι "ανίκανοι", εφόσον για το ΚΚΕ οι πάντες "μη ευνούχοι" είναι εχθροί του.
Αυτός είναι ο ρόλος που επιτρέπει στο ΚΚΕ να επιβιώνει. Εξοντώνει τον ανταγωνισμό του φασιστικού δικομματισμού. Το ΚΚΕ εξοντώνει όλους τους "μικρούς" της δημοκρατίας, που θέλουν να γίνουν "μεγάλοι". Είναι το "φράγμα" τους για τη Βουλή. Είναι ο επαγγελματίας "μεγαλύτερος" από τους "μικρούς". Από όλους τους "μικρούς" αυτό τα λέει πιο "ωραία" εναντίον του δικομματισμού. Αυτό υπερπροβάλλεται από τα ΜΜΕ, για να τα "λέει" κατ’ αποκλειστικότητα. Έχει τα "πνευματικά δικαιώματα" των αντιιμπεριαλιστικών διαδηλώσεων, των κοινωνικών αγώνων, των εργατικών δικαιωμάτων κλπ.. Τα δύο μεγάλα κόμματα του αναγνωρίζουν τα δικαιώματα αυτά, για να μην τα πάρει κάποιος άλλος και τους απειλήσει.
Από εκεί και πέρα ο ρόλος του δεν σταματά εκεί. Το ΚΚΕ θα βρει τους "μικρούς" δημοκράτες στα πεζοδρόμια, στα συνδικάτα, στους συλλόγους και θα τους "εξοντώσει" πριν αυτοί φτάσουν να γίνουν γνωστοί και άρα απειλητικοί για τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ΚΚΕ και το μίσος του θα το συναντήσει κάποιος δημοκράτης πολύ πριν βρεθεί απέναντι στους δύο μεγάλους του δικομματισμού. Τον πόλεμο του ΚΚΕ θα έχει ν' αντιμετωπίσει πρώτον απ' όλους. Αυτή είναι η ευχάριστη "αγγαρεία" του ΚΚΕ. Εχθροί του είναι όλοι οι δημοκράτες και αυτό είναι κάτι το οποίο το κάνει με ευχαρίστηση. Μια ευχαρίστηση, που γίνεται ηδονή, όταν συναντά "μικρούς" και τους καταστρέφει, νομίζοντας ότι εξυπηρετεί τα ιδεολογικά του συμφέροντα.
Με τον τρόπο αυτόν το ΚΚΕ γίνεται το "μαξιλάρι" των δύο μεγάλων κομμάτων, το οποίο δεν επιτρέπει στους δημοκράτες να τα "χτυπούν". Με τον τρόπο αυτόν παραμένουν στο πολιτικό προσκήνιο μόνον οι δύο "μονομάχοι" και κανένας άλλος. Όλοι οι άλλοι απλά δεν μπορούν να πλησιάσουν. Κολλάνε στην "πόρτα" της ελληνικής πολιτικής σκηνής, την οποία φυλάγει με νύχια και με δόντια το φασιστικό ΚΚΕ. Στην "πόρτα" του συνδικαλισμού, των κοινωνικών αγώνων, των εργατικών κινητοποιήσεων, των κοινωνικών ευαισθησιών κλπ.. Στην "πόρτα", που οδηγεί στο πολιτικό "προσκήνιο". Για όσο διάστημα το ΚΚΕ είναι ο αποκλειστικός καταγγέλων του δικομματισμού, ο δικομματισμός θα διαιωνίζεται και άρα θα επιβιώνει και το ΚΚΕ. Το ένα δηλαδή συντηρεί το άλλο.
Τα παιδιά του Στάλιν γίνονται οι "πορτιέρηδες" της δημοκρατίας μας. Όποιοι πρόλαβαν να μπουν, μπήκαν. Οι υπόλοιποι θα "μαλώνουν" με τους "πορτιέρηδες". Δημοκράτες θα πολεμούν με φασίστες, απλά για να φτάσουν στην πολιτική σκηνή "πληγωμένοι" και ταλαιπωρημένοι από τους "πορτιέρηδες". Ψάχνουν να βρουν οι Έλληνες γιατί δεν υπάρχουν νέα πρόσωπα με φρέσκες ιδέες για να τους ψηφίσουν. Ψάχνουν να βρουν γιατί δεν υπάρχουν νέα κόμματα για να τα στηρίξουν. Ας ρωτήσουν την κυρία Παπαρήγα και τους "συντρόφους" της πόσα νέα κόμματα έχουν διαλύσει, όταν αυτά βρίσκονταν στα "σπάργανά" τους. Πόσους δημοκράτες έχουν "εξοντώσει", πολύ πριν αυτοί γίνουν γνωστοί. Πόσους έχουν εξουθενώσει, μέχρι να τους φτάσουν σε σημείο να τα παρατήσουν. Πόσους έχουν ταλαιπωρήσει, μέχρι να τους αναγκάσουν να καταφύγουν στα μεγάλα κόμματα, για ν' απαλλαγούν από αυτούς. Μια πραγματική πληρωμένη "ύαινα", που εξοντώνει τα μικρά "λιονταράκια" της δημοκρατίας πολύ πριν αυτά γίνουν απειλητικά για τα αφεντικά της. Μια πραγματική μάστιγα για τον πολιτικοποιημένο "ανθό" της κοινωνίας.
Πανηγυρίζουν στον Περισσό κάθε φορά που καταστρέφουν έναν νέο πολιτικό σχηματισμό. Πανηγυρίζουν, κάθε φορά που χαλάνε μια νέα πολιτική "φωλιά" κάποιων νέων δημοκρατών. Χαίρονται, όταν βγάζουν από τη "μέση" κάποιον φέρελπι δημοκράτη. Κάποιον ενοχλητικό και χαρισματικό "μπουρζουά". Κάποιο "κακομαθημένο" παλιόπαιδο, που τολμά να μπει στα "φέουδά" τους και να μιλήσει για εργατικά δικαιώματα, κοινωνικές ευαισθησίες ή την παγκόσμια ειρήνη. Χαίρονται, όταν κατασπαράζουν έναν μικρό σκύμνο (λιονταράκι) της δημοκρατίας. Ηθικό πρόβλημα δεν έχουν, εφόσον, λόγω δόγματος, ανήκουν σε άλλο "είδος". Από τη στιγμή που δεν μπορούν να εξοντώσουν τους μεγάλους του δικομματισμού, αντλούν ευχαρίστηση από την εξόντωση των μικρών.
Οι υπηρεσίες του ΚΚΕ στον δικομματισμό γι' αυτόν τον λόγο είναι πολύτιμες κι αναντικατάστατες. Η καλή του κομματική οργάνωση, σε συνδυασμό με τη φυσική του αδυναμία να πάρει την εξουσία, δημιουργεί ένα συμπαγές "φράγμα" γύρω από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αυτό δημιουργεί τον "μύθο" του ανίκητου δικομματισμού. Καταγγελλόμενοι και καταγγέλλοντες αποκτούν μονιμότητα και βολεύονται από αυτήν την ισορροπία. Με τον τρόπο αυτόν το ΚΚΕ απαλλάσσει τον δικομματισμό από τους πραγματικούς αντιπάλους του. Σταθεροποιεί τις δομές του. Το "πλάτος" των δραστηριοτήτων του ΚΚΕ δίνει ένα ανάλογο "πλάτος" και στα αστικά κόμματα. "Πλάτος", το οποίο δεν θα μπορούσαν ν' αποκτήσουν μόνα τους.
Οι Κνίτες, για παράδειγμα, δίνουν στα δύο μεγάλα κόμματα νεολαία μέσα στα πανεπιστήμια. Αν δεν υπήρχαν οι Κνίτες, ο δικομματισμός δεν θα έμπαινε ποτέ στα Πανεπιστήμια. Αυτοί οι οποίοι χειροκροτούν την Παπαρήγα, αναγκάζουν κάποιους άλλους να χειροκροτούν τους Μητσοτάκηδες. Οι ΚΚΕδες φροντίζουν για την απρόσκοπτη επιβίωση των άχρηστων γόνων του δικομματισμού. Η Παπαρήγα είναι η ασφαλιστική "δικλείδα", για να επιβιώσουν χωρίς αντίδραση ο κάθε Κώστας, ο Γιώργος ή η Ντόρα. Χωρίς αυτήν όλοι αυτοί οι άχρηστοι κληρονόμοι θα είχαν προ πολλού εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή. Οι ιδεολογικοί εχθροί μετατρέπουν σε επιλογές τους άχρηστους ομοϊδεάτες. Οι εχθροί είναι το "χείρον", που μετατρέπουν το "μη χείρον" σε "βέλτιστον".
Αυτό είναι όλο το μυστικό του σημερινού φαινομενικά ανίκητου δικομματισμού. Οι "ορκισμένοι" εχθροί τρώνε από το ίδιο "πιάτο". Το ΚΚΕ με την ύπαρξή του προστατεύει τα δύο μεγάλα κόμματα και δίνει στον κομματισμό την ευκαιρία ν' αναπτυχθεί. Ο μόνιμος στόχος του αντιδημοκρατικού ΚΚΕ για εξουσία δίνει το άλλοθι στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα να φέρονται αντιδημοκρατικά, υποτίθεται για να προστατεύουν τη δημοκρατία. Υποτίθεται ότι τα δύο αυτά κόμματα κομματικοποιούν το κράτος, για να μην προλάβει να το κάνει το ΚΚΕ, το οποίο έχει αυτό ως μόνιμο στόχο. Αυτός ο κομματισμός, που ξεκινάει από τον Περισσό γεννάει τον δικομματισμό, ο οποίος με τη σειρά του νομιμοποίησε και επί δεκαετίες στηρίζει με όλα τα μέσα το ΚΚΕ. Στον Περισσό βρίσκονται τα θεμέλια τόσο της Ρηγίλλης όσο και της Χαριλάου Τρικούπη. Αυτό είναι ένα παιχνίδι ρόλων, το οποίο συμφέρει αυτούς που τους αναλαμβάνουν.
Αυτό κάνει το ΚΚΕ. Γι' αυτόν τον λόγο προβάλλεται από τα ΜΜΕ σχεδόν ισότιμα με τα άλλα δύο μεγάλα κόμματα. Γι' αυτόν τον λόγο εισπράττει τεράστιες κρατικές επιχορηγήσεις. Είναι ο αφανής συνέταιρος του δικομματισμού. Είναι ο κρυφός "ρολίστας" που στηρίζει τον δικομματισμό. Αυτό καταγγέλλει τον κομματισμό, ενώ είναι το ίδιο που, λόγω δόγματος, τον έχει ως μόνιμο στόχο. Αυτό καταγγέλλει τα βολέματα, ενώ είναι το ίδιο που, λόγω δόγματος, έχει βολεμένα όλα τα στελέχη του στον κρατικό μηχανισμό. Αυτό καταγγέλλει τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ενώ είναι το ίδιο που, λόγω δόγματος, προοδεύει από σπατάλες του κράτους. Αυτό καταγγέλλει την αδικία που υφίστανται οι εργάτες και είναι το ίδιο το οποίο δεν έχει στις τάξεις των στελεχών του ούτε έναν πραγματικό εργάτη.
Το ΚΚΕ επιβιώνει χάρη στα κρατικά χρήματα και χάρη στις δημόσιες θέσεις οι οποίες του διατίθενται για να τις διαχειριστεί με βάση τα συμφέροντά του. Με τα κρατικά χρήματα διατηρεί ακμαίο τον μηχανισμό του και με τις κρατικές θέσεις συντηρεί το στελεχιακό του δυναμικό. Αυτός δηλαδή ο οποίος καταγγέλλει τον κομματισμό είναι αυτός που επιβιώνει αποκλειστικά από τον κομματισμό. Από τον παράνομο κομματισμό. Αν λοιπόν υπάρξει κάποτε η πιθανότητα να γκρεμιστεί ο δικομματισμός, το πρώτο που θα καταστραφεί θα είναι το ΚΚΕ. Αυτό θα είναι το πρώτο που θα πάψει να υπάρχει, όταν θα σταματήσει να "ρέει" το δημόσιο χρήμα προς τα κόμματα. Αυτό θα πάψει να υπάρχει, όταν η αξιοκρατία θα αρχίσει να γίνεται καθεστώς στις προσλήψεις του δημοσίου τομέα. Το ΚΚΕ, χωρίς κρατικά χρήματα και χωρίς δημόσιες θέσεις να μοιράζει στους κηφήνες του, δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε μία μέρα.
Το ΚΚΕ, ως κομμουνιστικό κόμμα, πρέπει να φύγει από τη Βουλή των Ελλήνων. Επιβάλλεται να φύγει, γιατί τη "βραχυκυκλώνει". Επιβάλλεται να μην συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, γιατί "νοθεύει" το πνεύμα της. Ακόμα και στο τυπικό μέρος η ύπαρξή του δημιουργεί πρόβλημα στην πολιτική ορολογία. Αν το ΚΚΕ είναι κόμμα, τότε θα πρέπει ν' αλλάξει ο όρος που θα χαρακτηρίζει όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι διεκδικούν τη λαϊκή εντολή. Αν αυτά εξακολουθήσουν να ονομάζονται κόμματα, τότε το ΚΚΕ θα πρέπει να στερηθεί αυτόν τον τίτλο. Το ΚΚΕ δεν είναι ένα άλλο ένα από τα πολλά κόμματα της δημοκρατίας. Το ΚΚΕ είναι το "ιερατείο" μιας άλλης ιδεολογίας.
Η συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές αλλοιώνει το ίδιο το νόημα των εκλογών. Γιατί; Διότι μετατρέπει μια απλή —διαχειριστικής φύσεως— δραστηριότητα της Δημοκρατίας μας σε δημοψήφισμα. Κάθε φορά που το ΚΚΕ συμμετέχει σε εκλογές έχουμε παράλληλο δημοψήφισμα. Παρανόμως διεκδικεί συνεχείς ευκαιρίες. Παρανόμως δοκιμάζει την τύχη του. Ενώ για παράδειγμα το θέμα της Βασιλείας λύθηκε άπαξ με δημοψήφισμα, δεν συνέβη το ίδιο και με τον κομμουνισμό, που πρεσβεύει το ΚΚΕ. Ενώ οι βασιλόφρονες από το 1974 δεν είχαν άλλη ευκαιρία να διεκδικήσουν ξανά την εξουσία, οι ΚΚΕδες δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους κάθε τέσσερα χρόνια. Αυτό είναι παράνομο. Αν υποθέσουμε ότι αντιπροσωπεύει το 5% των Ελλήνων, αυτό σημαίνει ότι το 95% δεν επιθυμεί την ιδεολογία τους. Τέρμα. Αυτή είναι η απόφαση του ελληνικού λαού. Αυτή η απόφαση δεν μπορεί να "εκβιάζεται" κάθε τέσσερα χρόνια.
Αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να φύγει από τη Βουλή. Δεν δικαιούται θέση μέσα σ' αυτήν. Δεν δικαιούται να διεκδικήσει την εξουσία βάση ενός Συντάγματος, το οποίο, σε περίπτωση που θα την αποσπάσει, λόγω δόγματος θα πρέπει να το καταλύσει. Το αν πιστεύει κάποιος ότι ένα "παλιόχαρτο", το οποίο υπέγραψε το ΚΚΕ, είναι μια ισχυρή ασφαλιστική δικλείδα για τη Δημοκρατία μας, αυτό είναι αστείο. Αν δηλαδή είχε το ΚΚΕ την πλειοψηφία του λαού, θα σεβόταν την υπογραφή του; Αυτοί πήραν τα όπλα και μας βύθισαν στον εμφύλιο όταν αποτελούσαν μια μη ανιχνεύσιμη μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία. Θα είχαν την πλειοψηφία και θα αυτοπεριορίζονταν, επειδή θα σέβονταν την υπογραφή τους; Αυτοί ονειρεύονταν εξουσίες τύπου Τσαουσέσκου και Χότζα. Γιατί υπέγραψαν; Γιατί γνώριζαν ότι δεν είχαν ελπίδες να πραγματοποιήσουν το ιδεολογικό τους όραμα και άρα αναζητούσαν την "εναλλακτική" οδό της απλής αλλά πλούσιας επιβίωσης. Η υπογραφή τους δεν τους κόστιζε τίποτε και ταυτόχρονα τους απέφερε κέρδη. Τόνους χρημάτων έχει αποσπάσει το ΚΚΕ από το ελληνικό κράτος, για να παίξει τον ρόλο που βολεύει τον δικομματισμό.
Το σημαίνουν όλα αυτά; Εμείς σε καμία περίπτωση δεν λέμε ότι δεν πρέπει να υπάρχει το ΚΚΕ ως φορέας ιδεολογίας και ότι πρέπει να βγει στην παρανομία. Δεν λέμε ότι οι ΚΚΕδες δεν πρέπει να έχουν πολιτικά δικαιώματα. Λέμε ότι πρέπει το ΚΚΕ να βγει από τη Βουλή και όχι από την κοινωνία. Να δραστηριοποιείται μέσα στην κοινωνία με τον τρόπο που προβλέπεται από τον νόμο. Τα ίδια ισχύουν και για τα μέλη του. Όπως έχει ο κάθε πολίτης δικαίωμα να ιδρύει κόμμα, έτσι έχουν κι αυτοί ανάλογο δικαίωμα. Το ΚΚΕ ως μηχανισμός είναι αυτό το οποίο δεν πρέπει να μπαίνει στη Βουλή και όχι τα κόμματα, τα οποία ενδεχομένως να ιδρυθούν από ΚΚΕδες.
Ας ιδρύσει η κυρία Παραπαρήγα και τα "συντρόφια" της το "κόκκινο ρόδο" και ας συμμετάσχουν στις εκλογές. Ας καταθέσουν το πρόγραμμά τους και ας ζητήσουν την ψήφο του δημοκρατικού λαού. Προγράμματα κατατίθενται στις εκλογές. Ιδεολογίες κατατίθενται στα δημοψηφίσματα και το ΚΚΕ με την παρουσία του στις εκλογές καταθέτει προς ψήφιση την ιδεολογία του.
Ποια είναι η λογική αυτού του οποίου λέμε; Είναι η λογική του συνταγματικού νόμου. Το κόμμα ενός ιδιώτη πολιτικού δεν είναι φορέας ιδεολογίας και είναι αναγκασμένο να λειτουργεί με βάση την ιδεολογία που πρεσβεύει το Σύνταγμα, άσχετα με την ιδεολογία που διέπει τον ιδρυτή του. Το κόμμα ενός ιδιώτη, ο οποίος τυγχάνει θρησκόληπτος, δεν σημαίνει ότι το κόμμα του είναι κόμμα-παράταξη της Εκκλησίας. Το κόμμα ενός ιδιώτη, ο οποίος τυγχάνει άθεος, δεν σημαίνει ότι το κόμμα του είναι κόμμα-παράταξη των άθεων. Το κόμμα ενός ιδιώτη, ο οποίος τυγχάνει ομοφυλόφιλος, δεν σημαίνει ότι το κόμμα του είναι κόμμα-παράταξη των ομοφυλόφιλων.
Το κόμμα ενός ιδιώτη δεν μπορεί να επιχειρήσει κομματισμό στο όνομα του ιδρυτή του. Το κόμμα ενός ιδιώτη δεν μπορεί να εκφράζει κοινωνικές δυνάμεις σε μια μόνιμη βάση. Συγκροτείται και διαλύεται με την ίδια ευκολία, εφόσον δεν έχει μόνιμους οπαδούς, αλλά συγκυριακούς ψηφοφόρους. Η οπαδικότητα της κοινωνίας αποδίδεται στο Σύνταγμα της Δημοκρατίας, καθιστώντας τους πολίτες ομοϊδεάτες μεταξύ τους, ενώ η ψήφος τους είναι απλά μια επιλογή σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα και τα προγράμματα που αυτοί οι ομοϊδεάτες αντιλαμβάνονται ως καλύτερα. Τα κόμματα των ιδιωτών δηλαδή αντιπροσωπεύουν διαφορετικές διαχειριστικές απόψεις ομοϊδεατών.
Το ΚΚΕ δεν μπορεί ν' αντιμετωπιστεί ως κόμμα ιδιώτη. Είναι κόμμα, το οποίο διαθέτει ειδικό δόγμα. Είναι κόμμα-παράταξη ομοϊδεατών. Είναι συγκεκριμένο μέρος του ελληνικού λαού, το οποίο έχει μια φυσική ηγεσία, που εκλέγεται με ειδικές διαδικασίες, όπως προβλέπεται από το δόγμα του. Ως τέτοιο δεν αποτελεί επιλογή για κανέναν άλλον, παρά μόνον για τους οπαδούς του. Γι' αυτόν τον λόγο και παρά τη μόνιμη συμμετοχή του στις εκλογές δεν μεταβάλλεται το ποσοστό του. Γι' αυτόν τον λόγο δεν μπορεί να λειτουργεί ως συμβατικό κόμμα και να διεκδικεί την εξουσία με βάση κάποιο πρόγραμμά του. Ως πολιτικός μηχανισμός δεν εξαρτάται από την πορεία και τις δυνατότητες της εκάστοτε κυρίας Παπαρήγα, η οποία εμφανίζεται ως ηγέτης του.
Η κυρία Παπαρήγα είναι διορισμένη από το ΚΚΕ, για να παριστάνει την αρχηγό του. Η κυρία Παπαρήγα είναι αυτή η οποία εξαρτάται από το ΚΚΕ και όχι το ΚΚΕ από αυτήν. Οι ψηφοφόροι του είναι μόνιμοι οπαδοί του και υπάκουοι ομοϊδεάτες της ηγεσίας του. Εφόσον λοιπόν το ΚΚΕ είναι φορέας αντισυνταγματικής ιδεολογίας, δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να περιοριστεί στη δραστηριότητά του. Είναι πάντα κοντά στον κομματισμό, γιατί υπάρχει κοινή ιδεολογική πλατφόρμα μεταξύ των οπαδών του. Είναι πάντα κοντά στον κομματισμό, όταν ο Περισσός ελέγχει σε απόλυτο βαθμό ένα σεβαστό μέρος μιας από τις κυρίαρχες εξουσίες, όπως είναι η νομοθετική εξουσία.
Για όλους αυτούς τους λόγους δεν δικαιούται την είσοδό του στη Βουλή ως κόμμα. Αυτό το οποίο λέμε δεν είναι εξωπραγματικό. Το αναγνωρίζει και το ίδιο το ΚΚΕ ως πρόβλημα, αλλά μόνον για εκείνες τις περιπτώσεις οι οποίες δεν αφορούν το ίδιο. Το ΚΚΕ είναι κόμμα "μεταβλητής" εξυπνάδας. Είναι έξυπνο μόνον για τα όσα αφορούν τους άλλους. Για τα όσα αφορούν τα δικά του είναι μονίμως κουτό. Το ΚΚΕ, το οποίο δικαίως καταγγέλλει συχνά-πυκνά παρεμβάσεις της Εκκλησίας στην πολιτική, κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, αλλά σε πολύ χειρότερη μορφή. Δεν παρεμβαίνει απλά στην πολιτική ζωή, αλλά συμμετέχει το ίδιο στις δημοκρατικές διαδικασίες. Όσο παράλογο και αντιδημοκρατικό είναι να υπάρχει κόμμα της Εκκλησίας με κομματάρχη τον εκάστοτε Αρχιεπίσκοπο, άλλο τόσο παράλογο είναι να υπάρχει και το ΚΚΕ με κομματάρχη τον εκάστοτε Γραμματέα του.
Αν κατέβει η Εκκλησία της Ελλάδος στις εκλογές με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο, το ΚΚΕ θα ξεκινήσει επανάσταση, καταγγέλλοντας σκοταδισμό και μεσαιωνισμό. Λογικό είναι και δίκιο θα έχει το ΚΚΕ, αν το κάνει. Δεν είναι δυνατόν ο αρχιεπίσκοπος να κατέβει στην εκλογές και να διεκδικήσει την εξουσία με τα πλεονεκτήματα και τις ιδιομορφίες της θέσης την οποία κατέχει. Ως "διορισμένος" από το Άγιο Πνεύμα αρχηγός της Εκκλησίας, δεν έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει στις εκλογές. Ας βγάλει το "σχήμα" του και ως πολίτης έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Ας αφήσει το "Άγιο Πνεύμα" στον ναό και ας συμμετάσχει στις εκλογές με το δικό του πνεύμα. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να μετατρέψει τη Δημοκρατία μας σε μια θεοκρατική "Τζαμαχιρία". Το ανάλογο συμβαίνει και με τη συμμετοχή του ΚΚΕ στις εκλογές υπό την ηγεσία της Γενικής Γραμματέως του. Μετατρέπει τη Δημοκρατία μας σε μια κομματοκρατική "Τζαμαχιρία".
Για τα ίδια φαινόμενα μιλάμε. Τόσο η Εκκλησία όσο και το ΚΚΕ είναι δογματικοί μηχανισμοί. Μηχανισμοί, οι οποίοι έχουν ειδική άποψη για τη σωτηρία της κοινωνίας. Μηχανισμοί "σωτήρων", οι οποίοι δεν αναγνωρίζουν την ωριμότητα του λαού να λύσει τα προβλήματά του μόνος του και ερήμην τους. Μηχανισμοί, οι οποίοι αναγνωρίζουν μόνον στους "φωτισμένους" ηγέτες τους τέτοιες δυνατότητες. Η μεν Εκκλησία αγωνίζεται να σώσει τον λαό με βάση τον Λόγο του Κυρίου, διατηρώντας για τον εαυτό της το αλάθητο, εφόσον είναι "θεόπνευστη", το δε ΚΚΕ αγωνίζεται για τον ίδιο στόχο με διαφορετικό Λόγο, διατηρώντας το ίδιο αλάθητο. Γι' αυτόν τον λόγο, Αρχιεπίσκοποι, Βασιλιάδες, Μουλάδες, αλλά και Γραμματείς κομμουνιστικών κομμάτων δεν μπορούν να συμμετέχουν στις εκλογές με τα αξιώματά τους.
Τι σχέση έχουν αυτοί οι "αλάθητοι" με τη δημοκρατία; Πώς μπορούν τα "ιερατεία" τους να μπουν στη Βουλή των θνητών δημοκρατών; Των ταπεινών ανθρώπων, που κάνουν λάθη; Για τα μέλη τους δεν τίθεται λόγος. Όπως ο κάθε χριστιανός, μουσουλμάνος ή βασιλικός μπορεί να ιδρύει κόμμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπαίνει η Εκκλησία, η Σαρία ή ο Θρόνος μέσα στη Βουλή, έτσι μπορούν να κάνουν και οι ΚΚΕδες. Το ΚΚΕ όμως ως "κόμμα" δεν μπορεί να διεκδικεί θέση στη Βουλή. Το σταλινικό "ιερατείο" του μπορεί να λειτουργεί ελεύθερα μόνον στο Περισσό και εκεί να απευθύνεται στους "μουτζαχεντίν" του.
Μόνον εκεί μπορεί ο "αρχιεπίσκοπος" του κομμουνισμού εκάστοτε Γενικός Γραμματέας να πολεμά από άμβωνος τον καπιταλισμό και τη "χαλαρή" δημοκρατία των μπουρζουάδων. Μόνον εκεί η "αρχιποιμένας" των Ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να τους προστατεύει από τους "διαβόλους" του καπιταλισμού. Μόνον εκεί μπορούν οι ιερείς του κομμουνισμού να προπαγανδίζουν τη "Τζαμαχιρία" των προλεταρίων. Ας φτιάξουν κι ένα μιναρέ στο "σπίτι του λαού", για να παριστάνει ο Γενικός Γραμματέας τον μουεζίνη. Στα έδρανα της Βουλής όμως ο "μουεζίνης" αυτός δεν έχει θέση.
Παναγιώτης Τραϊανού
ΕΑΜ Β΄
