Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος
Με το κύρος που του δίνει ο τίτλος του πρώην διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και την άνεση που του παρέχει το γεγονός ότι τώρα δεν κατέχει επίσημη θέση, ο Μάριο Ντράγκι είπε τα πράγματα με το όνομά τους και αποκάλυψε τι σχεδιάζουν τα επιτελεία του κεφαλαίου για την επόμενη μέρα. Το έκανε δε, προφανώς όχι τυχαία, με άρθρο του σε μία από τις ναυαρχίδες των αστικών ΜΜΕ και των αγορών, τους Financial Times.
Ιδού, λοιπόν, τα δύο βασικά στοιχεία της πρότασης του Ντράγκι, ο οποίος εμφανίζεται σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία ως «λαγός»: Από τη μία, λοιπόν, τάσσεται υπέρ της αύξησης του δημόσιου-κρατικού χρέους με σκοπό την αντιμετώπιση αυτής της φάσης της κρίσης και μάλιστα χωρίς όρια και ιδιαίτερες προϋποθέσεις. Είναι δε κάτι που συνοδεύει με την… υποσημείωση ότι «τα πολύ υψηλότερα ποσοστά δημόσιου χρέους θα αποτελέσουν μια μόνιμη πλευρά των οικονομιών μας» τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες – που σημαίνει, πρακτικά, ότι δεν συζητά καν το αίτημα της διαγραφής του, το οποίο αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά σε ζωτική ανάγκη για να ζήσουν οι λαοί.
Από την άλλη και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, ο Ντράγκι ξεκαθαρίζει ότι είναι απολύτως αναγκαίο ότι η διαδικασία αυτή πρέπει «να συνοδευτεί από διαγραφή του ιδιωτικού χρέους». Με απλά λόγια, δηλαδή, ζητά να δοθούν άνευ όρων στις επιχειρήσεις όσα δάνεια χρειάζονται σήμερα και στη συνέχεια αυτά να φορτωθούν εξ’ ολοκλήρου σχεδόν στους κρατικούς προϋπολογισμούς και τους φορολογούμενους που τους χρηματοδοτούν, βάζοντας μια ακόμη θηλειά στον λαιμό των σημερινών και αυριανών γενεών.
Καθώς δε ο ίδιος, στην αρχή του άρθρου του, χαρακτηρίζει τα όσα συμβαίνουν σήμερα ως «μια ανθρώπινη τραγωδία που θα έχει δυνάμει βιβλικές διαστάσεις», εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η πρότασή του ισοδυναμεί με μια άνευ προηγουμένου μεταφορά πλούτου από τις κοινωνίες στους καπιταλιστές, στο όνομα του δόγματος ότι αυτοί τον παράγουν, μαζί με τις θέσεις εργασίας, άρα αυτοί πρέπει να ενισχυθούν.