Αυτά είναι τα παράλια της Τουρκίας από την Χίο. Κολυμπώντας πας. Μάλλον κάποιοι πρέπει να ζήσουν σε ακριτικούς τόπους, για να καταλάβουν τι σημαίνει να έχεις για γείτονες την Τουρκία και όχι το Λουξεμβούργο. Στη Χίο υπάρχει ένα αφιέρωμα στο πάρκο της για τα 100 χρόνια της Μικρασιατικής Καταστροφής. Διαβάζεις τις μαρτυρίες, βλέπεις τις φωτογραφίες και νιώθεις τις διώξεις του ελληνισμού, τις σφαγές από τους Τούρκους με τους οποίους πρέπει να τα βρούμε, να μην μαλώνουμε και να είμαστε φίλοι.
Αντιστοίχως στην Αθήνα που είναι στην κοσμάρα της υπάρχει στο Πεδίον του Άρεως (τι ειρωνία!) μία ψηφιακή έκθεση Plasmata της κυρά Τούλας της Στέγης. Εδω μόνο με LSD θα νιώσεις κάτι. Κι αυτο δεν θα είναι σίγουρα ο ελληνισμός και η ιστορική του πορεία, η δύναμη του και η δίωξη του.
Η καρδιά της Ελλάδας χτυπά σε αυτές τις θάλασσες, σε αυτήν τη γη, σε όλη την χώρα, εκτός από την πρωτεύουσα της, η οποία αλώνεται χωρίς αντιστάσεις από Τούλες με λεφτά, από ανώμαλους, από απαίδευτους, από συμπλεγματικούς και από προδότες, που έχουν καθε συμφέρον να θάβουν το ελληνικό μεγαλείο, για να μην υπάρχει κάτι να τους θυμίζει πόσο θλιβερή είναι η ύπαρξη τους.
E.Π.