Για ακόμη μια φορά, παρατηρούμε ότι οι άνδρες πάνε στον πόλεμο για οικονομικούς λόγους, αλλά η οικονομική τάξη δεν θα αποτρέψει ποτέ άνδρες να πάνε στον πόλεμο.
Ο Putin γνώριζε εκ των προτέρων ότι ένας πόλεμος στην Ουκρανία θα κόστιζε οικονομικά στη χώρα του. Ο ρωσικός λαός, ο οποίος υποστηρίζει ένθερμα τον πόλεμο, γνωρίζει επίσης ότι θα υποφέρει οικονομικά.
Αποδεικνύεται ότι πιστεύουν ότι κάποια πράγματα μάλλον αξίζουν περισσότερο από το Netflix και τα iPhone.
Σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι που προκαλεί υστερία στις αμερικανικές ελίτ όσον αφορά τον συγκεκριμένο πόλεμο. Είναι σίγουροι ότι με το να αποκλείουν τους Ρώσους από την Disney και το Netflix θα τους βγάλει στους δρόμους.
Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν χωρίς την τελευταία ταινία υπερηρώων;
Πώς γίνεται να αισθάνονται ελεύθεροι γνωρίζοντας ότι έχουν «ακυρωθεί» από την παγκόσμια κοινότητα;
Αυτός είναι επίσης ο λόγος που μεγάλο μέρος του κόσμου είναι όλο και πιο καχύποπτο όσον αφορά τα κίνητρα εξωτερικής πολιτικής της Washington. Η Ουκρανία είναι το τελευταίο θύμα του «Διαβόλου» που υπόσχεται να μετατρέψει κάθε πέτρα σε παιχνιδοκονσόλα ή συνδρομή στο Netflix, παρά το γεγονός ότι τους είπαν ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος σε έναν καταναλωτικό κόσμο. Υπάρχει κάτι εξωγήινο και απάνθρωπο στο πώς μια μοναχική υπερδύναμη δεσμεύεται με τον υπόλοιπο κόσμο.
Η Washington είχε προειδοποιηθεί επανειλημμένως για την Ουκρανία. Στη δεκαετία του ’90, ο Boris Yeltsin είπε στον Bill Clinton ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα ήταν ταπεινωτική για τη Ρωσία. Ο Putin είχε προειδοποιήσει αρκετούς Προέδρους ότι κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Το ίδιο έκανε και με τη Γεωργία το 2008, που είχε ως αποτέλεσμα τον πρώτο ευρωπαϊκό πόλεμο του νέου αιώνα. Τώρα έχουμε έναν μεγάλο πόλεμο στην Ουκρανία.
Το μάθημα του περασμένου αιώνα είναι ότι η Δύση δεν έμαθε τίποτα από τότε που η παγκοσμιοποίηση ήταν η θεραπεία του πολέμου. Κάποιος θα πίστευε ότι 100 εκατομμύρια πτώματα θα ήταν μια καλή απόδειξη ότι η οικονομία έρχεται σε δεύτερη φάση από σχεδόν κάθε άλλη πτυχή της ανθρώπινης κατάστασης. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, οι ελίτ της Δύσης βρίσκουν συνεχώς έναν τρόπο να επιμένουν στην πεποίθησή τους ότι η οικονομία θα λύσει την ανθρώπινη κατάσταση.
Ο σύγχρονος αρνητής ξεκινά από τη δήλωση ότι η μεγάλη αλυσίδα της αιτιότητας ολοκληρώνεται με την οικονομία.
Η οικονομία είναι το άνθος της ανθρώπινης κοινωνίας, ενώ οι άνθρωποι και ο πολιτισμός οι ρίζες της.
Το βλέπουμε στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή. Ενδεχομένως, η προοπτική ενός πυρηνικού πολέμου να κάνει τη Δύση να το καταλάβει, αλλά όπως μας έχεις διδάξει η ιστορία, δεν υπάρχει χώρος για την ελπίδα σε περιόδους πολέμου.
Μιχάλης ο Αιρετικός