*** Γιατρός στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, νομικός στο Υπουργείο Υγείας: Σχήμα χιαστί ανάποδο σε βιτρίνα ψευδοδημοκρατίας ***
Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο της εποχής του κορωνοϊού, το μεν Υπουργείο Υγείας θα έπρεπε να λέγεται Υπουργείο Αρρώστιας, το δε Υπουργείο Δικαιοσύνης θα έπρεπε να λέγεται υπουργείο Αδικίας.
Μέχρι να τοποθετηθεί ο Θ. Πλεύρης στο Υπουργείο Υγείας-Αρρώστιας, ο Κ. Τσιάρας αποτελούσε ένα τρανταχτό παράδειγμα ανάποδου κόσμου με τεράστια συμβολική αλλά και προφητική αξία:
Ως γιατρός μικροβιολόγος, ο οποίος επελέγη ήδη προ κορωνοϊού, καπέλωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης-Αδικίας, προαναγγέλλοντας τη δυναμική οδοστρωτήρα που έμελλε να έχει επί κορωνοϊού η δικτατορία των ειδικών της ιατρικής επιστήμης πάνω στα δικαιώματα και την αξία του ανθρώπου.
Πριν από λίγους μήνες, η επιλογή Πλεύρη για το Υπουργείο Υγείας ήρθε να συμπληρώσει αρμονικά το αναποδογύρισμα της λογικής: Όπως ένας γιατρός καπέλωσε τον τομέα της δικαιοσύνης, έτσι κι ένας νομικός καπέλωσε τον τομέα της υγείας.
Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί πληκτικά το γελοίο προπαγανδιστικό σύνθημα ***δεν επιτρέπεται να αμφισβητούμε τους ειδικούς***, η χιαστί τοποθέτηση ενός γιατρού και ενός νομικού σε υπουργεία αναντίστοιχα προς την ειδικότητά τους συνιστά διακωμώδηση του προαναφερθέντος συνθήματος και αυτοακύρωση των μαριονετών που μας κυβερνούν.
Αμφότεροι οι υπουργοί της κυβέρνησης της Νέας Δικτατορίας χαρακτηρίζονται από την αρρώστια του μη ειδικού: την αλαζονεία.
Αλλά ας μην ξεχνούμε βεβαίως ότι ελάχιστα είναι τα περιθώρια αυτόνομης δράσης τους. Οι αποφάσεις που παίρνουν είναι εν πολλοίς προκαθορισμένες από το μενού που τους σερβίρει ο αόρατος μαριονετίστας στη βάση μιας κοινής συνταγής, δηλ. του δόγματος της μηδενικής ανοχής (zero tolerance).
Είτε πρόκειται για κρούσματα κορωνοϊού είτε για κρούσματα εγκληματικότητας, ο νομοθέτης πρέπει να είναι αμείλικτος εφαρμόζοντας δρακόντεια μέτρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής του δόγματος της μηδενικής ανοχής αποτελεί η αιτιολογία που προβλήθηκε για τις πρόσφατες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα, δηλ. η αποκατάσταση της πεποίθησης ότι κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο.
Ακόμη όμως κι αυτό το σύνθημα μπορεί να χαρακτηρισθεί ως προπαγανδιστικό, αφού πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το ίδιο σύνθημα περιέχεται σε περίληψη που αφορά το σίριαλ "Μέλισσες":
«Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 270 επεισόδια για να φτάσει ο Δούκας Σεβαστός να έρθει επιτέλους αντιμέτωπος με τα εγκλήματά του! Δεν ήταν λίγοι και οι τηλεθεατές που κάθε εβδομάδα (για να μην πούμε κάθε μέρα) δυσανασχετούσαν με το γεγονός ότι ο ισχυρός άντρας του Διαφανίου έβρισκε πάντα τρόπο να γλιτώνει από τις παράνομες πράξεις που έκανε! ***Όμως κανένα έγκλημα δεν μένει ατιμώρητο***, και έφτασε πια η ώρα όπου ο Δούκας Σεβαστός θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη και την τιμωρία που του αρμόζει».
Δυστυχώς, ο Κ. Τσιάρας μοιάζει να μην ξέρει να κάνει τίποτε άλλο από αυτό που θα σκεφτόταν ένας παλιομοδίτης χειρουργός: όταν βλέπει μελανιασμένο το πόδι του ασθενούς, προτείνει τον άμεσο ακρωτηριασμό του!
Υπάρχει όμως και μια άλλη ερμηνευτική εκδοχή, πολύ πιο ανησυχητική: Η συνεχής κακουργηματοποίηση των εγκλημάτων και η εν γένει αυστηροποίηση των ποινών προδίδουν το αυταρχικό προφίλ ενός αστυνομικού κράτους που έχει θεοποιήσει την αρχή της ασφάλειας, στραγγαλίζοντας τις ελευθερίες του πολίτη.
Συνελόντι ειπείν: Η πολιτική Τσιάρα και Πλεύρη επαληθεύουν την εδώ και καιρό επιρριπτόμενη μομφή εναντίον της παρούσας ιατροφασιστικής κυβέρνησης ότι ζούμε σε ένα υβριδικό δικτατορικό καθεστώς.
Όποιος ενοχλείται από τη μομφή αυτή, ας το ξανασκεφτεί, αφού συνεκτιμήσει τις εξής δύο παραμέτρους:
α) Εισαγγελείς και δικαστές έχουν καταντήσει, εδώ και πολύ καιρό, καλολαδωμένα γρανάζια της κρατικής εξουσίας. Τα κρισιμότερα ζητήματα ρυθμίζονται μέσω μιας τηλεφωνικής κλήσης που θα γίνει από τον υψηλά ιστάμενο, εν πάση δε περιπτώσει πλήθος αποφάσεων λαμβάνονται παρασκηνιακά. Το κόμμα δίνει τη γραμμή και όλοι οφείλουν να την ακολουθούν απαρέγκλιτα. Οι πολίτες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν κατηγορούμενοι για ψύλλου πήδημα. Οι εκδιδόμενες αποφάσεις αποτελούν ως προς ένα μεγάλο μέρος τους κοπτοραπτική σκεπτικών και διατακτικών που προσαρμόζονται στα δεδομένα της εκάστοτε περίπτωσης. Ο σημερινός Έλληνας δικαστής θυμίζει περισσότερο μάγειρα (που αξιοποιεί τα ίδια βασικά υλικά και τα παραλλάσσει) παρά δικαιοδοτικό όργανο. Η επ' ακροατηρίω διαδικασία έχει εκφυλιστεί σε δουλειά μοδίστρας που πατάει πάνω σε φασόν. Η επιβολή ποινής αντιγράφει το επάγγελμα του ταξιτζή: στηρίζεται στη λογική της ταρίφας. Ειδικά ο Άρειος Πάγος, ήδη από τη δεκαετία του ΄90, έχει πάψει να παραπέμπει σε μελέτες θεωρητικών, παρότι σε κάποιες περιπτώσεις φαίνεται να τις συνεκτιμά κατά το δοκούν. Σπανίως μπορεί να εμφανισθεί, για το ξεκάρφωμα, καμιά παραπομπή σε απολιθώματα της δεκαετίας του ΄60. Φυσικά, ούτε λόγος να γίνεται για μοντέρνες απόψεις που έχουν διατυπωθεί από θεωρητικούς ή δικαστήρια άλλων εννόμων τάξεων. Θα τολμούσα να πω ότι αυτή τη στιγμή η ελληνική δικαιοσύνη ζει τον Μεσαίωνά της. Υπάρχουν τεύχη επιστημονικών περιοδικών με αποφάσεις που δεν θα ήταν κατάλληλες ούτε για προσάναμμα στο τζάκι.
β) Τα ΜΜΕ ελέγχονται σχεδόν απολύτως από την κυβέρνηση. Όποιος δεν υιοθετεί τα αφηγήματα της άρχουσας τάξης είναι αντιδραστικός, αρνητής, ψεκασμένος και εν τέλει εχθρός του λαού. Διάλογος γίνεται συνήθως μόνο με τα τσιράκια του καθεστώτος. Στην περίπτωση της πανδημίας κανένα μεγάλο κανάλι και καμία εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας δεν καλύπτει αντικειμενικά τις οργανωμένες διαμαρτυρίες-ομιλίες κατά των θλιβερών υγειονομικών μέτρων που έχουν μετατρέψει τη ζωή των πολιτών σε κόλαση.
ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΑΝΑΠΟΔΑ ΚΑΙ ΠΑΡΤΕ ΑΝΑΠΟΔΕΣ:
Δεν επιτρέπεται να αμφισβητούμε τους ειδικούς!
Αλλά ένας νομικός-μη ειδικός προΐσταται του Υπουργείου Υγείας-Αρρώστιας!
Και ένας γιατρός-μη ειδικός προΐσταται του Υπουργείου Δικαιοσύνης-Αδικίας!
Η κυβέρνηση σπάει πλάκα μαζί μας!
Κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να πληρώνει κανένα τίμημα!
Νιώθει παντοδύναμη ελέω αόρατου μαριονετίστα αλλά και χάρη στη γνώση της ότι κάθε αντιπολιτευτικό κόμμα είναι απλώς μια (εύθραυστη) βιτρίνα ψευδοδημοκρατίας!