Διαβάζουμε εδώ και 11 χρόνια κρίσης, ενθαρρυντικές τιριτόμπες του στυλ "Η Ελλάς προώρισται να ζήσει και θα ζήσει", τάδε έφη Τρικούπης, κλπ.
Μια από τις βλακωδέστερες ενέργειες, είναι να αποκόβει κάποιος λεχθέντα, γεγονότα, κλπ, από το ιστορικό πλαίσιό τους. Η χώρα μας μπορεί να έχει περάσει φτώχια, κακουχίες, αδελφοκτόνες μάχες, κατοχές, κλπ. Αλλά ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ είχε θέληση να ζήσει. Και όποιος έχει θέληση, τα καταφέρνει. Είτε εδώ, είτε στην ομογένεια.
Το θανάσιμο αμάρτημα της τελευταίας 45ετίας, είναι πως o Έλληνας αφαίρεσε από τον εαυτό του, την διάθεση να ζήσει σαν άνθρωπος, σαν εργαζόμενος, σαν μαχητής. Τον έμαθε να καλοπερνά ως γαϊδουρομούλαρο. Και στα παρασιτικά γαϊδουρομούλαρα, κανείς δεν έχει υποσχεθεί επιβίωση, πολλώ δε μάλλον, διαιώνιση.
Δεν θα είναι οι Αφγανοί, δεν θα είναι οι Αλβανοί, δεν θα είναι οι Αρειανοί, θα βρεθεί κάποιος να μας αντικαταστήσει, απλούστατα γιατί δεν έχουμε λόγο ύπαρξης ώς είμαστε εδώ και 45 χρόνια. Μανταμσουσούδες της ευρωλαγνείας με δανεικά και αγύριστα, νέο- και παλαιοσυμμορίτες ως αγαρηνά σκυλιά στην διαχείριση της εξουσίας, Ελληνόφωνοι ψευδοηγέτες, ντηλεράδες των Εθνών, και από κάτω ο μεγαλοαυνάνας φηφοφόρος, να αγωνιά, "Πότε θα τελειώσουν τέλος πάντων όλα αυτά, να πάμε στο εξοχικάκι μας μωρ' καημένε μου, να ησυχάσει το κεφαλάκι μας"..
Και μια νεολαία 20-30 ετών μοσχαροβόδια, να αγωνιά πότε θα μαζέψει τα φράγκα για το νέο ταττού, και την νέα αλυσιδίτσα για το τετράποδο υποκατάστατο οικογενείας που δεν θα κάμει ποτέ.
Μετρηθήκαμε, και φανήκαμε λίγοι.