ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
Μια νέα έκκληση-προτροπή προς την Πανεπιστημιακή κοινότητα της Ιταλίας, του κορυφαίου Καθηγητή στο ιστορικό Πανεπιστημίο της Μπολόνια (Alma Mater Studiorum - Università di Bologna), Φραντσέσκο Μπενότσο (Francesco Benozzo), για «Αποχή από τα μαθήματα και τη διδασκαλία», φουντώνει το Κίνημα εναντίον του ρατσιστικού-ναζιστικού "εμβολιαστικού πιστοποιητικού" για είσοδο των φοιτητών στα...
Πανεπιστήμια της Ιταλίας.
Γεννημένος το 1969, Ποιητής, συγγραφέας, μουσικός, κορυφαίος διανοούμενος.
Καθηγητής στο "Τμήμα Σύγχρονων Γλωσσών, Λογοτεχνιών και Πολιτισμών", Συντονιστής του διδακτορικού μαθήματος στις Λογοτεχνικές και Πολιτιστικές Σπουδές.
Κορυφαίος στον κόσμο στη "Ρομαντική και Κελτική Φιλολογία", με πολλές επαναστατικές δημοσιεύσεις για τις προϊστορικές και σαμανικές ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και για την προέλευση της γλώσσας.
Είναι επικεφαλής Διεθνών Ερευνητικών Ομάδων, συντονίζει διαπανεπιστημιακά προγράμματα και διευθύνει επιστημονικά περιοδικά γλωσσολογίας και φιλολογίας. Ποιητής και μουσικός (Κέλτικη άρπα) είναι συγγραφέας περισσότερων από 700 επιστημονικών δημοσιεύσεων, 11 μουσικών άλμπουμ που παράγονται στην Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία και Δανία, και επικά ποιήματα μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες. Από το 2015 είναι μόνιμος υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Βέβαια, δεν μπόρεσε να πειστεί -όπως πολλοί διανοούμενοι που δεν παρέδωσαν την ψυχή τους στις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες- από την κυβέρνηση του τραπεζίτη Ντράγκι, στην οποία συμμετέχουν μαζί κι ενωμένοι σαν μια γροθιά η αριστερά, η δεξιά, η ακροδεξιά και το κίνημα των αγανακτισμένων (Μπεπε Γκρίλο), πως διακρίσεις της εποχής του ναζισμού είναι αναγκαίες το 2021 για το καλό μας.
Η έκκληση του προς την Πανεπιστημιακή κοινότητα:
για περισσότερο από ενάμιση χρόνο βρίσκομαι, δυστυχώς, στην πρώτη γραμμή της μάχης με τη μονοθεματική εκδοχή της ιστορίας της "πανδημίας". Έχω δημοσιεύσει περίπου 30 μαχητικά άρθρα, έχω εκδώσει τρία βιβλία -εκ των οποίων τα δύο έχουν μεταφραστεί τώρα σε πολλές γλώσσες, το τελευταίο από τα οποία είναι συν-συγγραφέας ο καθηγητής τον Λούκα Μαρίνι, ο οποίος είναι πολύ πιο έγκυρος από εμένα-, σε μια κατεύθυνση που προφανώς δεν ευθυγραμμίζεται με την "επιστήμη", διαφωνίας και ποίησης. Έκανα συναυλίες, μερικές θεωρώ σημαντικές, για να διηγηθώ μια διαφορετική ιστορία.
Στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, όπου είχα -ή είχα- την τιμή να διδάσκω, λογοκρίθηκα επειδή εξέφρασα την ελευθερία της σκέψης μου, από τις ίδιες ακαδημαϊκές αρχές που μου ζήτησαν να οργανώνω δημόσιες εκδηλώσεις στο όνομα της Ελευθερίας της σκέψης, για τον άτυχο φοιτητή μας Πάτρικ Ζάκι [είναι Κόπτης Αιγύπτιος, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια της Ιταλίας, ο οποίος κρατείται φυλακισμένος στην Αίγυπτο από τις 7 Φλεβάρη 2020] (είθε κάποιος θεός να σε ευλογεί, φοιτητή μας, μαζί με όσους βρίσκονται στην κατάστασή σου περισσότερο πιο ανώνυμοι).
Διδάσκω Φιλολογία, με μεγάλη επίγνωση στην Έδρα που ήταν πρώτα του Giosue Carducci [Τζουζέπε Καρντούτσι (1853-1907) Ιταλός ποιητής, ο οποίος θεωρήθηκε "εθνικός ποιητής" της Ιταλίας] και κατόπιν του Giovanni Pascoli [Τζοβάνι Πασκόλι (1855-1912), η εμβληματική φιγούρα της ιταλικής λογοτεχνίας].
Στο όνομα αυτής της επίγνωσης, φτάνω τώρα στο σημείο, με μια προϋπόθεση. Η προϋπόθεση είναι ότι δεν έχω πίστη σε ομαδικά σωματεία, σε πρωτοβουλίες, σε διάφορες εκκλήσεις. Δεν έχω πίστη σε εσωτερικές συζητήσεις. Δεν έχω πίστη στην ομαδική αγωγή (class action).
Έχω πίστη στα άτομα και στην ποίηση του καθενός, στην ατομική διαφωνία και στο να δοκιμάζω τον εαυτό του σε πρώτο πρόσωπο. Εμπιστεύομαι τον άνεμο και τη θάλασσα.
Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι, το πιο συγκεκριμένο πράγμα που έρχεται τώρα στο μυαλό, σε αυτήν την προοπτική, και μέσα σε αυτό το σκοτεινό και φρικτό σενάριο, είναι μια ατομική διαφωνία. Όσοι σαν εμένα δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ "πράσινο δελτίο" έχουν ήδη διαφωνήσει και διαφωνούν, υπέστησαν και θα υποστούν συνέπειες διακρίσεων, καταδίκες που έχουν αποφασιστεί. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάτι άλλο.
Πιστεύω όμως ότι ακριβώς όσοι έχουν πράσινο πάσο, αλλά έχουν και μη σεκταριστικό όραμα της πραγματικότητας, θα μπορούσαν τώρα να γίνουν το στοιχείο που ο μηχανισμός υποταγής δεν είχε προβλέψει: θα μπορούσαν, ως καθηγητής, ως διοικητικός, ως μέρος μιας κοινότητας -το Σχολείο, το Πανεπιστήμιο- το οποίο ήταν κάποτε ο φάρος και το προπύργιο για την καταπολέμηση των αυταρχισμών, εκεί που θεμελιώθηκε η ελεύθερη σκέψη και η ευτυχία του ανθρώπου, ΜΗΝ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΔΑΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΣΜΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ. Θα μπορούσε ανακοινώσει ο καθένας αυτό στον διευθυντή του, τον πρύτανη του (πρόσωπα από τα οποία, σε έναν κόσμο διαφορετικό από τον αξιολύπητο που ζούμε, θα περίμενε κανείς μια παρόμοια κίνηση εναντίον των θεσμών!).
Ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε -και εδώ απευθύνομαι στους πρυτάνεις, διευθυντές τμημάτων, διευθυντές σχολείων, συντονιστές διεπιστημονικών πρωτοβουλιών-, αν όλα τα ωραία λόγια για τις διακρίσεις και τη διαφορετικότητα, στην Ατζέντα της UNESCO 2030, για την ελευθερία της σκέψης, τη βιώσιμη ανάπτυξη, τον αγώνα για την καταπολέμηση κάθε διάκρισης ήταν στο τέλος μόνον λόγια. Ήρθε η ώρα να καταλάβετε, εάν έχετε το θράσος να παρουσιαστείτε μπροστά στους φοιτητές μας για να τους διδάξετε κάτι που έχει να κάνει με το κριτικό πνεύμα, τη στιγμή που συμφωνείτε να το κάνετε εγκαταλείποντας το δικό σας κριτικό πνεύμα, δείχνοντας ένα ελευθέρας (πράσινο πιστοποιητικό), που κάνει εν γνώσει σας γελοία κάθε προοπτική αυτονομίας της σκέψης.
Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι, σας παροτρύνω να κάνετε μια ατομική αντίθετη χειρονομία. Σεβόμενος κάθε άποψη που είναι αντίθετη με τη δική μου -η δική μου, εννοώ, η οποία είναι πολύ ξεκάθαρη-, σας παροτρύνω να ρωτήσετε τον εαυτό σας, τη συνείδηση σας, αν είναι πραγματικά λογικό να θεωρείτε τον εαυτό σας και τους εαυτού σας ως δασκάλους, ως καθηγητές, ως ανθρώπους ελεύθερους εντός ενός ελεύθερου Ιδρύματος, μπροστά σε αυτόν τον εκβιασμό που σας αναγκάζει να υπακούσετε σε έναν παράλογο κανόνα και τους συναδέλφους σας που δεν υπακούουν να μείνουν έξω από τις τάξεις που χάρη σε αυτούς -και τώρα είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ- έγιναν χώροι ελεύθερης και κριτικής σκέψης.
Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι, πιστεύω ότι εξαρτάται από εμάς, αλλά τώρα κυρίως από εσάς, να είστε οι εκπρόσωποι εκείνης της ιδέας του μη σειριακού πολιτισμού, όχι σκλάβος, ούτε δουλοπρεπής, στο όνομα του οποίου το Σχολείο και το Πανεπιστήμιο είχαν γεννηθεί.
Είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν καλύτερες εποχές. Τα νερά των λιμνών στα Απέννινα συνεχίζουν να κυματίζουν τις νύχτες με φεγγάρι. Ένα όμορφο φθινόπωρο επιχρυσώνει το μπλε ξύλο οξιάς. Η αλήθεια και η ομορφιά θα συνεχίσουν να χορεύουν κάπου μαζί.
Θα υπάρξουν πράγματα για τα οποία δεν θα μετανιώσουμε. Θα υπάρξουν πράγματα για τα οποία θα μετανιώσουμε. Ο καθένας από εμάς θα μπορεί να επιλέξει για τι θα μετανιώσει ή δεν θα μετανιώσει σε αυτούς τους καιρούς του σκότους. Πιστεύω ότι πολλά, ή όλα, εξαρτώνται από μεμονωμένες χειρονομίες και σαφείς επιλογές. Πιστεύω ότι πολλά ή όλα εξαρτώνται από εσάς.
Υποκλινόμαστε!
«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»!
Ανδρέας Κάλβος, "Εις Σάμον", Παρίσι 1826
Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αρετή, ούτε τόλμη, ούτε ελευθερία... στην αποικία Ελλάδα...
Σήμερα ενταφιάζεται στην Ελλάδα ο με ή χωρίς εισαγωγικά "φιλελευθερισμός", ο "δικαιωματισμός" της δεξιάς και μαζί της ΟΛΗΣ Νατοϊκής αριστεράς ("ανανεωτική της εποχής μας" ή "κομουνιστική").
Σήμερα ενταφιάζεται κι η ιεραρχία της εκκλησίας... οι θεομπαίχτες! Δεν είχαν το πολιτικό κουράγιο των παπικών. Ο πάπας συγκάλεσε τουλάχιστον το "Συμβούλιο Πίστης" του Βατικανού κι έδωσε "άφεση αμαρτιών" στα μπόλια για τη "χρήση κυττάρων από εκτρωτικά έμβρυα", γιατί έτσι σώζεται η ανθρωπότητα.
Σήμερα ενταφιάζεται το Σύνταγμα, (για πολλοστή φορά), ο νομικός πολιτισμός, η λεγόμενη "δικαιοσύνη", η λεγόμενοι "πανεπιστημιακοί" δάσκαλοι, αποκαλύφθηκαν οι εργατοπατέρες στα συνδικάτα, δολοφονήθηκε η Ιπποκράτεια Ιατρική, καταπατήθηκε ο Όρκος του Ιπποκράτη... κάθε έννοια Ανθρώπινου δικαίου με την επαναφορά των μεθόδων της ναζιστικής περιόδου.
Έχουμε πόλεμο! Αυτόν τον πόλεμο θα δώσουν και θα νικήσουν πρωτίστως οι εμβολιασμένοι που τους παραπλάνησαν τους εξαπάτησαν και θα 'ρθει η ώρα και μέρα που θα απαιτήσουν δικαίωση. Τότε... καμία ασυλία, κανένα ακαταδίωκτο δεν θα μπορέσει να διασώσει τους ιατρικούς επισκέπτες των πολυεθνικών!
«Δεν θα μπορέσουν να ψεύδονται αιωνίως.Πιέρ Πάολο Παζολίνι