H έλλειψη δημοκρατίας συνιστά μια αντικειμενική πραγματικότητα την οποία ο καθείς δύναται καθοιονδήποτε τρόπο να διαπιστώσει, ιδίως όσον αφορά την ύπαρξη ωμών παρεμβάσεων σε θεμελιώδη συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η κοινωνική διχοστασία, ήτοι το κοινωνικό «απαρχάιντ», συνιστά ομολογία αποτυχίας της κυβερνήσεως περί της άσκησης πειθούς, με αμιγώς επιστημονικά επιχειρήματα και εν τω πλαισίω ενός υγειονομικού πλουραλισμού, αναφορικά με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, εις τον αντίποδα η άσκηση φαιάς προπαγάνδας διά της καθεστωτικής τηλοψίας συνιστά ανυπερθέτως μια μορφή όζοντος ολοκληρωτισμού, η οποία υποτιμά την ανθρώπινη αξία και πρωτίστως υπολαμβάνει τους πολίτες ως παθητικές δέκτες αυτής, ήτοι ως ανελεύθερα ανδράποδα, ευεπίφορα προς τη χειραγώγηση. Το αυτονόητο, πέραν της νομικίστικης ρητορικής της κυβερνήσεως περί της αποσπασματικής παράθεσης δίκην «εμβριθούς νομομαθούς», ατάκτως εριμμένων διατάξεων του Συντάγματος, καταδηλοί ανυπερθέτως μια κυβέρνηση η οποία έχει περιαχθεί εις πανικό και σπεύδει παντί τρόπω να επισπεύσει αδιακρίτως τον υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Το Σύνταγμα δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν, αλλά συμπεριλαμβάνει όλους τους Ελληνες, δεν προβαίνει σε εξοβελισμούς ή αισχρούς χαρακτηρισμούς, προφανώς η κυβέρνηση υπόκειται εις ασφυκτική πίεση, προκειμένου να εγχειρίσει εις τα υπερεθνικά διευθυντήρια πιστοποιητικά υποτέλειας. Εκ της φασίζουσας συμπεριφοράς της κυβερνήσεως αναφύονται εύλογα ερωτήματα: πώς είναι δυνατόν λοιπόν η κυβέρνηση να υπερθεματίζει υπέρ της υγείας μας και να εξοντώνει τους μη εμβολιασμένους, τιμωρώντας με τον αποκλεισμό εκ της εργασίας τους ή επιβάλλοντάς τους να πληρώνουν διαγνωστικούς αυτοελέγχους, προκειμένου να τους στραγγαλίσουν οικονομικά και εκβιάζοντας τους τοιουτοτρόπως να τους ωθήσουν εν τέλει έμμεσα προς τον εμβολιασμό.
Ωσαύτως για ποιον λόγο τιτρώσκεται το θεμελίωδες δικαίωμα εις την εργασία, θέτοντας επ’ αορίστω έναν εργαζόμενο εις αναστολή, επειδή τόλμησε να ασκήσει το δικαίωμα επί του σώματός του; Η μανία καταδίωξης και η οιονεί ποινικοποίηση της συνταγματικώς καθώς και με διεθνείς συμβάσεις κατοχυρωμένης θεμελιώδους αρχής συναινέσεως προς μια ιατρική πράξη συνιστούν μια μορφή θεσμικού πραξικοπήματος.
Περαιτέρω, πώς είναι δυνατόν μια κυβέρνηση η οποία καθυβρίζει χυδαία τους σκεπτικιστές περί του εμβολίου να ενδιαφέρεται περί της υγείας των πολιτών, εφόσον δεν έχει προβεί εις ουδεμία δήλωση ανάληψης αστικών ευθυνών, εις περίπτωση αιτιώδους προκλήσεως σωματικών βλαβών, ασθενειών ή εισέτι θανάτου εις την υγεία των εμβολιασμένων.
Επιπροσθέτως, για ποιον λόγο άραγε να μην εμβολιάζονται οι αλλοδαποί, οι οποίοι έχουν απρόσκοπτη πρόσβαση εις τα νοσοκομεία, καθώς και εις τα μέσα μαζικής μεταφοράς, πέρα από τη δοτή πολιτική των εν Ελλάδι, ετεροκίνητων «Δούρειων Ιππων», οι οποίοι, απεργάζονται την αντικατάσταση του πληθυσμού με τους μετανάστες.
Εν κατακλείδι, η αδιαφάνεια, ο αποκλεισμός του υγειονομικού πλουραλισμού, το ακαταδίωκτο, η ευμενής μεταχείριση προς τους αλλοδαπούς και η ποινική καταστολή δεν συνιστούν απτά στοιχεία περί της προστασίας της δημόσιας υγείας, τουναντίον αποτελούν δόλιες πρακτικές διαχείρισης των αφιονισμένων μαζών, με το πρόσχημα και εργαλείο τη συλλογική υγεία, προς εξυπηρέτηση αλλότριων εκ των επιφαινομένων συμφερόντων.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω