Γιώργος Κοντογιώργης – Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, πρώην Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου
(…) Σήμερα η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ατομική ελευθερία και αυτή υπό προϋποθέσεις. Ελευθερία ατομική σημαίνει, να μπορείτε σήμερα να επιλέξετε που θα πάτε να πιείτε έναν καφέ, πως θα ζήσετε, τι θα κάνετε στη ζωή σας, εάν θα εργαστείτε ή θα πεινάσετε ή δε θα εργαστείτε και λοιπά.
Η ατομική ελευθερία, όμως, δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες της κοινωνικο-οικονομικής και πολιτικής μας ζωής. Εκεί δεν έχετε παρά δικαιώματα. Έχετε δικαίωμα να διαδηλώσετε παραδείγματος χάρη. Aυτό δεν είναι ελευθερία. Αυτό είναι δικαίωμα. Εάν είχατε πολιτική ελευθερία, τότε δε θα χρειαζόταν το δικαίωμα, θα ήταν περιττό. Διότι εσείς θα αποφασίζατε κι επομένως δε θα υπήρχε κανένας λόγος να διαδηλώσετε εναντίον του εαυτού σας.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι, όλος αυτός ο τραγέλαφος της ιδεολογίας που επενδύεται στην επιστήμη για να είναι αληθοφανής, ΕΞΑΠΑΤΑ. Και αυτό το διαπράττουν οι διανοητές οι οποίοι παίζουν το ρόλο των επιστημόνων. Απλώς κοροϊδεύουν, εξαπατούν την κοινωνία για να υπηρετήσουν ένα σύστημα ολιγαρχικό, από το οποίο αντλούν και οι ίδιοι βεβαίως σημαντικά οφέλη και επικοινωνιακή επιφάνεια. Δεν μπορούν να αποδεχθούν την ιδέα ότι το σύστημα έχει όλα τα προβλήματα τα οποία αναδεικνύει εις βάρος της κοινωνίας επειδή είναι ολιγαρχικό και θέτει εκ ποδών από την πολιτεία, την κοινωνία των πολιτών. Είναι ιδιώτης ο πολίτης σήμερα.
(…)
Στην ελληνική περίπτωση, το μόνο που συμβαίνει είναι να διαγκωνίζονται όλοι με πρόσημο την κομματοκρατία -δηλαδή πώς θα αποκτήσουν τη νομή της εξουσίας- επιλέγοντας σαπρόφυτα ως υποψηφίους, τα οποία θα είναι έτοιμα να υπηρετήσουν κάθε σκοπό που θα τους πει η ηγεσία και οι συγκατανευσιφάγοι. Για να μη πούμε τώρα ότι είναι και η αιτία αυτής της διπλής κατοχής που υφίσταται η χώρα (Ελλάδα) διαχρονικά. Την έννοια “συγκατανευσιφάγοι” την εμφανίζω από πάρα πολλά χρόνια. Είναι μια διατύπωση την οποία ο κυνικός φιλόσοφος Κράτης, έχει διατυπώσει με το ίδιο περιεχόμενο, δηλαδή στρώνουν το χαλί του πρυτανείου σίτισης για να λεηλατήσουν κάποιοι τον δημόσιο χώρο με επικεφαλής βεβαίως τους πολιτικούς οι οποίοι τους καλούν όλους μαζί στο κοινό τραπέζι της λαφυραγώγησης, για να λεηλατήσουν το δημόσιο αγαθό. Αυτή είναι η έννοια της λέξης. Είναι η λογική της πελατειακής αποδόμησης της κοινωνίας προκειμένου να είναι ελεύθερη και αδιατάρακτη η ηγεμονία των ολιγαρχικών δυνάμεων και πολιτικών και κοινωνικο-οικονομικών εννοείται, οι οποίοι καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα μιας χώρας.
Εδώ στην Ελλάδα δεν ήταν οι αγορές ή η υπεροχή της οικονομίας η οποία οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη των πραγμάτων και με την τελευταία κρίση και με τις προηγούμενες που ουσιαστικά οδήγησαν σε μία πλήρη αποσάθρωση και σε ύπνωση του ελληνικού κόσμου. Εδώ στην Ελλάδα, η αιτία αυτής της πραγματικότητας είναι άλλη… Είναι η πλήρης αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος, δηλαδή του κράτους που επεβλήθηκε, σε σχέση με τις προδιαγραφές το ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό το πολιτικό σύστημα ήταν για φεουδαλικές κοινωνίες. Δεν ήταν για κοινωνίες οι οποίες είχαν λογική αυτονομίας και αυτοκυβέρνησης, δηλαδή δημοκρατίας. Ε, λοιπόν, είναι ο λόγος για τον οποίον το ίδιο αυτό πολιτικό προσωπικό διαχρονικά, κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό και αποδομώντας την κοινωνική συλλογικότητα, εξαγοράζοντάς την σε ατομική βάση σε επίπεδο “ομάδων συμφερόντων” αλλά και δημιουργώντας τις αρνητικές προϋποθέσεις ώστε η μεγάλη αστική τάξη και τα ηγετικά στρώματα του ελληνισμού που υπήρχαν στον μείζονα ελληνικό χώρο, να μην εισέλθουν στο ελληνικό κράτος γιατί τότε όλοι αυτοί οι πολιτικοί ηγήτορες θα γινόταν απλώς -μπροστά στο μέγεθος αυτών των δυνάμεων- πρόεδροι ορεινών κοινοτήτων. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα.
Απομαγνητοφώνηση, Ελένη Ξένου