«Ίνα τι εφρύαξαν έθνη και λαοί εμελέτησαν κενά;» Αυτός ο στίχος από τους Ψαλμούς του Δαβίδ ήρθε στο νου μου με όλους όσους έπεσαν από τα σύννεφα επειδή ένας παίκτης ενός τηλεοπτικού υποπροϊόντος ανέφερε στην παρέα του πως "Πάω κάθε μέρα με μια να αδειάζω το πακέτο μου, αλλιώς έχει βιασμό".
Του Στρατή Μαζίδη
Αλήθεια γιατί φρίξαμε; Τι περίμεναν οι θεατές τέτοιων θεαμάτων; Φιλοσοφικές συζητήσεις και υπαρξιακές αναζητήσεις; Γιατί ξαφνικά αποχωρούν οι χορηγοί; Δε γνώριζαν σε τι επενδύουν τα χρήματά τους; Νόμιζαν ότι πρόκειται για ντοκιμαντέρ του National Geographic; Κοροϊδευόμαστε; Μα τι ρωτώ! Κοροϊδευόμαστε...
Μόνος ένας άνθρωπος χωρίς αναστολές, που δέχεται να καταγράφεται κάθε δευτερόλεπτο η ζωή του και να προβάλλεται διαδικτυακά, θα μπορούσε να έχει τέτοιες σκοτούρες, του που/πως θα αδειάσει το πακέτο του είτε έτσι είτε γιουβέτσι.
Σε μια καταρρέουσα Ελλάδα, αυτός ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του καθρέπτη της κοινωνίας. Τον ενδιαφέρει το πακέτο του διότι μεγάλωσε σε μια κορεσμένη σαρκολάγνα κοινωνία η οποία διαρκώς τον βομβάρδιζε με ειδήσεις και προϊόντα που παρουσίαζαν τον άνθρωπο ως κομμάτι κρέας και αποστολέα ή παραλήπτη "πακέτων".
Περιοδικά της κλειδαρότρυπας, εκπομπές δίχως λόγο ύπαρξης, σίριαλ με καμμένους και καμμένες, του πως θα προδώσεις ποιον, πως θα τουμπάρεις ποια κ.ο.κ. Δείτε και τις "δημοφιλείς αναρτήσεις" των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, κλειδαρότρυπα και οφθαλμόλουτρα στο τοπ. Ποια Τουρκία; Ποια ανεργία; Ποιο δημογραφικό; Ένα σύστημα που δημιουργεί ανερμάτιστα άτομα, όχι πρόσωπα, και τους γεννά πακέτα προς παράδοση. Το οξύμωρο είναι ότι το σύστημα αυτό, ζητά τώρα την κεφαλή του γεννήματός του.
Μέσα σε όλα κι εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς προσανατολισμό, που δε δια-μορφώνει αλλά δρα διεκπεραιωτικά.
Αδειάσαμε ως κοινωνία. Μείναμε χωρίς ψυχή. Δίχως ανησυχίες και ιδανικά. Χάσαμε τα ζύγια μας που εξασφάλιζαν ότι θα μπορούμε να πετάμε σε κάποιο ύψος. Το πρόβλημα δεν είναι που θα αδειάσει το πακέτο του ο Κρητικός αλλά ότι άδειασε η κοινωνία. Ο συγκεκριμένος δε φύτρωσε ούτε ήρθε από το διάστημα. Είναι δημιούργημά της.