Η Γερμανία, πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, είχε προετοιμαστεί για την εκμετάλλευση της ήδη από το 2000 - με την υιοθέτηση της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα. Την εκμεταλλεύθηκε λοιπόν τα μέγιστα μετά το 2010, με πρώτη χώρα κατοχής της την Ελλάδα, καθώς επίσης θέτοντας τα θεμέλια για να ακολουθήσουν οι άλλες χώρες του νότου - κυρίως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία.
Συνέχισε λοιπόν να εφαρμόζει το ίδιο σχέδιο, με την προοπτική της επίσης προδιαγεγραμμένης επόμενης κρίσης - αφορμή και όχι αιτία της οποίας ήταν η πανδημία, καθώς επίσης ο τρόπος που επιλέχθηκε για την καταπολέμηση της: το κλείδωμα των οικονομιών.
Στα πλαίσια αυτά, είναι ξεκάθαρο πως η ισχύς της στην ΕΕ θα γίνει πλέον τεράστια - επίσης η αδυναμία των τριών άλλων μεγαλυτέρων χωρών να ανταπεξέλθουν. Προφανώς ο στόχος της δεν είναι η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ενώ όσοι προβλέπουν μία «στιγμή Hamilton» είναι εντελώς ανόητοι - αφού η χώρα έχει θέσει τις βάσεις διάλυσης της Ευρωζώνης και της ΕΕ, με την κατάργηση των κριτηρίων του Μάαστριχτ, με την αναίρεση της δυνατότητας στήριξης των εγχωρίων επιχειρήσεων και με την αποστασιοποίηση της κεντρικής της τράπεζας από την ΕΚΤ, μέσω της απόφασης του συνταγματικού της δικαστηρίου.
Έχοντας αναφερθεί στην παγίδα των 500 δις €, θεωρούμε δεδομένη μία τεράστια αλλαγή στις συνθήκες που επικρατούσαν έως σήμερα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, η οποία θα φανεί πολύ σύντομα - πιθανότατα με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας, οι οποίες θα έχουν την ίδια μοίρα με την Ελλάδα. Εκτός εάν ξυπνήσουν οι Πολίτες τους και αντιδράσουν - όπως δυστυχώς δεν αντιδράσαμε εμείς οι Έλληνες το 2012, όταν οι εθνοκτόνος κυβέρνηση μας υπέγραψε το PSI ή, έστω, το 2015, όταν αντιστράφηκε ενδοτικά και αντιδημοκρατικά το δημοψήφισμα.