Πριν από δύο ημέρες γιορτάσαμε την θλιβερή επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων. Στις 29 Μαΐου θα γιορτάσουμε την θλιβερή επέτειο της Άλωσης της Πόλης, τον Σεπτέμβριο θα γιορτάσουμε την θλιβερή επέτειο της μικρασιατικής καταστροφής και της σφαγής των Ελλήνων της Ιωνίας και πάει λέγοντας…
Από: defence-point.gr
«Ο Πόντος ζει…» ήταν το σύνθημα και μια καμένη τουρκική σημαία το επισφράγισμα… Λυπάμαι αγαπητοί αλλά ο Πόντος καθόλου δεν «ζει» παρά στις καρδιές ολίγων… Οι λοιποί προσαρμόστηκαν και στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν τον πατριωτισμό τους με κανένα like στις αναρτήσεις περί των θλιβερών επετείων…
Τραβάει ο οργανισμός μας φαίνεται θλιβερές επετείους σαν τα μελό του 1960. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι αντί να δράσουμε απλώς κλαίμε, σε τακτά χρονικά διαστήματα, τη μοίρα μας, τιμώντας επετείους για αυτούς που «χάθηκαν» (αλήθεια ΠΩΣ; Τους έφαγε στο δάσος ο κακός ο λύκος; Τους έπεσε στον δρόμο η πυξίδα… κυρία ΠτΔ) την στιγμή που ούτε αναφορά δεν τολμούμε να κάνουμε, σε ανώτατο επίπεδο, για το ποιος τους βοήθησε να χαθούν…
Μπλέξαμε στα μνημόσυνα και χάσαμε τη δυναμική… Όχι κυρίες και κύριοι, ο Πόντος δεν ζει, ούτε η Ιωνία ζει, ούτε η Πόλη, ούτε η μισή Κύπρος. Αν ζούσαν δεν θα τα κλαίγαμε αλλά κάτι θα κάναμε για την απώλειά τους και προπαντός κάτι θα κάναμε για να μην έχουμε και άλλες απώλειες και άλλες θλιβερές επετείους στο – πολύ εγγύς φοβάμαι – μέλλον.
Σήμερα για καμιά ώρα ένα ζεύγος τουρκικών F-16 αλώνισε, κυριολεκτικά, ολόκληρο στο Ανατολικό Αιγαίο, πήγε Χίο, Λέσβο, Οινούσσες, Παναγιά, Αρκιούς, Λειψούς, Πάτμο. Πολλαπλάσια ελληνικά μαχητικά μπορεί να τους πήγαιναν… κ@ω@φερ@ντζ@, αλλά οι Τουρκαλάδες επέλεξαν να εμπλακούν πάνω από νησιά όπως η Λέσβος και η Λήμνος…
Εμείς αντιδρούμε ψύχραιμα, με την όχι παράλογη βέβαια δικαιολογία ότι οι Τούρκοι επείγονται για θερμή εμπλοκή με την Ελλάδα. Δεν είναι παράλογο σαν ερμηνεία. Πιθανότατα είναι και σωστή. Όμως υπάρχει και αντίλογος… Μήπως αυτή η στρατηγική είναι απόλυτα ηττοπαθής; Μήπως θεωρούμε ότι θα μας προστατεύσουν κάποιοι εάν επιδεικνύουμε αυτοσυγκράτηση; Για την ακρίβεια, ελπίζουμε…
Αν ναι, μέχρι ποιου σημείου; Και πόθεν προκύπτει ότι θα ήταν καταστροφικό για μας εάν φουντάραμε τα τουρκικά μαχητικά πάνω από νησιά σαν τη Λέσβο και τη Λήμνο; Ειδικά για μας. Διότι στις άλλες χώρες θα ήταν έως αυτονόητο και καθήκον να τους καταρρίψουν.
Τι φοβόμαστε άραγε; Θα εκδήλωνε επίθεση η Τουρκία; Θα έπρεπε μήπως αυτό ακόμα και να το αποζητάμε για να έχουμε την ευκαιρία μας να της επιφέρουμε ένα βαρύτατο πλήγμα που θα ερχόταν να κουμπώσει πάνω στην γενικότερα εξαιρετικά αρνητική συγκυρία; Το οποίο στη συνέχεια θα μπορούσε να έχει διαφορετικές επιπτώσεις τόσο στην όποια διαπραγμάτευση όσο και στην ίδια την Τουρκία;
Θα άλλαζε τα δεδομένα αυτό στη συνέχεια και πώς; Υπάρχουν διάφορες απόψεις… εντός κι εκτός της χώρας επ’ αυτού.Τα έχουμε μελετήσει αυτά ή απλά ενστικτωδώς λέμε όχι στη σύγκρουση, παρότι πολλοί προειδοποιούν ότι είναι αυτή μας η συμπεριφορά που έχει επιτρέψει να εκδηλωθούν όσα ζούμε σήμερα;
Έχει δηλαδή επιτρέψει την ανεξέλεγκτη κλιμάκωση των τουρκικών πιέσεων στο στρατιωτικό επίπεδο, φέρνοντας πιο κοντά αυτό που υποτίθεται θέλουμε να αποτρέψουμε; Με τις ρητορικές αμφισβητήσεις ελληνικών εδαφών να έχουν μετεξελιχθεί σε ευθύτατες διεκδικήσεις…
Ναι, αντιδράσαμε ψύχραιμα, όπως και χθες αντιδράσαμε ψύχραιμα, όταν η Τουρκία έφτυσε στη μνήμη των θυμάτων της Ποντιακής Γενοκτονίας, κι εμείς απαντήσαμε με την πρόταση για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον σφαγέα Κεμάλ που έκανε το 1934 ο Βενιζέλος, θεωρώντας ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ότι ο Βενιζέλος είχε πράξει το ΟΡΘΟ…
Εμείς άλλωστε δεν στείλαμε την άσκηση του Πολεμικού Ναυτικού να πάρει αέρα δυτικό για να μην εξερεθιστεί η Τουρκιά το «θεριό»; Κατά τα άλλα κλαίμε για τον Πόντο, λέμε και καμιά δακρύβρεχτη και περιμένουμε το μοιραίο…
Τονίζουμε σε ύφος αυστηρό ότι η Τουρκία υποφέρει, ότι η οικονομία της καταρρέει και βαυκαλιζόμαστε ότι «έλα μωρέ, σιγά μην κάνει κάτι ο Ερντογάν»… Άλλωστε τον αποκρούσαμε στον Έβρο. Προβάλλοντας επί της ουσίας τις επιθυμίες μας, όχι εκτιμώντας ψυχρά λογικά την κατάσταση.
Η συμφορά που κάποια σενάρια τη θέλουν να φαίνεται στον ορίζοντα, ίσως αποδειχθεί χειρότερη από την μικρασιατική. Ο Τούρκος δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει, ειδικά τώρα που παρά την κρίση νιώθει ισχυρός, καθώς την απροθυμία ΗΠΑ και Ρωσίας να τον περιορίσουν την ερμηνεύει ως ευκαιρία, ενώ και οι «εταίροι» μας στην Εσπερία τον χαϊδεύουν.
Μόνοι μας είμαστε και δυστυχώς δεν κάνουμε τα δέοντα. Μόνο αν απειληθεί το οικοδόμημα που αφορά τους μεγάλους αυτοί επεμβαίνουν. Μέχρι τώρα που το θέσαμε ως προτεραιότητα, μας γεμίζουν με συγχαρητήρια για την ψυχραιμία μας, αλλά στο τέλος από τη δική μας πλευρά αναζητούν τα ανταλλάγματα που θα δώσουν στον ανώμαλο.
Στον ταραξία. Είναι όμως ο δικός τους ανώμαλος και θα ανεχθούν την ανωμαλία του, αρκεί να τον κρατήσουν πάση θυσία στο πλευρό τους. Σωστά φίλοι, εταίροι και σύμμαχοι; Εμείς τους εκπαιδεύσαμε να θεωρούν δεδομένη την… κοσμοπολίτικη συμπεριφορά μας, ακόμα και όταν αμφισβητούνται τα πιο ζωτικά μας συμφέροντα. Και νόμιμα…
Όταν όμως όλοι έχουν ως προτεραιότητα να μην συγκρουστούν με την Τουρκία η πρώτη τους σκέψη στον κατευνασμό θα πάει. Κι ας έχει αποδειχθεί ότι αυτό ανοίγει την όρεξη περισσότερο. Ο αναθεωρητισμός είναι εσωτερικός ΝΑΤΟϊκός! Και θα στραφούν σε αυτόν που διακηρύσσει ότι προτεραιότητά του είναι η… επί γης ειρήνη με κάθε τίμημα.
Δεν θα είναι εντελώς παράλογο, όπως για τις φυσιολογικές χώρες του κόσμου… Μετά απλώς θα κλαίμε για μια νέα θλιβερή επέτειο και θα λέμε ότι το τάδε νησί ή η Θράκη ζει… Αμ δεν θα ζει. Τουρκία και ζωή δεν πάνε μαζί. Η Τουρκία είναι ο ίδιος ο Χάρος. Κι αντί για δρεπάνι, κουβαλούσε πάντα γιαταγάνι. Και έπαιρνε κεφάλια.