Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, μετά το 2008, περιόδου είναι οι χαμηλοί ρυθμοί μεγέθυνσης (και απόδοσης κεφαλαίων) και οι χαμηλοί ρυθμοί πληθωρισμού διεθνώς.
Ο πληθωρισμός είναι μία αρνητική κατάσταση για μία σειρά από λόγους: α) Όλοι αναβάλουν τις αγορές τους και τις επενδύσεις τους, διότι προσδοκούν περαιτέρω πτώση στις τιμές των, β) Οι σχέσεις χρέους με πραγματικές αξίες διογκώνονται, γ) δημιουργούνται αρνητικές προσδοκίες για την ικανότητα της οικονομικής πολιτικής να διατηρήσει σε ένα βιώσιμο μονοπάτι τη διαδικασία της οικονομίας, μέσω της νομισματικής πολιτικής που ασκείται από τις μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες στον κόσμο, της Ευρωζώνης, των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Ιαπωνίας, της Κίνας κ.τ.λ. Ουσιαστικά, όσο διατηρείται ο αποπληθωρισμός, διατηρείται χαλαρή νομισματική πολιτική (μηδενικά επιτόκια και ρευστότητα). Έτσι, όμως, ασκείται υψηλή θετική πίεση στις τιμές των κεφαλαιακών στοιχείων και απομακρύνεται η προσοχή από την πραγματική οικονομία.
Ιδιαίτερα το ζήτημα της σχέσης χρέους με πραγματικές αξίες μας αφορά ιδιαίτερα, γιατί ακουμπά το περιβόητο ζήτημα του χρέους μας.
Κάναμε ένα μικρό πείραμα. Υποθέσαμε ότι από εδώ και πέρα και για 35 χρόνια το ελληνικό ΑΕΠθα ανέρχεται κατά 1,5% κάθε χρόνο, ο πληθωρισμός στην Ελλάδα θα ανέρχεται κατά 1,5% ετησίως, το χρέος θα αυξάνεται (!) κατά 0,5% ετησίως για αναγκαίους λόγους και ότι το επιτόκιο εξυπηρέτησης του δανεισμού θα διατηρηθεί στο 3% για όλα αυτά τα χρόνια. Είναι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα. Από 173% (χρέος/ΑΕΠ) που είναι περίπου σήμερα, σε 35 χρόνια θα είναι 63%!
Άρα, έχουμε κάθε λόγο όλοι να επιθυμούμε κάποια επιστροφή του πληθωρισμού.
Ποιό, όμως, είναι το ιδανικό επίπεδο του πληθωρισμού, που δε δημιουργεί αντίστροφα αρνητικά αποτελέσματα; Χωρίς να το αναλύσουμε εδώ περισσότερο, γιατί αυτό το θέμα συνδέεται με το αντίστοιχο επίπεδο ανεργίας, που δεν ασκεί αυξητικές πιέσεις στις τιμές, φαίνεται να είναι το 2%.
Αυτός είναι προς το παρόν ο στόχος των κεντρικών τραπεζών. Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι ο πληθωρισμός, μετά από μία επώδυνη περίοδο σταθεροποίησης γύρω στο μηδέν (από το Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι και το καλοκαίρι του 2016), αρχίζει να ανεβαίνει σχεδόν σε όλες τις χώρες (λιγότερο στην Ιαπωνία) βοηθούσης και της αυξητικής μεταβολής της τιμής του πετρελαίου προς τον επιθυμητό στόχο.
Αυτή η μεταβολή πηγαίνει μαζί με την ενίσχυση των ρυθμών ανάπτυξης στις οικονομίες.
Επιστροφή σε μία κανονικότητα; Θα δούμε.