Γράφει ὁ Νεκτάριος Δαπέργολας, Διδάκτωρ Ἱστορίας
Συμπληρώνουμε σέ λίγο τρία ὁλόκληρα χρόνια μαζικῆς ἐξαπάτησης καί ὁμαδικῆς παράκρουσης, πού δυστυχῶς βρίσκεται ἀκόμη σέ πλήρη ἰσχύ, παρά τόν ὀρυμαγδό τῶν στοιχείων πού δέν βοοῦν ἁπλῶς ἀλλά κραυγάζουν. Ὁ ὀρυμαγδός αὐτός, πού ὑπό φυσιολογικές συνθῆκες θά ἦταν ἀρκετός γιά νά βγάλει ἀτελείωτα ἀνθρώπινα ποτάμια στούς δρόμους, νά ρίξει κυβερνήσεις, νά ἀνατρέψει πολιτικές, τώρα –μέσα στίς βαθύτατα ἀρρωστημένες συνθῆκες τοῦ ἀνάποδου κόσμου τῆς νεοταξικῆς ἐπέλασης– δέν ἀγγίζει κἄν αὐτιά, δέν ἐνσπείρει οὔτε κἄν ὑποψίες στούς λοβοτομημένους ἐγκεφάλους μίας τεράστιας ἀνθρωπομάζας, ἡ ὁποία συνεχίζει ὑπνώττουσα νά παρακολουθεῖ ἀπαθῶς ἤ ἀκόμη καί νά ἐμπιστεύεται κάθε λογῆς ταγούς, κάθε κολαοῦζο τοῦ συστήματος, κάθε μικρή καί μεγάλη μαριονέτα τοῦ παγκόσμιου διευθυντηρίου.
Τό κείμενο αὐτό ἑστιάζει σέ ἕνα χῶρο πού ἔχει κατ' ἐξοχήν πληγεῖ ἀπό τά ἀποκαλυπτήρια τῆς «πανδημίας». Ἕνα χῶρο ὅπου δέν ζήσαμε ἁπλῶς κάποιες ἀποκαλύψεις, ἀλλά μία σαρωτική καί ἐν μέσῳ ἐκκωφαντικῶν κρότων ἁλυσιδωτή κατάρρευση ἀπό κάθε λογῆς μάσκες καί παραπετάσματα. Αὐτή ἡ κατάρρευση (καί μαζί της ἡ ἀποκαθήλωση προσώπων καί καταστάσεων) συνεχίζεται ἀκόμη καί σήμερα, παρά τόν προαναφερθέντα χείμαρρο τῶν στοιχείων καί τῶν τεκμηρίων. Καί ὅλα δείχνουν ὅτι θά συνεχιστεῖ γιά πολύ καιρό ἀκόμη.
Πρόκειται βεβαίως γιά τόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Τόν χῶρο ὅπου δώσαμε ἅπαντες ἐξετάσεις τόσο ὡς ρασοφόροι διοικοῦντες ὅσο καί ὡς ἁπλοί πιστοί, τόσο ὡς ποιμένες ὅσο καί ὡς ἔλλογο ποίμνιο. Ἀποτύχαμε οἰκτρά καί σέ αὐτές, ὅπως ἀκριβῶς ἀποτύχαμε καί σέ ἐκεῖνες πού δώσαμε ὡς (ὑποτίθεται) νοήμονες πολῖτες. Καί ἐδῶ μάλιστα τά πράγματα εἶναι ἀκόμη πιό σοβαρά, ἀσυγκρίτως πιό ἐπικίνδυνα καί ὀλέθρια. Γιατί ὡς πιστοί δέν γίναμε ἁπλῶς θύματα πολιτικῆς ἐξαπάτησης καί ἀρρωστημένων παιχνιδιῶν ὑποδούλωσης, πού ἀπό ἕνα σημεῖο καί ἔπειτα μετατράπηκε σέ ἑκούσιο αὐτοευνουχισμό. Γίναμε καί συνεργοί στό ἔργο τῆς βλασφημίας. Δέν ἐμπαίξαμε ἁπλῶς τούς ἑαυτούς μας, δέν τσαλαπατήσαμε μόνο τή νοημοσύνη καί τήν ἀξιοπρέπειά μας. Πλέον ἐπιχειρήσαμε νά ἐμπαίξουμε καί τόν ἴδιο τόν Θεό.
Ἀφορμή γιά τό κείμενο αὐτό μᾶς ἔδωσαν κάποιες πρόσφατες εἰκόνες, τεκμήρια ὅτι τίποτε δέν ἄλλαξε καί ὅτι συνεχίζουμε νά γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες ἀπίστευτων γεγονότων. Τυραννικοί ἐμβολιοποιμένες συνεχίζουν ἐδῶ καί ἐκεῖ νά διώκουν τούς ἱερεῖς πού ἀντιστέκονται στή βέβηλη παράκρουση, εἰκόνες σάν τούς μασκοφόρους ἱερεῖς τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν ἐξακολουθοῦν νά προκαλοῦν βάναυσα τούς ὀφθαλμούς μας, ἐμετικά βίντεο διασήμων Ἁγιορειτῶν ἡγουμένων στόν ἐφύμνιο ἐναγκαλισμό τους μέ τά πλέον ἀκραῖα φασίζοντα στελέχη τοῦ καθεστῶτος συνεχίζουν –μαζί μέ τόν ἀπηνῆ βασανισμό τοῦ πεπτικοῦ μας συστήματος– νά βιάζουν εἰδεχθῶς καί τή νοημοσύνη μας1. Ὁ κυκεῶνας τῶν τεκμηρίων τῆς ἀπάτης αὐξάνεται, ἡ γενοκτονία τῶν καρκίνων καί τῶν ξαφνικῶν θανάτων φουντώνει, ὅλο τό ψευδαφήγημα καταρρέει μέ πάταγο, ὁ βασιλιᾶς ἔχει πρό πολλοῦ συλληφθεῖ θεόγυμνος, ἀλλά κάποιοι συνεχίζουν ἀμετανόητοι καί ἀνεπίστροφοι, λές καί τίποτε δέν ἔχει ἀλλάξει. Καί διαιωνίζουν πάντα μέσα μας τίς ἀναμνήσεις ὅλης τῆς βλάσφημης αὐτῆς τριετίας. Ἐφιαλτικές ἀναμνήσεις, πού ὀφείλουμε νά τίς κρατήσουμε ἐναργεῖς μέσα μας. Νά μήν τίς ἀφήσουμε νά χαθοῦν στή λήθη.
Γιατί βέβαια δέν ἦταν μόνο ἡ ὀδύνη καί ἡ ντροπή τῶν κλειδαμπαρωμένων ἐκκλησιῶν τῆς πρώτης χρονιᾶς. Μετά πού ὑποτίθεται πώς οἱ ναοί ἄνοιξαν, ἔγιναν πράγματα ἐξίσου ἤ καί ἀκόμη πιό ἐξωφρενικά: ἀλλοῦ στήνονταν θερμικές κάμερες γιά θερμομέτρηση τῶν πιστῶν, ἀλλοῦ διανέμονταν μάσκες στήν εἴσοδο καί συσκευασμένα ἀντίδωρα στήν ἔξοδο, ἀλλοῦ ἡ ἀπολύμανση ἦταν πιό σχολαστική καί ἀπό λοιμοκαθαρτήριο, ἀλλοῦ εἴδαμε ἱερές εἰκόνες μέ σήμανση ἀπό κόκκινες κορδέλες γιά νά ἀποτρέπεται ἡ προσκύνηση. Στούς ἑλληνορθόδοξους (;) ναούς τοῦ ἐξωτερικοῦ ἡ Θεία Κοινωνία εἴτε εἶχε ἐντελῶς ἀπαγορευτεῖ, εἴτε μεταδιδόταν ἀπό μασκοφόρους καί γαντοφορεμένους ἱερεῖς, μέ κουταλάκια μιᾶς χρήσεως καί μέ ὅποιον ἀκόμη τρόπο ἀποφάσιζε ὁ διαταραγμένος νοῦς του κάθε πλανεμένου Φαναριώτη ρασοφόρου πού κατέχει θέση ἐπισκόπου ἡ ἀρχιεπισκόπου.
Ταυτόχρονα ζήσαμε τή γελοιότητα μέ τό δήθεν...δεύτερο Πάσχα, ὅταν πλεῖστοι ἐπίσκοποι τέλεσαν «Ὄρθρους καί Θεῖες Λειτουργίες τῆς Ἀναστάσεως» λίγο πρίν ἀπό την...πεντηκοστή (ὑπῆρχαν μάλιστα καί κάποιοι πού μᾶς εὔχονταν μέχρι καί...«Καλή Ἀνάσταση»)! Συνεχίζοντας κι αὐτοί τή διαστροφή τῆς σημασίας τῶν λέξεων (κατά τή γνωστή θουκυδίδεια διαπίστωση) καί «ξαναβαφτίζοντας» τίς ἑορτές, μέ τήν ἴδια θαυμαστή εὐκολία πού κάποιοι κατόρθωσαν ἕως τώρα νά μετονομάσουν τήν κακοδοξία σέ ὀρθοδοξία, τό θράσος σέ ἀναγκαιότητα, τήν ψοφοδεῆ δειλία σέ θάρρος, τήν ξεδιαντροπιά σέ ὑπευθυνότητα. Πλάνη στήν πλάνη λοιπόν, βεβήλωση στή βεβήλωση, κατήφορος στόν κατήφορo.
Ἡ ἀθλιότητα βεβαίως συνεχίστηκε καί τή δεύτερη χρονιά τῆς δῆθεν πανδημίας. Πλέον οἱ ναοί δέν ξανάκλεισαν, ἀλλά μετατράπηκαν σέ θέατρα νέας βεβήλωσης καί ἐμπαιγμοῦ. Ἀποστάσεις, κενά καθίσματα, ἔλεγχοι χωρητικότητας συνόδευσαν πλέον τήν ὑποχρεωτική μασκοφορία καί τά λοιπά μέτρα. Εἴδαμε μέχρι καί τή βαριά βλασφημία ἀπολύμανσης ναῶν ἀπό εἰδικά συνεργεῖα καί φτάνοντας στό δεύτερο κατοχικό Πάσχα, μετά τήν πρώτη ντροπή τῆς ἑτεροχρονισμένης κατά 40 ἡμέρες Ἀναστάσεως, ζήσαμε πλέον καί τή φρίκη τῆς…διημέρου Ἀναστάσεως. Μία φρίκη πού ἦρθε νά προστεθεῖ στά ἤδη διαπραχθέντα ἐγκλήματα. Ἀφ' ἑνός σέ ἐκεῖνο τοῦ νεοσεργιανισμοῦ, καθώς ἐδῶ βιώσαμε ἕνα βαρύτατο ἐναγκαλισμό της διοικούσας Ἐκκλησίας μέ τό ἀντίχριστο κράτος, πού ἔφερε ἀπό τήν πρώτη στιγμή (καί δικαίως) στή μνήμη τή διαβόητη ἐκείνη σχισματική «Ζῶσα Ἐκκλησία» τοῦ Σεργίου: τό μόρφωμα πού στήθηκε κάποτε ὡς συνοδοιπόρος καί ἀρωγός τοῦ σταλινικοῦ καθεστῶτος καί ὡς ἀντίρροπος παράγων τῆς αὐθεντικῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν (στήν περίπτωσή μας μάλιστα τά πράγματα ἦταν ἀσφαλῶς ἀπείρως πιό ἐπαίσχυντα, καθώς ἐδῶ τόν ἄθλιο ρόλο τοῦ λαγοῦ καί τοῦ δεκανικιοῦ δέν τόν ἔπαιξε κάποια σχισματική ρασοφόρος ὁμάδα ἄνευ ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ νόμιμη καί κανονική Ἱεραρχία). Καί ἀφ' ἑτέρου στό ἀκόμη χειρότερο παράπτωμα τῆς βεβήλωσης: ἡ νεοβαρλααμικής ἀποχρώσεως ἀμφισβήτηση τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ μέσα στούς ναούς συνιστοῦσε καί συνιστᾶ βαρύτατη πλάνη, ἡ ἀπολύμανση τῶν ναῶν ἀπό εἰδικά συνεργεῖα κανονική αἵρεση, ἡ ἀπερίγραπτη εἰκόνα τῶν μασκοφορεμένων «πιστῶν» ὄχι ἁπλό πασιφανές δεῖγμα ὀλιγοπιστίας ἀλλά καί ἐμπαιγμό τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀκόμη πιό ἀβάσταχτη καί ἐφιαλτική εἰκόνα μασκοφόρων ἱερέων καί ἀρχιερέων πάνω ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο ξεκάθαρη βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος2. Αὐτά ὅλα τά ζήσαμε σέ πλήρη ἀνάπτυξη τήν τελευταία τριετία. Καί ἀκόμη τά ζοῦμε.
Καί φυσικά σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα κάποιοι ἄνθρωποι πού (οἷς κρίμασι Κύριος οἵδε) ἔχουν τόν ρόλο καί τήν εὐθύνη τῶν πνευματικῶν μας ποιμένων, συνέχιζαν καί συνεχίζουν καί λεκτικά νά ἐπιχειροῦν νά ἐνδύσουν μέ ἀπερίγραπτες θεολογικές κακοδοξίες ὅλον αὐτόν τόν κατήφορο. Ἀνένδοτοι καί ἀμετανόητοι. Μέ τήν ψευτοθεολογία της... ζακέτας, τίς ἀθλιότητες περί τῶν ἐμβολίων ὡς δώρων τοῦ Θεοῦ, τό ψεῦδος ὅτι τό θέμα εἶναι ἰατρικό καί ὄχι πνευματικό (καθώς ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀσφαλέστατα τυγχάνει πρωτίστως πνευματικό)3. Μέ τή λειτουργία ὡς μπροστάρηδων τοῦ καθεστῶτος καί προδρόμων τῶν ἀποφάσεών του, πού ἔβγαιναν ἤδη ἀπό τόν Φεβρουάριο τοῦ 2020 καί προλείαιναν μόνοι τους τό ἔδαφος γιά τά κυβερνητικά μέτρα πού λίγο ἀργότερα ἀκολουθούσαν4. Μέ συνοδικές ἀποφάσεις πού ἦταν θλιβερές φωτοτυπίες τῶν ὑγειονομικῶν ρυθμίσεων τῆς δικτατορίας5. Μέ διώξεις ἱερέων πού ἀρνοῦνταν νά ἐμβολιαστοῦν ἤ νά ἐφαρμόσουν μέσα στούς ναούς τά μέτρα τῆς βεβήλωσης6. Μέ κείμενα καί παρεμβάσεις βαρύτατα τοξικές: ἀφόρητα νανουριστικά παραληρήματα, γεμᾶτα ἀπό ἀγαπολογικές κενολογίες, κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς σέ ὅ,τι κελεύουν τά συνοδικά κονκλάβια, διαστρεβλωτικά ἐπιλεκτικές ἀναφορές σέ Πατέρες καί σέ Ἁγίους (μέ τούς συγκεκριμένους διαστρεβλωτές νά ποντάρουν ἀσφαλῶς στήν ἄγνοια τοῦ ἐν πολλοῖς ζαλισμένου καί ἀκατήχητου λαοῦ), καθησυχαστικά χαδάκια πρός ὅσους ἀνησυχοῦν γιά τή νεοταξική ἐπέλαση καί τήν προώθηση τῆς Παγκόσμιας Πανθρησκείας, συνεχῆ ἀλαζονική αὐτοδικαίωση, παντελῆ ἀπουσία ὄχι βέβαια συγγνώμης (ἡ σημασία τοῦ ὅρου ἀγνοεῖται, εἰδικά ἀπό τούς τελοῦντας ὑπό τό κράτος ἑωσφορικῆς ἔπαρσης ἀρχιερεῖς) ἀλλά στοιχειώδους αὐτοκριτικῆς –ἔστω καί εἰκονικῆς, γιά τούς τύπους– καί κυρίως συνεχεῖς ἐπιθέσεις καί χυδαῖες εἰρωνίες ἀπέναντι σέ ὅσους ἀντιδροῦσαν ὑπερασπιζόμενοι τά αὐτονόητα καί οἱ ὁποῖοι κατονομάζονταν ὡς ἀκραῖοι, γραφικοί, αὐτιστικοί, ἀνεύθυνοι, ἀνάλγητοι, φανατικοί, οὐ κατ' ἐπίγνωσιν ζηλωτές, συνωμοσιολόγοι, ἀκόμη καί νεοναζί7.
Ἐπώδυνα καί ἐξοργιστικά ὅλα αὐτά (πού φυσικά δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι προβάλλονταν ἔντονα καί ἐπαινοῦνταν ἐν χορδαῖς καί ὀργάνοις ἀπό ὅλη τή νεοφιλελέδικη ἔντυπη καί διαδικτυακή χωματερή καί κάθε λογῆς καθεστωτικά καί νεοταξίτικα ΜΜΕ ὡς μνημεῖα νηφαλιότητας καί ὡς ἐμπνευσμένοι καρποί φωτισμένων νοῶν, σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τά σκοταδιστικά γραφόμενα ἡμῶν των... χριστιανοταλιμπάν), ἀλλά δυστυχῶς καί χρήσιμα μέσα στή φρίκη τους. Διότι φρονῶ πώς ἦταν ἀνάγκη νά διαπιστώσουμε ἰδίοις ὄμμασι πόσο πολύ ἔχει προχωρήσει ἡ ἀρρώστεια μέσα στή διοικοῦσα Ἐκκλησία. Ἀκόμη καί ὅσοι τήν ξέραμε, δέν τήν εἴχαμε φανταστεῖ σέ τέτοια τρομακτική ἔνταση. Καί νά συνειδητοποιήσουμε σέ ποιά ἔκταση ἔχει κάνει παντοῦ μεταστάσεις ὁ καρκίνος: σέ βαθμό πού ἀκόμη καί ὅσα συγκλονιστικά περάσαμε (μέ τίς κλειδαμπαρωμένες ἐκκλησιές, τήν ποινικοποιημένη Θεία Κοινωνία, τή νεοβαρλααμική βλασφημία τῶν μασκῶν καί τῶν ἀπολυμασμένων ναῶν), ἀντί νά φέρουν κάποιους ἀπό τούς πνευματικούς ταγούς μας σέ συναίσθηση, δείχνουν νά τούς ἔσπρωξαν ἀκόμη πιό βαθιά μέσα στόν ζόφο. Καί ἀποδείχθηκε περίτρανα ὅτι οἱ ποιμένες μας στή συντριπτική πλειονότητά τους ἔχουν δυστυχῶς καταντήσει ὁδηγοί μωροί καί τυφλοί, πού «κλείουσι τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων». Καί ἀντί γιά κήρυκες μετανοίας καί σωτηρίας, γίνονται ἔτι περαιτέρω ὀλετῆρες ψυχῶν, ἐπάνω στίς πιό κρίσιμες στιγμές μάλιστα τῆς Ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου. Καί αὐτόν τόν τραγικό ρόλο τους τόν ἐπιβεβαιώνουν μέρα μέ τή μέρα ὁλοένα καί πιό ἐκκωφαντικά.
Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως βέβαια, χάριν δικαιοσύνης, ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε τίς τραγικές εὐθύνες καί τοῦ ἴδιου τοῦ ποιμνίου. Καί οἱ δικές του μάσκες εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἔχουν πέσει μέ πάταγο. Ἑνός ποιμνίου πού τά ἀνέχεται ὅλα αὐτά καί ἐμμέσως λοιπόν τά ἀποδέχεται – καί ὄχι μόνο δέν ἀντιδρᾶ, ἀλλά καί ἐν πολλοῖς τά βρίσκει καί φυσιολογικά ἤ καί ἀναπόφευκτα. Καί ἔτσι, ἐνῶ συμβαίνουν γύρω μας ὅλα αὐτά τά ἀνεκδιήγητα, πάμπολλοι πιστοί συνεχίζουν καί αὐτοί τόν δικό τους κατήφορο τῆς μακάριας ἀμεριμνησίας, τοῦ ἄκριτου ἐφησυχασμού καί τῆς τυφλῆς ὑπακοῆς στούς λυκοποιμένες, ἀποδεχόμενοι τήν κάθε κακοδοξία ὡς φυσιολογική κατάσταση. Φυσικά ἡ εὐθύνη εἶναι πρωτίστως τῶν ποιμένων καί αὐτοί θά δώσουν τόν κύριο λόγο γιά τό ὅτι ἄφησαν ἐδῶ καί δεκαετίες τόν λαό ἀκατήχητο καί πνευματικά ἀκάλυπτο καί ἐκτεθειμένο. Ὅπως ἐξάλλου καί γιά τήν ἐθνική κατάρρευση τῆς πατρίδας, ἡ εὐθύνη πρωτίστως βαραίνει τό πολιτικό προσωπικό πού κυβερνᾶ. Ὅπως ὅμως καί ἐκεῖ εἶναι καθοριστική ἡ εὐθύνη καί τῶν ἴδιων τῶν πολιτῶν (γιά ὅσα ψηφίζουν, γιά ὅσα πιστεύουν, γιά ὅσα παραβλέπουν, γιά ὅσα ἀνέχονται παθητικά), ἀκριβῶς κατ' ἀνάλογο τρόπο ἡ καραμέλα τῆς «μειωμένης εὐθύνης» ἔχει τελειώσει πρό πολλοῦ καί γιά τούς ἀπλούς πιστούς. Γιατί ἐδῶ συμβαίνουν πλέον τόσο χοντροκομμένα καί πρωτοφανῆ πράγματα, πού κανείς πιά δέν δικαιοῦται νά ἐπικαλεῖται ἄγνοια ἤ ἐλλιπῆ θεολογική κατάρτιση. Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα εἶναι ἐξάλλου λογική ποίμνη κι ὄχι ἄβουλο καί ἀνοϊκό κοπάδι. Καί ὅσοι συμπεριφέρονται ὡς τέτοιοι ἔχουν τεράστια συνευθύνη γιά τόν κατήφορο στόν ὁποῖο κατρακυλᾶμε ἐδῶ καί πολύ καιρό8.
Ἄς τό ξεκαθαρίσουμε συνεπῶς: «Qui tacet consentire videtur»: ὁ σιωπῶν δοκεῖ συναινεῖν. Καί γιά νά θυμηθοῦμε καί τόν Ἀριστοτέλη, «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι ἐφ᾽ οἷς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦσιν εἶναι». Καί ἐδῶ δέν πρόκειται κἄν γιά ἁπλῶς σιωποῦντες ἤ μή ὀργιζομένους. Πρόκειται γιά συναινοῦντες καί ἐπινεύοντες καί αὐτεξουσίως μετέχοντες. Δυστυχῶς, δώσαμε ἐξετάσεις καί ἀποτύχαμε παταγωδῶς. Ἐζυγίσθημεν, ἐμετρήθημεν καί εὑρέθημεν ὄχι ἁπλῶς ἐλλιπεῖς, ἀλλά ἐντελῶς ἀνύπαρκτοι. Κούφια μυαλά, παγωμένες καρδιές καί ἀδειανά σαρκία...
Χαρακτηριστική ἡ πρόσφατη δίωξη ἀνεμβολίαστου ἱερέα μέ πλούσιο πνευματικό ἔργο στή Μυτιλήνη ἀπό τόν τοπικό μητροπολίτη, συνοδευόμενη μάλιστα καί ἀπό τήν τριετῆ ἀπαγόρευση Θείας Μετάληψης στήν πρεσβυτέρα τοῦ (βλ. https://primenews.press/mytilini-o-despotis-kathairese-ierea-kai-timorise-tin-papadia-logo-mi-emvoliasmou). Τό πλέον σοκαριστικό γεγονός ἦταν πάντως ἡ ἀκόμη πιό πρόσφατη ὑποδοχή μετά κωδωνοκρουσιῶν τοῦ ἀχαρακτήριστου Ὑπουργοῦ Ὑγείας στή Μονή Βατοπαιδίου ὅπου ἐψάλη πρός τιμήν του καί πολυχρόνιο, ἐνῶ διημοίφθησαν καί ἕτερες ἄκρως ἐξοργιστικές φιλοφρονἠσεις (βλ. https://www.vatopedi.gr/videoposts/proskinima-tou-ipourgou-igias-kou-athanasiou-plevri-stin-i-m-m-vatopediou/).
Βλ. Ν. Δαπέργολας, Ἐμεῖς ἀκοῦμε τους πραγματικά εἰδικούς (3-4-2021) στό: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/emeis-akoyme-toys-pragmatika-eidikoys/. – Τοῦ ἴδιου, Ἀκόμη καί ἡ σκόνη τοῦ ναοῦ, Ἐφημ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», 7-12-2020, σ. 1. – Τοῦ ἴδιου, Θά ξεπεράσουν ἄραγε ἀκόμη καί τή «Ζῶσα Ἐκκλησία»; (19-10-2020) στό: http://aktines.blogspot.com/ 2020/10/blog-post 958.html.
Γιά τίς κακοδοξίες πού ἐπινοήθηκαν μέσα σέ αὐτή τήν τριετία τῆς «πανδημίας», βλ. ἐνδεικτικά Ν. Δαπέργολας, Χωρίς ἄλλοθι (28-8-2021) στό: https://www.pentapostagma.gr/apopseis/ 7032542 horis-allothi. – Τοῦ ἴδιου, Περί ὑγείας (καί ἑτέρων παραχαράξεων) (2-6-2021) στό: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/peri-ygeias-kai-eteron-paracharaxeon/. – Τοῦ ἴδιου, Ὑπερμεταδότες...κακοδοξίας, Ἐφημ. «Ἐλεύθερη Ὥρα» (21-9-2021), σ. 8.
Χαρακτηριστική ἡ περίπτωση τοῦ μητροπολίτη Μεσογαίας Νικολάου, πού τόν Φεβρουάριο τοῦ 2020 (δηλαδή σέ μία ἐποχή πού δέν εἶχε κἄν τεθεῖ ἐπισήμως τό θέμα τοῦ κλεισίματος τῶν ναῶν καί πού ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία ὄφειλε νά κρατήσει ξεκάθαρη καί μαχητική θέση ἀπέναντι στίς φῆμες) εἶχε σπεύσει μόνος του νά πάρει μέτρα ἐντός τῆς ἐκκλησιαστικῆς του δικαιοδοσίας, ὅπως ἡ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ καί τοῦ χρόνου διάρκειας τῶν ἀκολουθιῶν (βλ. ἐνδεικτικά https://www.protagon.gr/epikairotita/koronoios-kai-ekklisia-me-ta-logia-tou-mitropoliti-mesogaias-i-topothetisi-tis-kyvernisis-44342014193). –Βλ. ἐπίσης https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/sto-trapezi-to-louketo-se-ekklisies-kai-mones---telos-oi-leitourgies/). Ἀνάλογη ὅμως στάση προπομπῶν πού προλείαιναν τό ἔδαφος λίγο πρίν τήν ἐπιβολή τῶν κυβερνητικῶν μέτρων παρατηρήθηκε καί ἄλλες φορές στή συνέχεια ἀπό τήν Ἱεραρχία (βλ. ἐνδεικτικά Ν. Δαπέργολας, Καθώς κορυφώνεται ἡ συμπαιγνία (10/11/2021) στό: https://tasthyras.wordpress.com/2021/11/10/
Σχετικά βλ. Ν. Δαπέργολας, Μία τρομακτική ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ., (5-5-2020) στό: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/nektarios-dapergolas-mia-tromaktiki/. – Τοῦ ἴδιου, Ἕνα κουρελόχαρτο γιά τό Πάσχα (6-5-2021) στό: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/ena-koyrelocharto-gia-to-pascha/. – Τοῦ ἴδιου, Πέφτουν πιά καί οἱ τελευταῖες μάσκες (21-12-2020) στό: https://katanixi.gr/synergates/dapergolas-nektarios/peftoyn-pia-kai-oi-teleytaies-maskes/.
Βλ. Κ. Βαθιώτης, Ἀπό τήν πανδημία στήν κλιματική ἀλλαγή, 2021, σ. 404 κεξ. – Βλ. ἐπίσης Ν. Δαπέργολας, Ὁμολογητές ἱερεῖς ἐν διώξει (21-5-2021) στό: https://www.pentapostagma.gr/apopseis/7012912 omologites-iereis-en-dioxei. – Τοῦ ἴδιου, Ἕνας στυγνός ἐκκλησιοφασισμός πού συνεχίζει νά κλιμακώνεται (30-1-2022) στό: https://tasthyras.wordpress.com/2022/01/30/ %e1%bc%95%ce%bd%ce%b1%cf%82
Πολύ χαρακτηριστικά στήν κατηγορία αὐτή τά κείμενα τοῦ μητροπολίτη Ἀργολίδος Νεκταρίου («ἡ ἀνοησία καί ὁ φανατισμός βλάπτουν σοβαρά τήν ὑγεία» στίς 21-5-2020 στήν «Καθημερινή» καί «ἡ ἀγελάδα καί τό ἐμβόλιο» στίς 22-7-2021 στό: https://www.liberal.gr/news/mitropolitis-argolidos-nektarios-i-agelada-kai-to-embolio/392080), ἀλλά καί ἑτέρων μητροπολιτῶν, ὅπως ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, ὁ Δωδώνης Χρυσόστομος, ὁ Ναυπάκτου Ἰερόθεος κλπ. Ἐνδεικτικά βλ. Κ. Βαθιώτης, ό.π., σ. 400 κεξ. – Βλ. ἐπίσης Πρωτοπρεσβ. Θ. Ζήσης, Κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία! Πολλοί ἱεράρχες ἀποϊεροποιούν τήν Ἐκκλησία, Θεοδρομία (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2022) σ. 77 κεξ. – Ν. Δαπέργολας, Μέγας ὁ κορωνοϊός καί... θαυμαστά τά ἔργα του (28-9-2021) στό: https://www.pentapostagma.gr/apopseis/7039540 megas-o-koronoios-kai-thaymasta-ta-erga-toy.
Βλ. Ν. Δαπέργολας, Πνευματικές ἐξετάσεις ἐν μέσῳ τρομο-ὑστερίας (16-4-2020) στό: http://aktines.blogspot.com/2020/04/blog-post 181.html.