Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη
Ο ΦΟΒΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΦΑΣΙΣΜΟΣ!
«Κάπου η πολιτική αρχίζει να λειτουργεί ως μαύρη μαγεία. Δε στηρίζεται στο θάρρος αλλά στο φόβο των πολιτών. Κι ο φ ό β ο ς είναι πάντα φ α σ ι σ μ ό ς. Η νέα πολιτική δε χρειάζεται συνειδητοποιημένους πολίτες. Χρειάζεται υπάκουους υπηκόους και σιωπηλούς συνεργούς, για να μπορεί να ολοκληρώσει το οποιοδήποτε έγκλημά της» (ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ).
Έχοντας πλέον την εμπειρία της εργαλειοποίησης του υγειονομικού φόβου από τις σημερινές κυβερνήσεις, μπορούμε να πούμε ότι οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης ενεργοποίησαν κρατικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς γνωστούς από την εποχή του κομμουνιστοφοβικού μ α κ α ρ θ ι σ μ ο ύ, προκειμένου να καταπνίξουν οποιαδήποτε αμφισβήτηση των ειδικών, να αποσκορακίσουν κάθε ίχνος σκεπτικισμού έναντι των δρακόντειων υγειονομικών μέτρων, που έπρεπε να τηρηθούν με θρησκευτική ευλάβεια, και να απομονώσουν τους υγειονομικούς αντιρρησίες συνειδήσεως ως εχθρούς της κοινωνίας, αλλιώς ο φοβερός και τρομερός «αόρατος εχθρός» (υποτίθεται ότι) θα προκαλούσε αμέτρητες «εκατόμβες νεκρών». Δεν προέκυψαν, λοιπόν, τυχαία οι υγειονομικοί κ α τ α δ ό τ ε ς που ειδοποιούσαν την αστυνομία όταν κάποιος γείτονας τολμούσε να παραβιάσει τον μαγικό αριθμό 9 στις γιορτινές συναθροίσεις!
Επομένως, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι, από το 2020 και μετά, ο φ ό β ο ς για τους κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ έ ς μεταλλάχθηκε σε φ ό β ο για τους α τ ρ ύ π η τ ο υ ς και τους εν γένει στοχοποιηθέντες ως αρνητές της μάσκας, των τεστ και προπάντων των οιονεί εμβολίων. Αντιστοίχως, ο μακαρθισμός μεταλλάχθηκε σε υ γ ε ι ο ν ο μ ι σ μ ό και οι μαυροπινακισμένοι κομμουνιστές σε δακτυλοδεικτούμενους αντιεμβολιαστές.
«Η επαγγελματική δεοντολογία πρέπει να είναι η πυξίδα μας, ιδίως όταν η εξουσία επιχειρεί να μας πείσει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιάζουσα, εξαιρετική κατάσταση. Το “απλώς ακολουθούσα διαταγές” δεν υφίσταται ως δικαιολογία. Αν οι επαγγελματίες θυσιάσουν τη δεοντολογία, που κανονικά πρέπει να διέπει την άσκηση του λειτουργήματός τους, στο όνομα συναισθηματικών εξάρσεων της στιγμής, ενδέχεται να διαπιστώσουν ότι ξαφνικά βρέθηκαν να υ π ο σ τ η ρ ί ζ ο υ ν και να δ ι α π ρ ά τ τ ο υ ν πράγματα που ίσως προηγουμένως τα θεωρούσαν α δ ι α ν ό η τ α» (TIMOTHY SNYDER).
«Ξ ε χ ω ρ ί σ τ ε από το πλήθος. Κάποιος πρέπει να το κάνει. Κάποιος πρέπει να υψώσει το α ν ά σ τ η μ ά του. Είναι εύκολο να ακολουθούμε τη μάζα. Ενδέχεται να αισθανθούμε παράξενα, αν κάνουμε ή αν πούμε κάτι διαφορετικό. Όμως χωρίς αυτήν την α μ η χ α ν ί α, αυτήν την εσωτερική αναστάτωση, δεν υπάρχει ε λ ε υ θ ε ρ ί α. Ας θυμηθούμε τη Ρόζα Παρκς [μαύρη μοδίστρα η οποία, τον Δεκέμβριο του 1955, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιδρώντας στην ισχύουσα τότε στις ΗΠΑ πολιτική του φυλετικού διαχωρισμού. Η γενναία στάση της αποτέλεσε τη σπίθα που ανάφλεξε το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το οποίο κορυφώθηκε τη δεκαετία του ΄60 και ανέδειξε προσωπικότητες όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ]. Τη στιγμή που κάποιος από μας γίνεται π α ρ ά δ ε ι γ μ α, τα μ ά γ ι α του status quo λ ύ ν ο ν τ α ι, και τον ακολουθούν και άλλοι» (TIMOTHY SNYDER).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μόνο αν αρχίσουν κάποιες μονάδες να υψώνουν το ανάστημά τους, θα μπει χαλινάρι στον φασισμό του φόβου, για τον οποίο μιλούσε από το 1986 ο Σαράντος Καργάκος.
Κι αν «ο φόβος είναι πάντα φασισμός», τότε η πρόκληση πολλών οικουμενικών φόβων, συνδεδεμένων με διάφορες κρίσεις, είτε διαδοχικές είτε παράλληλες (βλ. σήμερα: οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, κλιματική, επισιτιστική κρίση), είναι Π Α Γ Κ Ο Σ Μ Ι Α ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΗ Δ Ι Κ Τ Α Τ Ο Ρ Ι Α!