Ελένη Παπαδοπούλου
Ένας συνάδελφος αναπληρωτής εκπαιδευτικός βρήκε το θάρρος όχι μόνο να παραιτηθεί αρνούμενος να κάνει τον σάκο του μποξ, να υποστεί τον εξευτελισμό από αλήτες, να παραστήσει ότι κάτι κάνει ενώ επί της ουσίας δεν κάνει τίποτα, αλλά ξεμπρόστιασε και ένα ολόκληρο σύστημα που παριστάνει ότι έχουμε σχολεία.
Εγώ θα πω ότι αυτά που περιγράφει δεν συμβαίνουν μόνο σε ΕΠΑΛ, αλλά και σε πολλά άλλα σχολεία, ότι οι εκπαιδευτικοί υποφέρουν, ότι κοιτάνε πώς θα φύγουν, ότι όσοι πρόλαβαν έφυγαν τρέχοντας είτε με συνταξιοδοτήσεις είτε με μετατάξεις και ότι γενικώς η κατάσταση ούτε ρόδινη είναι ούτε καν υποφερτή. Πόσες φορές με έπιασαν συνάδελφοι να μου πουν να τα γράψω στη Δημοκρατία, να τα πω στο φβ, στην τηλεόραση γνωρίζοντας ότι υπάρχει ένα κοινό. Τι να πω; Τα χάλια μας;
Δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο πειθαρχίας κατ'αρχάς. Μία διήμερη αποβολή είναι η μέγιστη τιμωρία για το όποιο παράπτωμα, από το να μας βρίσει κάποιος μέχρι να κυκλοφορήσει γυμνές φωτογραφίες συμμαθήτριας του ή να κάψει το σχολείο. Και δεν πρόκειται για αποβολή. Ο αποβληθείς έρχεται σχολείο με απουσίες. Δηλαδή συνεχίζει να κανιβαλίζει κανονικά. Καθιερώθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν άλλαξαν ούτε κόμμα οι τωρινοί.
Ένα σχολείο υπό διάλυση με ένα σωρό ηλιθιότητες για μάθημα, που προβάλλονται ως σύγχρονες μέθοδοι, θεματικές και παιδαγωγικές. Με ένα σωρό άχρηστη γραφειοκρατία που αποσυντονίζει τον εκπαιδευτικό από το έργο του. Πέντε παλιοί κρατάνε τα μπόσικα στα σχολεία, ενώ οι νέοι συνάδελφοι πελαγωμένοι, που άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν, παραπαίουν ανάμεσα στις μπούρδες που τους έμαθαν και σε αυτά που νιώθουν ότι πρέπει να κάνουν, ξενιτεμένοι και με τον φοβερό μισθό των 737 ευρώ.
Ας μην το επέλεγαν λένε πολλοί. Ε δεν το επιλέγουν πια όπως βλέπετε. Υπό αυτές τις συνθήκες και δεδομένου ότι το περιεχόμενο της παιδείας ευτελίζεται συνεχώς, οι τάξεις σε πολλές περιπτώσεις θυμίζουν ζούγκλα ή Βαβέλ ή και τα δυο, αυτός που αισθάνεται δάσκαλος δεν μπορεί να κάνει την δουλειά του. Όποιος μπορεί να κάνει κάτι άλλο, θα κάνει κάτι άλλο. Είναι απλό.