Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα.
Σε κάποια περιοχή της Χαλκιδικής παράγεται η καλύτερη βρώσιμη ελιά στον κόσμο, πράσινη, μεγάλη και τραγανή. Πάει λοιπόν ένας Ελληνοαμερικάνος και πιάνει έναν παραγωγό της περιοχής.
"Έλα εδώ, ρε αδερφέ, πόσο πουλάς τις ελιές σου;"
"3,5 €" απαντάει αυτός.
"Ωραία" λέει ο Ελληνοαμερικάνος "εγώ θα σου δίνω τα διπλά, 7€, όμως πρέπει να μου εξασφαλίσεις 100 τόνους ελιές το χρόνο".
"Μα... εγώ μπορώ να παραγάγω μόλις 20 τόνους το χρόνο". "Ε, τότε βρες άλλους τέσσερις, κάνετε έναν συνεταιρισμό για να μου εξασφαλίσετε την ποσότητα που χρειάζομαι κι εγώ θα δίνω σε όλους 7€ το κιλό".
Πάει ο ανθρωπάκος να πιάσει τους χωριανούς του για να συνεννοηθούν, αλλά πού τέτοια τύχη.
"Μπα" έλεγε ο κάθε χωριάτης "σιγά με τις δικές μου τις ελιές μην κάνω εγώ μάγκα τον Χ".
"Μα, βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, και με τις ελιές του Χ θα γίνεις εσύ μάγκας, αφού θα πουλάς στη διπλάσια τιμή και θα εξασφαλίσεις πώληση όλης σου της παραγωγής, που να πάρει ο γερο-διάολος". Δεν νογάνε τα ξεράδια.
"Ε, τότε θα σου αγοράζω εγώ τις ελιές σου με 5€ το κιλό, να τις δίνω στον Αμερικάνο".
"Μωρέ πριτς που θα σου πουλάω εσένα εγώ για να γίνεις πλούσιος".
Να μην τα πολυλογώ, η δουλειά δεν έγινε. Και προτίμησαν όλοι να πουλάνε τις ελιές τους στη μισή τιμή, προκειμένου να μη συνεταιριστούν.
Διηγούμαι αυτήν την ιστορία, διότι και οι διάφοροι ηγετίσκοι μικροκομματιδίων αριστεράς και δεξιάς, Καραμπελιάδες, Ρινάλντιδες, πρώην ΛΑΕτζήδες, στρατηγοί, λοχίες και υποδεκανείς του πατριωτικού χώρου και επίδοξοι σωτήρες της έρμης της πατρίδας και του λαού της, διακατέχονται ακριβώς από αυτήν τη μικρονοϊκή νοοτροπία του φθονερού και χοντροκέφαλου χωριάτη, τον παραλογισμό του μικρομαγαζάτορα που δεν θέλει να μεγαλώσει το μαγαζάκι του γιατί φοβάται πως δεν θα ελέγχει πλήρως τη δραστηριότητά του.
Γι' αυτό κι έχω απογοητευτεί πλήρως και δεν περιμένω πια άσπρη μέρα σ' αυτή τη χώρα, γιατί η νοοτροπία "να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα" είναι το όριο που φτάνει η σκέψη των περισσότερων. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, όμως έτσι είναι τα πράματα.
Επιτέλους πρέπει να τους κράξουμε όλους αυτούς, μήπως έτσι βάλουνε μυαλό. Γιατί το τεράστιο χαστούκι που έφαγαν συλλογικά στις τελευταίες εκλογές όχι μόνο δεν φαίνεται να τους συνετίζει, αν κρίνω απ' τις απίστευτα κουτές και ρηχές πολιτικές αναλύσεις που διαβάζω από την προηγούμενη Δευτέρα, επομένη των Ευρωεκλογών, αλλά μάλλον τους πεισμώνει χειρότερα να εμμένουν στις... εμμονές τους.
Και βέβαια, ο λαός τους στάθμισε σωστά, όμως όλοι αυτοί το μόνο που ξέρουν είναι να βρίζουν και να καταφρονάνε τον λαό, επειδή, λέει, δεν είναι ικανός ν' αντιληφθεί το μεγαλείο της δικής τους (their's, their own, their precious) πνευματικής πρωτοπορίας, τρομάρα τους.