Maroupa Eirini
Διοικητικός δικαστής που είχε διοριστεί στην ΕΠΟ, παραιτηθηκε πριν 4 ακριβώς μήνες.
Του έσπασαν το αυτοκίνητο, έξω από το σπίτι του και κάρφωσαν την θέση του οδηγού, απειλώντας ευθέως την ζωή του.
Ο πρόεδρος της ΕΠΟ, κ. Ζαγοράκης, είχε παραιτηθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο, επειδή έγιναν εκρήξεις με γκαζάκια έξω από το σπίτι του και ασκήθηκε τρομοκρατία στα παιδιά του.
Παραιτήθηκε επίσης, και ο πρόεδρος της σούπερ λιγκ, κ. Μπουτσικάρης, καταγγέλλοντας απειλές.
Πριν από δύο χρόνια είχαν παραιτηθεί πολλοί δικαστές της ΕΠΟ, μετά την κατατρομοκράτηση, κατασυκοφάντηση και απειλές εναντίον τους.
Κάποιοι είχαν εκφράσει δημόσια, (σε δικαστικά συνέδρια), τους προβληματισμούς τους για την πίεση που δέχονταν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στην ΕΠΟ, λόγω των απειλών που υφίσταντο για την ζωή των παιδιών τους.
Ενώ οι παραιτήσεις, (λόγω απειλών κατά ζωής εναντίον), ανθρώπων που θεσμικά ασχολούνται με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πάνε βροχή, το κράτος, (κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κόμματα), ποιούν την νήσσαν.
Εκδίδουν καμία ανακοινωσούλα καταδίκης της βίας «απ’όπου κι αν προέρχεται» των 2 γραμμών, και δεν πράττουν απολύτως τίποτα συγκεκριμένο, για την απαιτούμενη κάθαρση στον επαγγελματικό αθλητισμό.
Το κράτος, ιδίως, κατά τα δύο τελευταία χρόνια, αποποιήθηκε με τον πιο επίσημο τρόπο, την ευθύνη του, να ρυθμίζει τον ανταγωνισμό των επιχειρηματικών, (και γεωπολιτικών συμφερόντων), στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, επιτρέποντας στο δήθεν αυτοδιοίκητο να αποκαθηλώσει κάθε έννοια κράτους δικαίου, παραβιάζοντας την νομιμότητα σε όλα τα πεδία του δικαίου (αθλητικό νόμο, εμπορικό δίκαιο, ποινικό δίκαιο).
Υπουργοί, βουλευτές, δικαστήρια και αστυνομία, σφυρίζουν αδιάφορα, αντί να πατάξουν την επιθετικότητα και την αποφασιστικότητα των επιχειρηματιών, να πατήσουν ακόμα και επί πτωμάτων κυριολεκτικά, προκειμένου να προωθήσουν τα παράνομα συμφέροντά τους.
Όλοι αθώοι για όλα, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, βουλιάζοντας ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο, αυτό που θα έπρεπε να προσφέρει χαρά και ψυχαγωγία στην ταλαιπωρημένη ελληνική κοινωνία.
Απροστάτευτοι, όσοι ασχολούνται θεσμικά με τον επαγγελματικό αθλητισμό (και πράττουν κατά συνείδηση, χωρίς πλάτες ισχυρών),καλούνται να εκπληρώνουν το καθήκον τους, εν επιγνώσει ότι δεν υπάρχει κράτος να τους προστατέψει από την παράλογη οπαδική βία και τον επιχειρηματικό ανταγωνισμό.
Το ελληνικό κράτος φαίνεται ότι υιοθετεί πλήρως το γνωστό: «Ας πρόσεχαν! Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν πού έμπλεξαν;»
Κι έτσι τα χρόνια περνούν.
Μέχρι που αίφνης, αίμα έβαψε ξανά, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Το αίμα ενός αθώου, νέου φοιτητή, με αγάπη και όνειρα για την ζωή, ενός παιδιού, στα πρώτα βήματα της ενήλικης ζωής του, που δεν ήταν οπαδός, αλλά φίλαθλος.
Ο Αλκης δολοφονήθηκε καταμεσής στον δρόμο, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Όλοι, (πολιτικοί φορείς, κυβέρνηση και επιχειρηματικά συμφέροντα που εκτρέφουν, τουλάχιστον με την ανοχή τους, την οπαδική βία),
παριστάνουν τους έκπληκτους.
Αποστασιοποιούνται από το γεγονός.
Σαν να μην έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης για παρέμβαση στα συμβαίνοντα συνολικά, στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Ενώ, οι οπαδοί της μιας ομάδας δηλητηριάζονται εναντίον των οπαδών των άλλων ομάδων, με υβριστικά συνθήματα, που υποσκάπτουν ακόμα και την εθνική ομοιογένεια.
Ενώ, τα οπαδικά ραδιόφωνα, συκοφαντούν ελεύθερα, διαστρέφοντας την αλήθεια για τα παραπτώματα των ομάδων που υπηρετούν και κατευθύνουν την παράλογη οργή οπαδών εναντίον συγκεκριμένων προσώπων και οπαδών άλλων ομάδων.
Ενώ, αρνούνται τον έλεγχο των συνδέσμων των δήθεν φιλάθλων τους, καμώνοντας ότι δεν τους γνωρίζουν.
Ενώ, ανέχονται στις θύρες των οπαδών τους κακοποιά στοιχεία.
Τους ξέρουν και τους θέλουν.
Διότι πολλές φορές τους χρησιμοποιούν…
Όταν πλήττονται τα παράνομα συμφέροντά τους.
Ενώ, το κράτος κάνει τα στραβά μάτια, επιτρέποντας την ελεύθερη ανάπτυξη της ανομίας εντός κι εκτός γηπέδων…
Αποκλειστική ευθύνη του κράτους είναι, η ανομία που βασιλεύει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, με όρους cosa nostra, 19ου αιώνα.
Το άρθρο 16 παρ. 9 του Συντάγματος ξεκάθαρα επιτάσσει ότι: «ο αθλητισμός τελεί υπό την προστασία και την ανώτατη εποπτεία του κράτους».
Η μη εκπλήρωση της υψηλής αυτής αποστολής του κράτους, στον επαγγελματικό αθλητισμό, ξεδιπλώνεται αβίαστα, αν αντιπαραθέσετε την δολοφονία του Άλκη, τις παραιτήσεις των δικαστών της ΕΠΟ και του Ζαγοράκη, προς την κρατική ισχύ που επέδειξε η Μ. Βρεταννία, επί Θάτσερ.
Απαγόρευσε την συμμετοχή των αγγλικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πάταξε μονομιάς, τον σκληρότερο ποτέ, χουλιγκανισμό!
Αλλά βέβαια, η κάθαρση απαιτεί κράτος και αληθινούς κυβερνήτες.
Κι η Ελλάδα είναι υποτελής. Έχει εκχωρήσει την άσκηση της δικαιοδοσίας της επί των εδαφών της, σε αφεντικά που την θέλουν κατακερματισμένη, πονεμένη, διαλυμένη, ψυχορραγούσα.
Καλό ταξίδι Άλκη…