Ελένη Παπαδοπούλου
Οταν στόλιζα τους Ζαίους, όλοι αυτοί που βαράνε τώρα παλαμάκια στον Μωϋσή ήταν στα κάγκελα. Μόλις άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, ως εκ θαύματος όλα ήταν καλώς καμωμένα. Κατάπιανε και λάθρο και νεποτισμούς και Μπακογιαννίτικες σπατάλες και καταστροφές και όλα. Με μόνιμη επωδό "γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;". Εβαλε ο Τσίπρας τον πήχη στο πάτωμα και όποιος δεν κυλιέται ολόκληρος εκεί, αλλά σηκώνεται λίγο ο αστράγαλος είναι αμέσως καλύτερος. Ήρθε και το Ανδρουλάκη να συμπληρώσει την Τενεκεδούπολη, να βαράμε όλοι το κεφάλι μας στον τοίχο για το αδιεξοδο.
Τι είχε πει ο Τσίπρας το 2015 με τον απίστευτο κυνισμό του; "Τα σκυλιά γαβγίζουν, το καραβάνι προχωρά". Και χάσαμε έτσι 4,5 χρόνια από την ζωή μας. Γιατί δεν έπρεπε τα σκυλιά να γαβγίζουν μόνο. Έπρεπε και να δαγκώνουν. Αλλά ήταν του σαλονιού και δεν ήταν μαθημένα, βλέπεις.
Αυτός ο τωρινός δεν το λέει, αλλά το σκέφτεται. Και μας έχει φάει ήδη άλλα δύο χρόνια. Κλειδωμένους κιόλας. Τι λειτουργεί εδώ και δύο χρόνια; Αυτό που βλέπω να πηγαίνει πολύ καλά είναι οι βίζιτες, οι ανωμαλίες και οι ηλίθιοι. Α, και τα ναρκωτικά. Σε λίγο και στα περίπτερα.
Basse classe εργάκι για χαμερπείς.
Αυτό ζούμε.