Το 1900, το αμερικανικό περιοδικό “Century Magazine” εκπόνησε μια μελέτη, προσπαθώντας να αναπλάσει την προσωπικότητα του ίσως πιο γνωστού ναυαγού παγκοσμίως, δηλαδή του Σκωτσέζου Alexander Selkirk.
O Alexander Selkirk, του οποίου το πραγματικό όνομα μπορεί να μην ακούγεται οικείο, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον συγγραφέα Daniel Defoe, όπου τον κατέστησε αξεπέραστο ήρωα στο βιβλίο του, μετονομάζοντάς τον σε Ροβινσώνα Κρούσο.
Ο Selkirk, σύμφωνα με τη μελέτη, αποδείχτηκε πως υπήρξε στη ζωή ένας άνθρωπος ιδιαιτέρως κακού χαρακτήρα. Ήταν βίαιος, παράφορος, ανεξέλεγκτος, ατίθασος και ύπουλος και είχε αναμιχθεί πολλές φορές σε δυσάρεστες περιπέτειες.
Αν και ήταν Αξιωματικός του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, ακριβώς εξαιτίας του σκληρού και δύστροπου χαρακτήρα του, εγκαταλείφθηκε από τον Καπετάνιο του στο ακατοίκητο νησί Mas-a-Tierra του Αρχιπελάγους Χουάν Φερνάντεζ, στον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό, στα δυτικά της Χιλής.
O Alexander Selkirk, με την άλλοτε βάναυση και ανελέητη συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους του, κατόρθωσε να επιβιώσει ολομόναχος εκεί, σε άκρως αντίξοες συνθήκες, ενάντια στα προγνωστικά, για τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες, από το 1704 έως και το 1709.
Ο μετανιωμένος πλέον ναυτικός περισυνελέγη σώος από το κουρσάρικο πλοίο του Άγγλου πειρατή, συγγραφέα και θαλασσοπόρου William Dampier στις 2 Φεβρουαρίου του 1709.
Ωστόσο, όσοι έτυχε να τον πρωτοσυναντήσουν μετά την πολυαναμενόμενη διάσωσή του, εντυπωσιάστηκαν “από την ηρεμία του νου και το σθένος του σώματος του”.
Τα κατορθώματα του πολύπαθου, όσο και ευρηματικού αυτού ναυαγού, του “Ροβινσώνα Κρούσου”, όπως μετονομάστηκε προς χάριν της λογοτεχνίας, ταξίδεψαν μες στον χρόνο, από γενιά σε γενιά, μέσα από την πένα του Άγγλου συγγραφέα Daniel Defoe, που τον περιέβαλε με θαυμασμό και συμπόνια.
Και κάπως έτσι, ο άλλοτε κακός χαρακτήρας του περιήλθε στη λήθη…
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 12/04/1900…
