Εκείνο που βγαίνει μέσα από τα εμβολiαστικά κέντρα τις τελευταίες μέρες είναι ότι καταφθάνουν άνθρωποι κλαίγοντας, οι οποίοι δεν επιθυμούν να εμβολiαστούν, αλλά εξαναγκάζονται προκειμένου να μη χάσουν τη δουλειά τους. Πολλοί τρέμουν μετά την ένεση και βρίσκονται σε φανερή κατάσταση σοκ, έχοντας ανέκφραστο πρόσωπο και ένα αχανές βλέμμα στο κενό.
Είναι ακριβώς τα συναισθήματα που προκύπτουν στο θύμα έπειτα από έναν βιασμό. Φόβος, οργή, ταπείνωση, αηδία, ντροπή και αυτο-ενοχοποίηση. Η βίαιη καταπάτηση της ιδιοκτησίας του σώματός αποτελεί ένα έγκλημα που στιγματίζει το θύμα και το ακολουθεί σε όλη του τη ζωή. Αυτό ακριβώς είναι ο υποχρεωτικός εμβολiασμός, μια πράξη βιασμού, όπου σε ρόλο θύτη είναι το κράτος και σε ρόλο διεστραμμένου ηδονοβλεψία όσοι το επικροτούν.
Οι σχέσεις εξουσίας-πολιτών έχουν φτάσει σε τέτοια ρήξη, όπου είναι αδύνατον να συνυπάρξουν ειρηνικά από εδώ και πέρα. Πως να συμβιώσεις με τον βιαστή σου; Πως να προσποιηθείς ότι δεν έχει συμβεί τίποτα όταν κατά βάθος γνωρίζεις ότι το κράτος ασέλγησε βάναυσα πάνω στο κορμί σου; Πως θα μπορέσεις να ξεπεράσεις την ταπείνωση που σου προκάλεσαν αυτοί που εξέλεξες για να σε προστατεύσουν;
Ωστόσο, σε αντίθεση με τα θύματα βιασμού, εσύ ακόμα έχεις την επιλογή να ξεφύγεις, όσο και εάν σε έχει πείσει ο θύτης ότι ο βιασμός σου είναι μονόδρομος. Μην επιτρέψεις να σε βιάσουν και να σου σημαδέψουν την ψυχή. Μην ελπίζεις άδικα ότι υποκύπτοντας στις ορέξεις του βιαστή σου, αυτός θα σταματήσει και δεν θα επιστρέψει για ακόμα περισσότερα. Φύγε από τη δουλειά σου, δούλεψε μαύρα, οργάνωσε ανταλλακτική οικονομία, δικτυώσου με ομοϊδεάτες σου. Δεν είσαι μόνος/η.
Χούντα είναι, θα την ρίξουμε.
Κείμενο από την αναρχοφιλελεύθερη σελίδα του facebook «Οι δούλοι»