Το Συμβούλιο της Ευρώπης (αρμόδια επιτροπή βιοηθικής), τον Απρίλιο αποφάσισε, και ορθά, ότι η υποχρεωτικότητα στα εμβόλια απαγορεύεται.
Κι αυτό, διότι καλώς θυμήθηκε το Συμβούλιο της Ευρώπης, ότι είναι ο πλέον απαραβίαστος πυρήνας των ατομικών μας δικαιωμάτων,
το να αποφασίζουμε κατόπιν αρμόδιας ενημέρωσης, ποια ιατρική πράξη θα δεχθούμε στο σώμα μας, και ποια όχι, και πώς εν γένει, θα διαθέσουμε το σώμα μας.
Καλώς θυμήθηκε το Συμβούλιο της Ευρώπης, (που είναι ο επιφανέστερος οργανισμός προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ευρωπαϊκής ηπείρου),
ότι στην δίκη της Νυρεμβέργης οι Ναζί που παραβίασαν τα δικαιώματα αυτά, καταδικάσθηκαν κι απαγχονίσθηκαν.
Μάλιστα, απαρέγκλιτα τηρείται η αρχή αυτή, (της μη επέμβασης στο ανθρώπινο σώμα χωρίς την συναίνεση του προσώπου),απολύτως, στον δυτικό κόσμο και παντού αλλού.
Καλώς θυμήθηκαν στο Συμβούλιο της Ευρώπης ότι για παράδειγμα,στους μάρτυρες του Ιεχωβά, όταν στο νοσοκομείο αρνούνται να πάρουν μετάγγιση αυτοί ή τα παιδιά τους, αυτή η άρνηση γίνεται σεβαστή, ακόμα κι αν, με βεβαιότητα πρόκειται να πεθάνουν.
Αυτής της βαρύτητας και εγκατεστημένης πρακτικής, δικαίωμα, έρχεται να παραβιάσει το κράτος, με την τελευταία του απόφαση περί υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού,
άλλως αναστολής της εργασιακής ιδιότητας και μισθοδοσίας, όποιου αρνείται να εμβολιαστεί.
Και για ποιο λόγο άραγε; Λόγω ποιάς αδήριτης ανάγκης;
1. Μας λένε, για την προστασία των εμβολιασμένων. Οι μελέτες παγκόσμια, αποδεικνύουν ότι, σχετικό μόνο όφελος υπάρχει από τα εμβόλια.
Δηλαδή η μείωση της πιθανότητας θανάτου του εμβολιασμένου από τον ιό.
Πχ., Στο Ισραήλ σήμερα, οι μισοί που εισέρχονται σε ΜΕΘ είναι εμβολιασμένοι. Στην Ελλάδα σήμερα περισσότεροι είναι οι εμβολιασμένοι στις εντατικές από τους ανεμβολίαστους (ανακοίνωση κ.Σκέρτσου).
Περαιτέρω, μειώνει μόνο κατά 50% την πιθανότητα κάποιος να νοσήσει, να φέρει τον ιό και να τον μεταδίδει.
Από την άλλη, το εμβόλιο αυτό, εμφανίζει επιπλοκές συχνότερες και σοβαρότερες από όλα τα άλλα εμβόλια που γνωρίζουμε. Ακόμα και θάνατο.
Επομένως είναι εύλογο κάποιος να διατηρεί το δικαίωμα να σταθμίσει τους σχετικούς κινδύνους από το εμβόλιο και από τον ιό, ειδικά αν η πιθανότητα να πεθάνει από τον ιό είναι πάρα πολύ μικρή, (νέοι και παιδιά χωρίς άλλες παθήσεις).
2. Ισχυρίζονται ότι ο εμβολιασμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός,όχι μόνο για την προστασία των ίδιων των εμβολιασμένων,αλλά και της υπόλοιπης κοινωνίας.
Εδώ υπάρχει μία προφανήςαντίφαση.
Αν το εμβόλιο ήταν τόσο αποτελεσματικό, δεν θα χρειαζόταν ένας εμβολιασμένος, να είναι όλοι εμβολιασμένοι,για να είναι αυτός ασφαλής.
Επιμένει δηλαδή το κράτος, να υποχρεώσει κάποιον που δεν θέλει να εμβολιαστεί, για μικρό γενικό όφελος και μεγάλη πιθανότητα παρενεργειών για τον ίδιο (σε σχέση με άλλα εμβόλια).
Το δε συντριπτικό εύρημα, εναντίον του επιχειρήματος ότι εμβολιάζουνε κάποιον για να προστατεύσουμε τους άλλους, είναι ότι στην πραγματικότητα, οι εμβολιασμένοι είνα υπερμεταδότες.
Διότι, ενώ μερικώς μόνο, μειώνεται η πιθανότητα τους να φέρουν τον ιό, εξαιτίας της εντυπωσιακής αλλαγής της συμπεριφοράς τους,
(εκ του γεγονότος ότι είναι εμβολιασμένοι και δεν φοβούνται, δεν φορούν μάσκες, δεν αποφεύγουν τον συγχρωτισμό),
μεταδίδουν με πολύ πολλαπλάσια ταχύτητα σε ευπαθή άτομα,
με αποτέλεσμα ΟΙ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΙ ΝΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ.
Καταρρίπτεται επομένως πλήρως, αυτό το επιχείρημα του κράτους περί δήθεν κοινωνικής ευθύνης και συνείδησης, υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Περιττό να σημειώσω, ότι ακόμα κι αν υπήρχε τετοιος μηχανισμός προστασίας των ευπαθών, με τον εμβολιασμό των απρόθυμων, αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν αρκετό,για να καταργήσει το ατομικό δικαίωμα κάποιου να διαθέσει το σώμα του, κατά την βούλησή του.
Όπως κραυγαλέα αποδεικνύει το γεγονός, ότι η βέβαιη ωφέλεια ενός καρδιοπαθούς, που θα πεθάνει αν δεν πάρει μόσχευμα καρδιάς,
δεν καταργεί το δικαίωμα της οικογένειας ενός εγκεφαλικά νεκρού από αυτοκινητιστικό ατύχημα, να διαθέσει ή όχι, τα όργανά του προς μεταμόσχευση.
Ακόμα, και ενόψει του γεγονότος ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν κινδυνεύει από την ενέργεια αυτή περισσότερο, ενώ ο υποχρεωτικός εμβολιασμός μπορεί να απειλήσει την ζωή του προσώπου που εμβολιάζεται!
3. Το άλλο δε, κίβδηλο επιχείρημα του κράτους, ότι αυτά εισηγούνται «οι επιτροπές ειδικών», προκαλεί θυμηδία.
Όλοι θυμόμαστε, σειρά υπουργών άμυνας να λαμβάνουν μίζες για εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ, τα οποία ισχυρίστηκαν, ως μετέπειτα καταδικασμένοι ή κατηγορούμενοι, ότι δεν ήταν δική τους επιλογή, (η υπογραφή των συγκεκριμένων προμηθειών),
αλλά ήταν η πρόταση των αρμόδιων ειδικών επιτροπών προμηθειών του υπουργείου.
Παραλείποντας φυσικά να μας πούνε, ότι τα πρόσωπα των επιτροπών αυτών τα επιλέγουν οι ίδιοι, άμεσα ή έμμεσα, ακριβώς, για να πούνε αυτά που οι ίδιοι είχαν από πριν αποφασίσει να κάνουν.
Οι ειδικές επιτροπές γιατρών για τα εμβόλια δεν είναι εκλεγμένες, αλλά διορισμένες.Φυσικά δεν τίθεται κανένα θέμα αν, γενικά, είναι καλός ο εμβολιασμός ή όχι.
Καθώς ο 20ος αιώνας απέδειξε ότι ο εμβολιασμός ήταν ένα θαύμα της επιστήμης, που δημιούργησε ανοσία και αποστείρωσε τον παγκόσμιο πληθυσμό από πανδημίες που κυριολεκτικά τον είχαν αποδεκατίσει.
Είμαστε υπέρ του εμβολιασμού.
Εδώ όμως συζητούμε για τηνυποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Και μόνον.
Και είμαστε αναφανδόν κατά της υποχρεωτικότητας, ως κατάλυσης του πυρήνα των ατομικών ελευθεριών μας.
Τέλος είναι αστείο, το κράτος να αναφέρεται σε μη υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, όταν επιβάλλει ως συνέπεια της απόφασης κάποιου να μην εμβολιαστεί, να μην εργάζεται, να μην μισθοδοτείται.
Δηλαδή το κόστος του μη εμβολιασμού του προσώπου να είναι το φάσμα της πείνας αυτού και της οικογένειάς του.
Αυτός είναι ο ορισμός ενός πρωτοφανούς, εκβιαστικού εξαναγκασμού σε εμβολιασμό, που δεν μπορεί να βρει κανένα πραγματικό, νομικό ή ηθικό έρεισμα!
Η πειθώς, έλεγε ο Bernays (πατέρας της προπαγάνδας), στο βιβλίο του «Κατασκευάζοντας την Συναίνεση», είναι ο σωστός τρόπος για να λειτουργεί ένα κράτος.
Και ο μόνος αποδεκτός από όσους έχουν συνείδηση της ατομικής τους ελευθερίας και των απαράγραπτων φυσικών τους δικαιωμάτων