Ελένη Παπαδοπούλου
Χτες βέβαια δεν υπήρξε κάποια εορτή της Δημοκρατίας, ένα κοκτέιλ πάρτυ ήταν της κοντής, κερασμένο από εμάς, στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου, με καλεσμένη την ντόπια ελίτ με τους υπηρέτες της, η οποία συναγελάστηκε αναγκαστικώς και με ολίγη πλεμπ που ήθελε να δείξει "ήμουν κι εγω εκεί".
Το θέαμα από γελοίο έως τραγικό. Όλη η παρακμή σε μερικές φωτογραφίες που φέρνουν κάτι από Μπανανία, από ξεπεσμένη αριστοκρατία πνιγμένη στα χρέη, από φτιασιδωμένες μπομπότες και αρχοντοχωριάτες (αθάνατε Μολιέρο τα είχες περιγράψει πολλούς αιωνες πριν).
Τις ελληνικές σημαίες δε του Μεγάρου τις έχει πάρει ο άνεμος και ακόμη τις ψάχνουν.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν τα παράσημα. Παράσημα για όλα τα γούστα. Έλα πάρε κι εσύ κόσμε έναν Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Τιμής, έναν Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος ή του Σωτήρος, διαλιέχτε τέλος πάντων τώρα που γυρίζει.
47 χρόνια γιορτάζουμε την Αποκατάσταση λέει της Δημοκρατίας, δηλαδή εορτάζουμε κάθε χρόνο την επέμβαση του Αττίλα στην Κύπρο και την υποδούλωση σχεδόν του μισού νησιού, την συρρίκνωση του ελληνισμού, την μεταπολιτευτική παρακμή και την κατάντια αυτής της ένδοξης χώρας με τον τεράστιο πολιτισμό.
Με τις υγείες μας. Αντε και του χρόνου. Πάντα τέτοια.