Τον έκλεισαν σε ψυχιατρείο, τον έδεσαν με αλυσίδες, του απαγόρευσαν να πλάθει. Να σχεδιάζει. Τον είχαν δίχως φάρμακα. Γιατροί και μάνα του κατέστρεφαν ό,τι έφτιαχνε.
Αυτός, βοσκά πρόβατα, γίνεται νεροκουβαλητής...τα πάντα πέρα από γλύπτης.
Για τη μάνα του, η τέχνη του ήταν υπεύθυνη για την ψυχική του υγεία η οποία ταράχτηκε έπειτα από μια ερωτική απογοήτευση και τον οδήγησε να καταστρέψει τα έργα του και να κάνει απόπειρες αυτοκτονίας. Του κλειδώνει το υπόγειο.
Έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια, έζησε 40 χρόνια δίχως την τέχνη του κι αφού η μάνα του πέθανε για να επιστρέψει στο πατρικό. Ανοίγει το υπόγειο που ήταν τα έργα του. Αρχίζει πάλι να δημιουργεί. Κι ίσως κείνο που είναι το συγκλονιστικό στην ιστορία του γλύπτη, κείνο που με συνεπαίρνει είναι αυτή η καταπίεση, η στέρηση, η κακοποίηση που υπέστη εξαιτίας ψυχικής νόσου.
Να θέλουν τα χέρια του να πιάσουν μάρμαρα να πλάσουν και να μη τον αφήνουν, να κρατούν τα χέρια του αιχμάλωτα, φυλακισμένα. Κείνο που είναι το εξαίσιο είναι πως το πρώτο που έκανε μετά τον θάνατο της μάνας ήταν να κατέβει στο υπόγειο και να συνεχίσει από κει που σταμάτησε.
Επειδή ο άνθρωπος δεν δαμάζεται, επειδή ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να ζει με πάθος για κάτι. Επειδή ο νους του ανθρώπου δεν φυλακίζεται.
Ο "τρελός του χωριού", ο γλύπτης, Γιαννούλης Χαλεπάς, πέθανε σαν σήμερα.
''Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει,
ο νους μας είναι αληταριό, που όλο θα δραπετεύει.
Σαν αερικό θα ζήσω ".