Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΟΥΠΑ
Όλοι αγαπάμε την ξεγνοιασιά, την ευκολία, την ευμάρεια. Τι απλά που είναι τα πράγματα, και πόσο ωραία που είναι η ζωή, όταν το μόνο για το οποίο έχουμε για να ανησυχούμε και να προσπαθούμε, είναι το φαγητό μας. Και όσο ανεβαίνουμε προς τα πάνω κοινωνικά και οικονομικά, η καλοπέρασή μας!
Ο τρόπος αυτός ζωής κατέστη δεδομένος για τον ελληνικό λαό, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ασχολήθηκε με την οικονομική εξέλιξή του (κι ορθώς). Δεν ξέφυγε απ’ αυτήν την φενάκη της ηρεμίας και της καλοπέρασης ούτε το 1974 (που αρχικά η χούντα του Ιωαννίδη κι έπειτα η δημοκρατική μεταπολίτευση παρέδωσαν το 36% της Κύπρου μας στην Τουρκία), οπότε ο εκτοπισμένος ελληνισμός των κατεχομένων έζησε την βάρβαρη φρίκη βιασμών, αποκεφαλισμών, θανάτου χωρίς αιτία και χωρίς έλεος.
Το κλίμα αυτό του ναρκωμένου νεόπλουτου, δεν ανατράπηκε ούτε όταν το πολιτικό σύστημα παρέδωσε τα Ίμια το 1996, και ούτε ποτέ ως σήμερα.
Μόνο φωτεινό διάλειμμα υπήρξε ο Μάρτιος του 1987, όταν η Τουρκία με το Σισμίκ απείλησε να κάνει έρευνες στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, με σκοπό να καταγράψει την εκ μέρους της άσκηση κυριαρχίας στα ελληνικά νερά.
Σήμερα η τουρκική επιθετικότητα παραλόγως παρουσιάζεται ως κάτι φυσιολογικό, ως ανεκτό και η βεβαιότητα κατάληψης εδαφών μας, απλά ως θέμα χρόνου. Αναμενόμενη και αδύνατον να ανατραπεί. Διότι, τι; Πόλεμο να κάνουμε;
Ο εκμαυλισμός του ελληνικού λαού, μαζί και η αποχαύνωσή του, αποκαλύφθηκαν σε επιστέγασμα της λεηλασίας των ατομικών μας περιουσιών στο χρηματιστήριο, της δημόσιας περιουσίας δήθεν χάριν των ολυμπιακών αγώνων.
Τότε, το 2010 τα εντόπια και ξένα συμφέροντα, με φύλλο συκής το σύνθημα του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», δρομολόγησαν την αρπαγή του πραγματικού μας πλούτου, (που είναι η γη , τα ορυκτά και η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία) και έφτασαν μέχρι να τολμήσουν την αντιστροφή του δημοψηφίσματος και να ονειρευτούν τον εδαφικό μας διαμελισμό.
Ενώ η λεηλασία της πατρίδας μας καλά κρατεί, εμείς αμέριμνοι ανησυχούμε που…. δεν περπατάμε έξω χωρίς… μάσκα και που δεν είναι οι καφετέριες και τα καταστήματα ανοιχτά για βόλτες….
Τα τελευταία 25 χρόνια, ο ελληνικός λαός καταπιέστηκε να γίνει καταθλιπτικός και άβουλος, ώστε το πιο θαρραλέο του όνειρο και ο πιο επαναστατικός του πόθος να είναι η ανατροπή του ενός κόμματος για να έρθει ένα άλλο (υφιστάμενο ή νεοδημιουργημένο).
Κόμμα που εξευτελίστηκε ήδη στο παρελθόν, αλλά εμείς το ξεχάσαμε, ή δεν εκτέθηκε ακόμα, διότι χθες φτιάχτηκε, αλλά από υλικά που το κάνουν το ίδιο μοιραίο κι ανίκανο να αποτρέψει την νέα μικρασιατική καταστροφή που πλησιάζει με ορμή.
Ένα καινούριο κόμμα ονειρεύονται όλοι, μία βουλευτική έδρα κι έναν ταγό που ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις, όμως μαλθακός και καλοπερασάκιας όπως είναι, δεν θα καθυστερήσει πολύ να παραδώσει «γην και ύδωρ» όσο και όπως και οι προηγούμενοι.
Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι όλοι έχουν αναθέσει τις ευθύνες στην κυβέρνηση, στα δικαστήρια, στις ένοπλες δυνάμεις και το καλύτερο που ονειρεύονται, είναι να σκαρφαλώσουν σε ύπατα αξιώματα, για να διαχειριστούν όμως την ήττα και όχι για να την αποτρέψουν.
Οπότε η ήττα καθίσταται αναπόφευκτη….
Κρίμα. Για έναν λαό που γέννησε έναν άγνωστο στους πολλούς, Μανώλη Μπικάκη, ο οποίος πολέμησε στην Κύπρο, ως μέλος της α μοίρα καταδρομών στην στρατιωτική επιχείρηση «ΝΙΚΗ», για την άμυνα του αεροδρομίου Λευκωσίας.
Ο οποίος, παρότι μέσα στην σύγχυση της μάχης έμεινε μόνος του, εκείνος, (ένας μόνος του), κατέστρεψε έναν ουλαμό αρμάτων μάχης και ανατίναξε ένα κτήριο γεμάτο τούρκους στρατιώτες.
20 ετών παλληκαράκι, ένας απλός έλληνας στρατιώτης με το χαμόγελο και την ψυχή του Λεωνίδα, ανατίναξε 6 τανκς σε λίγα λεπτά, συντελώντας αποφασιστικά στην διατήρηση της ελληνικής γραμμής άμυνας.
Έτσι απλά. Ο Μπικάκης δεν έκατσε σπίτι του, δεν περίμενε από άλλους. Το θανατικό της μάχης δεν ανέκοψε της πορεία του. Πήγε, έκανε την δουλειά και γύρισε σπίτι του συνεχίζοντας την ζωή του.
Αναφέρομαι στον Μπικάκη μόνον κι όχι σε Λεωνίδες και Περικλήδες, ούτε σε Κολοκοτρωναίους και Νικηταράδες τουρκοφάγους, επειδή αυτός, κι άλλοι σαν κι αυτόν είναι σύγχρονοί μας.
Οι Μπικάκηδες (δεν είναι μόνος αυτός), αποδεικνύουν ότι το αίμα το ελληνικό δεν στέρεψε, το γονίδιο δεν χάθηκε. Μόνο η ψυχή και το μυαλό ναρκώθηκαν εξαιτίας της παραζάλης της ξενόδουλης προπαγάνδας.
Ξεχαστήκαμε σε άρρωστο ύπνο και ξεχάσαμε, ότι η ελευθερία έχει πάντοτε και ΤΙΜΗΜΑ!
Δεν είναι δωρεάν.
Δεν χαρίζεται από τα άλλα έθνη.
Δεν την προσφέρει προνοητικά ο αρχάγγελος Γαβριήλ.
Δεν κατακτιέται μέσω της ψήφου,
ούτε σου την απονέμει η καρέκλα του αξιώματος, σε χρώμα που να πηγαίνει με το φόρεμα ή το κοστούμι.
Η ελευθερία έχει τίμημα, έχει δυσκολία.
Θέλει απόφαση κι απαντοχή.
Η ελευθερία είναι έπαθλο. Που κατακτά αυτός που απαντά με επιτυχία στην ερώτηση του Παπαφλέσσα στους πρόκριτους: «Αλίμονο στους αγώνες που κρέμονται από τα χαρτιά. Το γένος δεν χρειάζεται τα χαρτιά κανενός για την λευτεριά του. Έχετε καρδιά; Έχετε πίστη; Αλλιώς καθίστε εκεί που κάθεστε. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες και τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας».
Όσοι δεν το καταλαβαίνετε ή δεν το αντέχετε, ασχοληθείτε με τα κοστούμια και τ’αξιώματα που θα διαχειριστούν τον εδαφικό ακρωτηριασμό που έρχεται. Οι εκλογές μάλλον πλησιάζουν….
Οι υπόλοιποι, ετοιμαστείτε να αποτρέψουμε την ήττα και να διατηρήσουμε ανέγγιχτη την πατρίδα μας. Όπως την παραλάβαμε! Χωρίς αντάλλαγμα. Για τους πεθαμένους και τους αγέννητους.
Ετοιμάστε το φρόνημά σας, ατσαλώστε την ψυχή σας, ζυγίστε τα όπλα στα χέρια σας.
Κι αποφασίστε ότι ο ελληνικός λαός αξίζει και σήμερα το έπαθλο που διατήρησαν για εμάς με το αίμα τους οι πρόγονοί μας.
Ο πόλεμος δεν άλλαξε τόσο πολύ από το 1821. Το παράγγελμα είναι το ίδιο: «Έσο έτοιμος». Κάθε στιγμή.
Ο πόλεμος είναι το τίμημα της ελευθερίας. Κι ο καιρός εγγύς….