Από: antinews.gr - Του Αργύρη Ντινόπουλου, δημοσιογράφου, πρώην υπουργού Εσωτερικών
Παρασκευή απόγευμα, πριν το lockdown. Χιλιάδες οδηγοί εγκλωβισμένοι στους δρόμους. Τα GPS κόκκινα.
Το συστημικό ραδιόφωνο του συστημικού καναλιού (πιο συστημικό δεν γίνεται) έχει καλεσμένο τον... διευθυντή του.
Η ατμόσφαιρα στον ραδιοθάλαμο πανηγυρική. Χαβαλές με τους ψεκασμένους που αντί να κλειστούν από τώρα σπίτια τους επιμένουν να βρίσκονται ακόμη έξω.
Η συνταγή απλή. Ψάρεμα στα social για viral απορίες. Η τύπισσα που τα έχει με δύο άνδρες και αναρωτιέται πώς θα πηγαίνει από το σπίτι του ενός στο σπίτι του άλλου. Η μάνα της που θυμήθηκε τώρα να αγοράσει παπούτσια στο παιδί της για τον χειμώνα.
Αυταρέσκεια για την ευστοχία των «αντιπροσωπευτικών παραδειγμάτων» μιας κοινωνίας που βιώνει ξανά (τώρα όχι και με τόσο δική της ευθύνη) τον εφιάλτη του lockdown.
Τί μας νοιάζει εμάς; Χορτασμένοι με τα κρατικά λεφτά του «Μένουμε Σπίτι» κάνουμε πλακίτσα τώρα που θα πηγαινοερχόμαστε στο κανάλι «αέρα» αφού οι δρόμοι θα είναι ανοιχτοί.
Άσε που οι «έγκλειστοι» θέλουν δεν θέλουν τηλεόραση θα βλέπουν, ραδιόφωνο θα ακούνε, στα sites θα ξημεροβραδιάζονται. Τώρα είναι η εποχή της «νέας δημοσιογραφίας». Να μην την απολαύσουμε;
Το κανάλι-ραδιόφωνο είναι ημί-επίσημα κυβερνητικό. Κάτι σαν το ειδησεογραφικό πρακτορείο Τανγιούνγκ στην Τιτοϊκή και μετά-τιτοϊκή ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Για να μην τους αδικούμε δεν είναι οι μόνοι, είναι οι πιο ακραίοι. Οι υπουργοί μιλάν στα μικρόφωνά τους σαν να βγάζουν διάγγελμα.
Δεν τους διακόπτουν παρά για «ερωτήσεις-πάσες» (στο BBC λένε ότι οι υπουργοί πρέπει να βγαίνουν στα κανάλια όταν δεν θέλουν, όχι όταν θέλουν).
Ως εδώ καλά. Για τη «νέα δημοσιογραφία». Αλλά για την κυβέρνηση;
Η κυβερνητική ταύτιση με συγκεκριμένα δημοσιογραφικά πρόσωπα έχει πλέον εδραιωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Ό,τι λέει ο δημοσιογράφος Χ είναι σαν να το λέει ο υπουργός Ψ.
Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τony Blair στην πολιτική αυτοβιογραφία του (A Journey) και σε ξέσπασμα οργής κατά του βρετανικού τύπου που τον είχε «ξεσκίσει» για τον πόλεμο στο Ιράκ (τον αποκαλούσαν Bliar) έκανε λόγο για «εξουσία χωρίς υπευθυνότητα» (Power without Responsibility).
Δηλαδή δημοσιογράφους που δεν ελέγχουν την εξουσία (ακόμα και αν είναι φίλα προσκείμενοι σε αυτήν) αλλά δρουν ως ανεύθυνοι παράγοντές της.
Κάτι σαν το ανεύθυνο του πάλαι ποτέ «ανώτατου άρχοντα».
Σήμερα η Νέα Δημοκρατία που επί χρόνια έτρεφε τον «πολιτικό καϋμό» για «ένα κανάλι δικό της» κινδυνεύει ως κυβέρνηση όχι από τους δημοσιογράφους που την «ξεσκίζουν», αλλά από τους δημοσιογράφους που τη λιβανίζουν.
Γιατί όταν στην αρχή του αναγκαστικού αλλά και εφιαλτικού lockdown οι δημοσιογράφοι κάνουν πλακίτσες που τις ακούνε οι «σε αναστολή» εργαζόμενοι οι οποίοι θα περιμένουν μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου για να δουν λεφτά, τότε αυτοί οι τελευταίοι (μαζί με εκατομμύρια άλλους που πλήττονται) βρίζουν εκτός από τους δημοσιογράφους και αυτούς που επέβαλαν το lockdown.
Γιατί αν στο πρώτο lockdown οι Έλληνες έλεγαν «σωνόμαστε» τώρα λένε «χανόμαστε».
Το ότι αυτό το «χανόμαστε» δεν ακούγεται στα κανάλια δεν σημαίνει ότι δεν το βοά η αναγκαστικά έγκλειστη κοινωνία.
Γι’ αυτό αξίζει να ακούσουν οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης εκτός από την βοή της κοινωνίας και την συγκεκριμένη ραδιοφωνική εκπομπή.
Αν δεν τα «πάρουν στο κρανίο» σημαίνει ότι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.
ΥΓ-1. Την επομένη το πρωί (Σαββάτου) κυκλοφόρησε φιλοκυβερνητική εφημερίδα (πιο φιλοκυβερνητική δεν γίνεται) με πρωτοσέλιδο κύριο τίτλο «Αγάπα το κελί σου» και ακριβώς από κάτω τις φωτογραφίες των Σημίτη και ΓΑΠ που προσέφεραν την αρθρογραφία τους στο συγκεκριμένο φύλλο.
ΥΓ-2. Την επομένη το πρωί (σήμερα, Κυριακή) εμφανίστηκε κορυφαίος υπουργός στη δημοφιλέστερη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης και έπλεξε το εγκώμιο του Σημίτη. Ακόμη και ο δημοσιογράφος-παρουσιαστής τον ειρωνεύτηκε λέγοντάς του ότι το μισό ΠΑΣΟΚ είναι στην κυβέρνηση.
ΥΓ-3. Όσοι ασχολούμαστε ακόμη με τη λαϊκή βάση της Νέας Δημοκρατίας είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και τη δημοφιλία της συγκεκριμένης εκπομπής μεταξύ των νεοδημοκρατών, αλλά και την απέχθειά τους για τον Σημίτη.