Από το ημερολόγιο ενός στρατιωτικού (υπηρετώντας στη νήσο ¨Λ¨).
Σήμερα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα. Εργαστήκαμε στον υπό διαμόρφωση χώρο, όπου θα φιλοξενηθούν πρόσφυγες και μετανάστες. Ήταν μια αρκετά κουραστική ημέρα, αλλά εφόσον είναι η αποστολή που αναλάβαμε, έπρεπε να εκτελέσουμε άνευ αντιλογίας, εξάλλου είναι για καλό σκοπό. Λιγοστές οι οικογένειες προσφύγων έχουν ήδη εγκατασταθεί, προσπαθούν να συνηθίσουν στο καινούργιο τους περιβάλλον.
Αναχώρηση αργά το απόγευμα, με την κούραση να έχει καταβάλλει τους περισσότερους συναδέλφους. Ήδη έκλεισαν 12ωρο εργασίας, χωρίς να υπολογιστεί ο χρόνος μετάβασης από και προς αυτή. Διέλευση μέσα από τον υπό κατάληψη από πρόσφυγες και μετανάστες δρόμο, κάποιοι κατευθύνονται προς τη νέα δομή, άλλοι μαγειρεύουν και γενικώς διαβούν σε πρόχειρα παραπήγματα.
Κατά τη διέλευση της φάλαγγας, μικρά παιδάκια «παίζουν» με κομμάτια από ξύλο ή καλάμια, παριστάνοντας ότι χτυπάνε το όχημα…αθώα πλάσματα, δεν φταίνε αυτά. Παρακάτω, συνάνθρωποι μας αφρικανικής καταγωγής, μας «χαιρετάνε» σηκώνοντας το μεσαίο δάκτυλο και αναφωνούν τη διεθνή λέξη: malaka, έ malaka! «Τι ευγενικοί που είναι, σκέφτομαι, αναγνωρίζουν ότι δουλεύουμε γι’ αυτούς», πιο κάτω, ένας κύριος άγνωστης εθνικότητας «ξυρίζεται» με ένα μαχαίρι…
Άφιξη στη Μονάδα, debriefing, ανάλυση πεπραγμένων ημέρας. Πρότασή μου να αποστείλουμε τη σημερινή στις δραστηριότητες τις οποίες στέλνουμε στο ΓΕΣ, με τίτλο «Είμαστε Υπερήφανοι», γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό…
Συνέχεια αύριο…