Κρινιώ Καλογερίδου
”… Τα αίματα των Ελλήνων, ποταμηδόν εκχυθέντα και εκχυνόμενα εις την Κρήτην, εις την Πελοπόννησον, εις την Στερεάν Ελλάδα, Χίον, Ψαρά, εις το Μεσολόγγιον, εις τας Αθήνας και πανταχού της Ελλάδος, εγγυώνται διά τον θάνατον μας. Αλλά, κάλλιον ν’ αποθάνωμεν έντιμον θάνατον, παρά να ζήσωμεν άτιμον ζωήν υπό τους Οθωμανούς εφεξής…”, διακήρυττε – μεταξύ άλλων – η Γ’ Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα το 1827.
Για να φτάσουμε εμείς σήμερα – οι… ”απόγονοι ενδόξων προγόνων” – να φοβόμαστε να απαντήσουμε στους νεοοθωμανούς τρομοκράτες σαν Έλληνες και να δεχόμαστε άπραγοι πότε τις υποκριτικές νουθεσίες τους στο όνομα του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης (που έρχονται σε πλήρη αντίστιξη με την εργαλειοποίηση των εξαθλιωμένων μεταναστών και προσφύγων από τους ίδιους) και πότε τις χειμαρώδεις προκλήσεις και την επιθετικότητά τους, με στόχο τον εκφοβισμό και την ψυχική μας εξόντωση.
– Εμείς κινούμαστε στα πλαίσια του δικαίου και της δικαιοσύνης. Αν όμως αναφέρεστε στην χρήση πραγματικής δύναμης, θέλω να σας κάνω μια απλή προειδοποίηση. Δεν κάνεις πλάκα με τον τουρκικό στόλο. Το να κάνεις πλάκα με τον τουρκικό στόλο ξεπερνάει το… μπόι σας…, δήλωσε χθες στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα της Τουρκίας Yeni Safak ο εκπρόσωπος του Ερντογανικού ΑΚΡ, Ομέρ Τσελίκ, εκφράζοντας την ενόχληση της χώρας του για τις ‘κινήσεις αυτοπροσπασίας’ των ελληνικών συμφερόντων στο Αιγαίο στις οποίες προβαίνει τελευταία ο στόλος μας.
Και προχθές ένας δικός τους αμυντικός αναλυτής (ο Γιουσέφ Αλαμπαρντά) – του δόγματος του αναθεωρητισμού (βάσει του οποίου εκπονήθηκε η στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας” με στόχο την αλλαγή των ελληνοτουρκικών συνόρων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αρχιπέλαγος), δήλωνε προς τέρψη και ενθουσιασμό των συμπατριωτών του πως ”κανένα σύνορο δεν είναι αμετάβλητο και ιδιαίτερα στο Αιγαίο”…
”Την αλήθεια, αν δε θέλουμε να τη βρούμε ή να την ανακαλύψουμε εκεί που είναι κρυμμένη, μπορούμε να τη δημιουργήσουμε, να την επινοήσουμε!..”, έλεγε πάνω-κάτω ο Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε κι αυτό το υιοθέτησαν αμφότεροι οι ΒΑ γείτονες μας, (Σκοπιανοί και Τούρκοι) σε βαθμό παράκρουσης, που παραπέμπει σε κυνήγι μαγισσών τυ 17ου αιώνα…
Έτσι οι μεν πρώτοι δημιούργησαν το άθλιο αλυτρωτικό κατασκεύασμα του ”μακεδονισμού” παραχαράσσοντας την αρχαία ελληνική ιστορία της Μακεδονίας με βάση προπαγανδιστικές, ανιστόρητες μεθοδεύσεις για διεκδίκηση ελληνικών κεκτημένων, οι δε δεύτεροι έπεισαν τον εαυτό τους ότι είναι ιστορικό δεδομένο το παραμύθι της ιδιοκτησίας του μισού Αρχιπέλαγους λόγω οθωμανικών κατακτήσεων και το διεκδικούν σαν δικό τους.
– Μα είναι τρελό, ψυχαναγκαστικό, θα έλεγε κάποιος ουδέτερος βλέποντας πως η ιστορική τους διαδρομή δεν ήταν ταυτισμένη με το Αιγαίο, για να μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η λαχτάρα διεκδίκησης των νησιών και βραχονησίδων μας που τα ”περιφέρουν” σε χάρτες ”γκριζαρισμένα”, ως κατακτηθέντα από εμάς.
– Μα μήπως των Σκοπιανών η διαδρομή ήταν ταυτισμένη με την Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου, αφού η φύτρα τους άραξε στα Βαλκάνια χίλια χρόνια μετά απ’ αυτόν; θα του απαντούσα με τάση κλαυσίγελου.
Το εξωφρενικό μάλιστα είναι ότι οι Τούρκοι – εν προκειμένω -τα διεκδικούν σαν ”προαιώνιο” όνειρο, της ίδιας σφοδρότητας με εκείνο του Οδυσσέα, που λαχταρούσε να δει την Ιθάκη μετά από δέκα χρόνων περιπλάνηση ύστερα απ’ την πτώση της Τροίας (γύρω στο 1218, πιθανόν):
– … Γέμισε αφρούς η θάλασσα καθώς της ήρθε ο βράχος και το καράβι στη στεριά το σίμωσε το κύμα…, γράφει ο Όμηρος (στ. 550 Γ’ ραψωδίας, ”Οδύσσεια”) περιγράφοντας την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη.
Κι αντί να συμμεριζόμαστε εμείς τη λαχτάρα του (ως απόγονοι καρδιακοί και εξ αίματος) περισσότερο απ’ τους ”βάρβαρους” και ανθέλληνες γείτονες εξ Ανατολών μας, αντί να δονείται κάθε ίνα του κορμιού μας απ’ την ανάμνηση της Ιθάκης των Χαμένων Πατρίδων μας (απ’ τις οποίες μας χωρίζουν ιστορικά απείρως λιγότερα χρόνια από εκείνα του Οδυσσέα), μένουμε απαθείς και αδιάφοροι στο άκουσμά τους.
Γίναμε επιλήσμονες των έμπονων χρόνων ζωής των προσφύγων παππούδων μας και τους θυμόμαστε μόνο επετειακά, αφού φροντίσαμε να σκεπάσουμε προηγουμένως με το μαύρο μαγνάδι της λήθης τους βόγγους και τα αίματα του ξεριζωμού τους απ’ την Αιολική γη και την Ιωνία, τον Πόντο και τη Βόρεια Ήπειρο, που ξεχάστηκε κι αυτή όπως οι άλλες πατρίδες (συμπεριλαμβανομένης της Ίμβρου, της Τενέδου και της Βόρειας Κύπρου μας).
Με τα δεδομένα αυτά, εμείς μένουμε πάντα στα εντός εκτός και επί τα αυτά της Εξωτερικής πολιτικής μας, η οποία ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της ανάλογα με τις κινήσεις του αντιπάλου της κι όχι με βάση τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της.
Κι αυτό είναι ”σημείον” της εγκλωβισμένης προοπτικής της, που είναι καταφανώς επηρεασμένη απ’ την ”προοδευτική”, στερεοτυπική νοοτροπία της ”άνευ όρων ειρήνης”, που την οδήγησε σταδιακά σε ηθικό αφοπλισμό, υπό την έννοια ότι απεμπόλησε την ψυχή της ως… ”εθνικιστική”, την ώρα που η τουρκική Εξωτερική πολιτική προωθεί αταλάντευτα την επεκτατική σε βάρος μας στρατηγική αναθεωρητισμού της είτε ως ”Κεμαλική” είτε ως ”Ερντογανική”.
Ουσιαστικά, έχοντας ως απώτερο στόχο την αναβίωση της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η εκάστοτε τουρκική ηγεσία – και πολύ περισσότερο η τωρινή – ακολουθεί τους σχεδιασμούς της ”Γαλάζιας Πατρίδας” (σε σύγχρονη έκδοση), οι οποίοι περιλαμβάνουν δυο φάσεις:
Η πρώτη είναι αυτή της αποστρατικοποίησης και της ”ουδετεροποίησης” των νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου (βλ. ”γκριζάρισμα” 16-18 εξ αυτών), που έχουν στρατηγική σημασία γεωπολιτικά για εκείνην. Κάτι που θα την οδηγήσει με ασφάλεια στη δεύτερη φάση, αυτήν της υπέργειας και υποθαλάσσιας ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου μ’ εμάς.
Η θεωρία των τετελεσμένων καλά κρατεί και διαιωνίζεται με επιτυχία για τους εξ Ανατολών γείτονες, καθώς επαναλαμβάνεται 46 χρόνια τώρα η ίδια ιστορία ανακυκλούμενη (ΚΥΠΡΟΣ-ΣΥΡΙΑ-ΑΙΓΑΙΟ-ΚΥΠΡΟΣ), γιατί ο ένοχος μένει ατιμώρητος. Κι αυτή η ατιμωρησία του, πέραν του ότι μετέτρεψε σε αξίωμα ισχυρότερο των Συνθηκών το δίκαιο της πυγμής του, έχει πολλαπλασιάσει το θράσος του, τις προκλήσεις και την επιθετικότητά του σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου.
Προφανώς δεν πτόησε διόλου τους Τούρκους η ”νίκη” αντίστασής μας στον Έβρο, η οποία αν επισκιαστεί με τυχόν άνοιγμα των συνόρων – όπως ακούω – για να κάνουμε το χατίρι των ”προοδευτικών” και των ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΕΕΡΦΑ, δε θα ξέρει πού να πάει να κρυφτεί η κυβέρνηση.
Ασφαλώς ήταν χτύπημα στην τουρκική αλαζονεία τα όσα έλαβαν χώρα τον Μάρτιο. Ήταν χτύπημα στα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν για τη Θράκη, όπου έχει ρίξει τον σπόρο του προ πολλού, με αποτέλεσμα να εκκολάπτονται με γεωμετρική πρόοδο οι πυρήνες εκτουρκισμού της.
Το πόσο στραπατσάρισε ο Έβρος το… ίματζ των Τούρκων εκδηλώνεται μέχρι τώρα απ’ τις ακραία προκλητικές κινήσεις τους, στις οποίες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε τον κιτρινισμό του φιλοκυβερνητικού τουρκικού Τύπου και τα fake news κατά συρροή σε βάρος της στρατιωτικής ηγεσίας μας (Φλώρου, Στεφανή), με τελευταία αυτά τα συκοφαντικά και γελοία που κυκλοφόρησε η εφημερίδα Yeni Safak (ότι λόγω έλλειψης στολών και όπλων αναβλήθηκε η κατάταξη νεοσυλλέκτων μας), τα οποία συνοδεύονται από μειωτικούς χαρακτηρισμούς για λόγους που αποσκοπούν στην πτώση του ηθικού μας…
Ωστόσο, η μικρή ανάσα ανάτασης που νιώσαμε με τα γεγονότα στον Έβρο δε σηματοδοτούν, δυστυχώς, την προκαθορισμένη πορεία μας. Μια πορεία ποδηγετούμενη μόνιμα απ’ τους ”Μεγάλους” προστάτες μας, την Αμερική και τη Γερμανία, που δείχνουν να ομονοούν στο θέμα διαχείρισης των… κοιτασμάτων μας!!!..
Ναι, τα έχουν οικειοποιηθεί ήδη σαν δικά τους και απόδειξη αυτού είναι ότι – στο όνομα της διασφάλισης μια διαρκούς ειρήνης στα αγαπημένα των πατρίδων μας νερά, της Κύπρου και της Ελλάδας – η Άνγκελα Μέρκελ είπε μεταξύ άλλων σε ομιλία της στην Γερμανική Βουλή (με αφορμή την ανάληψη από την Γερμανία της προεδρίας της ΕΕ), ότι:
– … Εργαζόμαστε προκειμένου να υπάρξουν πάλι συζητήσεις μεταξύ των εμπλεκομένων (Ελλάδας-Τουρκίας), όπως συνέβαινε μέχρι το 2016… Η Γερμανία προσπαθεί να φανεί δίκαιη σε όλες τις πτυχές της σχέσης της με την Τουρκία, αλλά λειτουργούμε σε συνεργασία με τη Γαλλία…
Με τα δεδομένα αυτά, τη σιγή ασυρμάτου από την Ουάσιγκτον, τη φιλοτουρκική στάση των Γερμανών και τη γνώση ότι – ασχέτως του τι λέει η κυβέρνηση, μετά τον σάλο που ξέσπασε απ’ τις δηλώσεις Ροζάκη – είναι επικυρίαρχο στο ΥΠΕΞ μας το πνεύμα του, όπως και εκείνο της Ντόρας, είμαι απαισιόδοξη για την τύχη του Αιγαιακού Ελληνισμού ως προς το εύρος της Επικράτειάς του.
Όπερ σημαίνει ότι έχω πειστεί πως μας σπρώχνουν στη Χάγη εν γνώσει του ότι αυτή θα περιορίσει τις… ”μαξιμαλιστικές” θέσεις μας για τις θαλάσσιες ζώνες, την πλήρη επήρεια των νησιών μας (με πρώτη αυτήν του Καστελόριζου) και την αύξηση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.
Ως εκ τούτου, με τις ευλογίες του Τραμπ και της Μέρκελ, οδεύουμε ολοταχώς προς μια ”άνευ όρων ειρήνη” με τους Τούρκους, χωρίς ψυχή. Γιατί αυτήν θα τη χάσουμε στην πορεία, που θα στιγματιστεί από την παράδοση των κλειδιών της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο.
Θα στιγματιστεί απ’ τον εθνικό ακρωτηριασμό μας, την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας μας στα μικρονήσια και τις βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου, στο όνομα των win-win συμφωνιών που θα κάνουμε με τους Τούρκους (απ’ τις οποίες μπορεί να προκύψουν κοινά… μέτρα για τον τουρισμό, τον αθλητισμό και τον covid 19, που είναι ψηλά στην ατζέντα του Κυριάκου…)
Θα στιγματιστεί απ’ την υπογραφή του συνυποσχετικού πριν ακόμα πάρουμε θέση στο διπλωματικό Τραπέζι της Χάγης, γιατί αυτό – η απόδειξη, ουσιαστικά, της διπλωματικής ήττας μας – θα ανοίξει το δρόμο της ”συνεκμετάλλευσης”, δηλαδή της υπέργειας και υποθαλάσσιας διχοτόμησης του Αιγαίου…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)