Την δυσαρέσκεια της ρωσικής διπλωματίας για ελληνικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική της χώρας τα τελευταία χρόνια αντανακλά ανάλυση στο κρατικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων ΡΙΑ-Νόβοστι, που αναφέρεται στο ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας και φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ελλάδα εναντίον Τουρκίας: Η Ουάσιγκτον θα βοηθήσει άραγε την Αθήνα;».
Στο άρθρο επισημαίνεται ότι η Ελλάδα επέλεξε τα τελευταία χρόνια να αλλάξει την ειδική θέση της, σύμφωνα με την οποία, η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ συμπληρωνόταν από παραδοσιακά καλές σχέσεις με τη Ρωσία και ακροβασίες, οι οποίες όμως θυσιάστηκαν στο όνομα μιας αμιγώς φιλοΝΑΤΟϊκής στάσης για να "κυριαρχήσει το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια".
Το άρθρο αναφέρεται και στην απόφαση του τότε υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, να απελαθούν από την Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο Ρώσοι διπλωμάτες και χαρακτηρίζεται «περίεργη» η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να ποντάρει, χωρίς εναλλακτικές, σε έναν ηγεμόνα ο οποίος φανερά αποδυναμώνεται σε μια περίοδο μεγάλης κλίμακας αλλαγών παγκοσμίως.
Η επιλογή αυτή (δηλαδή το να ποντάρει η Ελλάδα στις ΗΠΑ για στρατιωτικό φρένο στην Τουρκία), ενόψει μιας πιθανής σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας, εκτιμάται (στο ρωσικό άρθρο) ότι μπορεί «να αποδειχθεί ριψοκίνδυνη και εν δυνάμει αποτυχημένη, πολύ περισσότερο από τον κρατικό τυχοδιωκτισμό του Ερντογάν».
Το άρθρο αναφέρει ότι η Αθήνα θα μπορούσε να βρεθεί προ εκπλήξεως, περιμένοντας μάταια αμερικανική υποστήριξη, τη στιγμή που η Άγκυρα επιδεικνύει συχνά απείθεια έναντι της Ουάσιγκτον και διεκδικεί μεγαλύτερο ρόλο και επιρροή στην περιοχή.
"Έχει παρέλθει η εποχή που οι Αμερικανοί χτυπούσαν τη γροθιά στο τραπέζι και εισακούγονταν", αναφέρει το άρθρο. Απεναντίας, αναφέρει κομψά, η Ρωσία εισακουγεται και "μαζεύει" τον Ερντογάν.
"Οι ΗΠΑ έχουν να επιλύσουν ταυτόχρονα πολλά προβλήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής και το ελληνοτουρκικό είναι ζήτημα που προκαλεί μεγάλη αμηχανία, γιατί θα έχουν μεγαλύτερη ζημιά παρά όφελος απο μια ανοιχτή υποστήριξη προς την Ελλάδα, και η αμερικανική διπλωματία και το ΝΑΤΟ, κάθε άλλο παρά βοήθησαν στην Κύπρο το 1974", αναφέρει το άρθρο.
"Οι τυχοδιωκτικές φιλοδοξίες Τουρκίας και Ερντογάν" αναφέρει, "όπως φάνηκε στη Βορειο Συρία, υποχρεωτικά περιορίζονται και ο Ερντογάν συμβιβάζεται στον επεκτατισμό του όπως φάνηκε στο Ιντλίμπ" (Το άρθρο δεν παίνει σε λεπτομέρειες, αλλά εκεί ουσιαστικά επέμεινε ο Πούτιν να "μαζευτεί" η Τουρκία).
Το άρθρο επίσης με ρεαλισμό ειρωνεύεται τις απειλές της Ελλάδας:
"Δεν ξέρουμε ποια απειλή φάνηκε πιο αστεία στον Ερντογάν: το ότι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης δήλωσε ότι η Τουρκία πρέπει εξαιτίας της επιθετικής της πολιτικής να χάσει το καθεστώς της υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ ή η πρόσφατη προειδοποίηση του υπουργού Άμυνας της Ελλάδας περί ετοιμότητάς της για μια πολεμική σύγκρουση με τους Τούρκους".
Το άρθρο διόλου δεν "αγκαλιάζει" τον Ερντογάν, αλλά εγκαλεί την Ελλάδα ότι χάνοντας τον εξισορροπιστικό της ρόλο και ποντάροντας μόνο στις ΗΠΑ, ίσως χάνει τον μοναδικό ουσιαστικό ισχυρό σύμμαχο στην περιοχή:
"Η Τουρκια έχει έναν απο τους ισχυρότερους και εμπειρότερους στρατούς και είναι ετοιμοπολεμη, ενώ η Ελλάδα δεν είναι ούτε εξίσου ισχυρή ούτε κάνει πολέμους όπως η Τουρκια τα τελευταία χρόνια. Είναι λογικό η Ελλάδα να αναζητεί την υποστήριξη των ΗΠΑ λοιπόν", αναφέρει το άρθρο.
"Η σύγχρονη Τουρκία διακρίνεται συνολικά για τη φανερά ανεξάρτητη στάση της και τη φιλοδοξία της, που κατά καιρούς μετατρέπεται σε τυχοδιωκτισμό: πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία και στη Λιβύη, χρησιμοποίηση των μεταναστών ως μοχλό πίεσης στην Ευρώπη, ενεργή και συχνά άκομψη διεκδίκηση ηγεμονίας στη Μέση Ανατολή και τώρα να και οι γεωλογικές έρευνες για πλουτοπαραγωγικές πηγές με ξεκάθαρη πρόκληση των γειτόνων της.
Ωστόσο, δεν προχωρούν πάντα όλα για την Άγκυρα ομαλά και κατά το σχέδιό της. Δεν είναι λίγα τα προβλήματα, οι αποτυχίες και η ανάγκη για υποχωρήσεις, εκεί που απλώς θα ήθελε να υπαγορεύσει τη θέλησή της. Είναι αρκετό να θυμηθούμε τα πρόσφατα ξεκαθαρίσματα με το Ιντλίμπ. Παρ’ όλ’ αυτά ο Ερντογάν επιδιώκει να αξιοποιήσει στο μέγιστο βαθμό τη μεγάλη γεωπολιτική ανακατανομή που εξελίσσεται στον κόσμο, για να αυξήσει την κρατική του ισχύ και την επιρροή της χώρας του.
Και είναι πολύ βασικο του μέλημα να αποφεύγει οποιοδήποτε υπονοούμενο για σχέσεις υποταγής στις ΗΠΑ. Επομένως ο εξαναγκασμός της τουρκικής ηγεσίας να υποχωρήσει στην ανατολική Μεσόγειο, δεν είναι διόλου απλή υποθεση για τους Αμερικανούς. Και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ΗΠΑ είναι αναγκασμένες παράλληλα να λύνουν πολλά άλλα δυσχερέστατα προβλήματα (και μάλιστα όχι μόνο εξωτερικής, αλλά και εσωτερικής πολιτικής), οι ελπίδες των Ελλήνων στην ενεργή και αποτελεσματική τους βοήθεια, μπορεί και να αποδειχθούν εντελώς μάταιες."