«Ακούω μια γυναικεία φωνή να σκούζει, να οδύρεται, να θρηνολογεί. 'Ηταν η μάνα μου. Φτάνω τρέχοντας και τι να δω! Την αδερφή μου κομματιασμένη, βιασμένη, κατακρεουργημένη. Κατασκισμένα ρούχα και σάρκες είχαν γίνει ένα. Το αίμα έτρεχε από τα σκέλια της. Τα βυζιά της κατασφαγμένα, φέτες. Το πρόσωπό της παραμορφωμένο και σ’ όλο το σώμα σημάδια άγριας πάλης. Δίπλα της σε μια κούνια το μικρό κορίτσι της τη Ζωή, εφτά μηνών, το είχαν ξεκοιλιάσει, του είχαν κόψει τον λαιμό…».
(μαρτυρία Π. Περγαντά). Χωρίς σχόλιο. Απλά θυμόμαστε: 10/6/1944. Δίστομο.
#καθάρματαγερμανοί #γερμανοίφονιάδες