Μερικές απλές σκέψεις που μου έχουν δημιουργηθεί με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού:
1) Γνωρίζουμε πλέον με μεγάλη βεβαιότητα ότι ο κορωνοϊός σκοτώνει σχεδόν αποκλειστικά ηλικιωμένα άτομα με υποκείμενα νοσήματα. Επομένως γιατί δεν επικεντρώνουμε τα μέτρα πρόληψης στην ΠΛΗΡΗ απομόνωση και προφύλαξη των ηλικιωμένων ατόμων που μπορεί να γίνει απείρως ευκολότερα και οικονομικότερα (αφού δεν έχουν ενεργό συμμετοχή στην οικονομική δραστηριότητα), με την αμέριστη υποστήριξη όλων μας, από το να καταστρέφουμε την οικονομία και τις χρονιές των μαθητών και φοιτητών;
Με μία τέτοια τακτική θα διατηρήσει και το κράτος την οικονομική ισχύ του για να μπορεί να βοηθήσει αποτελεσματικότερα τους ηλικιωμένους (βοήθεια στο σπίτι κ.λπ) από ό,τι κάνει τώρα που μοιράζει επιδόματα σε εκατομμύρια εργαζόμενους οι οποίοι ουσιαστικά δεν κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό, και το ίδιο δεν εισπράττει φόρους. Οι γιατροί λένε ότι μοιραία η πλειονότητα των πληθυσμών θα κολλήσει τελικά τον κορωνοϊό αλλά ούτε καν θα το καταλάβει ή θα έχει πολύ ήπια συμπτώματα. Αν όμως τον κολλήσουν οι νεώτερες ηλικίες σε ένα ποσοστό κοντά στο 60-70% του συνολικού πληθυσμού (και παράλληλα προφυλαχθούν σχολαστικά οι ηλικιωμένοι) τότε η επιδημία έλαβε τέλος και με ελάχιστες απώλειες. Γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη δεν επιλέγουν αυτόν τον δρόμο αλλά μετατρέπουν μόνα τους μια επιδημία σε οικονομικό τσουνάμι άνευ προηγουμένου;
2) Τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και το ΝΑΤΟ οικοδομήθηκαν πάνω στην αρχή πως η επίθεση που θα δεχτεί ένα μέλος τους είναι σαν να δέχονται επίθεση όλοι. «Ένας για όλους και όλοι για έναν», όπως έλεγαν και οι σωματοφύλακες του Δουμά. Είδε κανείς όμως καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, π.χ. προς την Ιταλία, η οποία περνά μια πραγματικά εθνική δοκιμασία; Οι μόνες χώρες που έσπευσαν μέχρι τώρα να βοηθήσουν τους Ιταλούς με ειδικούς γιατρούς και ιατροφαρμακευτικό υλικό είναι η Κίνα, η Ρωσία και η Κούβα, ενώ οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι και εταίροι της «λάμπουν δια της απουσίας τους». Αυτή την αλληλεγγύη πετύχαμε να έχουμε τελικά στη Δύση επί 70 χρόνια; Εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει μια ιδέα της όλης αυταπάτης με τη στάση των εταίρων μας στη δική μας οικονομική κρίση, αλλά τώρα έχουμε τη χειροπιαστή βεβαιότητα ότι οι δυτικές συμμαχίες είναι στην πραγματικότητα μια φούσκα.
3) Η πρώτη αντίδραση των Τούρκων γειτόνων μας όταν ξέσπασε η πανδημία ήταν να λένε με περισπούδαστο ύφος από την τηλεόραση πως το τουρκικό γονίδιο έχει ανοσία στον κορωνοϊό (!), και ότι εν πάση περιπτώσει η κολόνια από λεμόνι είναι το καλύτερο αντισηπτικό και δεν τρέχει τίποτα. Με αυτούς τους βλαμμένους που ζουν ακόμη στον Μεσαίωνα θα πάμε να συζητήσουμε και να διαπραγματευτούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα; Υπάρχει έδαφος παραμικρής συνεννόησης με αυτό τον αμόρφωτο και απολίτιστο λαό που είναι για τα πανηγύρια;
4) Με ποια δικαιολογία άραγε θα επιβάλει η κυβέρνηση γενικό lockdown σε όλο τον πληθυσμό, όταν ακόμη και οι κρατούμενοι των φυλακών έχουν απαράγραπτο ανθρώπινο δικαίωμα να προαυλίζονται ορισμένη ώρα κάθε μέρα;
5) Όταν η ίδια η πραγματικότητα διαψεύδει την ιδεολογία, τι πρέπει να κάνουμε; Η εφημερίδα New York Times έγραψε πρόσφατα με αφορμή τον κορωνοϊό ότι «σήμερα οι Ευρωπαίοι σηκώνουν σύνορα ανάμεσα στις χώρες, μέσα στις πόλεις τους και στις γειτονιές τους, και γύρω από τα σπίτια τους - για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από τους γείτονές τους, ακόμα και από τα ίδια τους τα εγγόνια. Αντιμετωπίζοντας έναν ιό που δεν γνωρίζει σύνορα, αυτή η σύγχρονη Ευρώπη χωρίς σύνορα τα ορθώνει παντού». Για να είναι κάτι αληθινό, θα πρέπει υποχρεωτικά να είναι ΠΑΝΤΟΤΕ αληθινό και όχι υπό προϋποθέσεις. Άρα, είναι αληθινό το όραμα μιας Ευρώπης χωρίς σύνορα;
Αν απέδειξε κάτι περίτρανα ο κορωνοϊός είναι το πόσο ανόητες ήταν οι ιδέες των οπαδών της θεωρίας των ανοιχτών συνόρων. Όταν έρχεται η κρίση, είτε αυτή είναι πόλεμος όπου διακυβεύεται η επιβίωση του έθνους είτε επιδημία όπου διακυβεύεται η υγεία και η επιβίωση των ανθρώπων μας, φροντίζουμε ΠΡΩΤΑ τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ανθρώπους. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση και αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούσε ανέκαθεν ο κόσμος. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια των ελαφρόμυαλων «μη-συνοράκηδων» τα οποία έσκασαν σαν φούσκα από την επιδρομή τον κορωνοϊού.