Γράφει η Σοφία Νικολάου
Είναι αδιανόητο, σχεδόν ασύλληπτο, το πώς έχει καταφέρει ένας και μόνο άνθρωπος σε αυτό το υπουργικό συμβούλιο να συγκεντρώσει και να προσωποποιήσει όλες τις παθογένειες της κυβέρνησης.
Δεν θέλω, φυσικά, να αποστερήσω από τους υπόλοιπους τις ιδιότητες που τους έχουν κάνει τόσο αποτυχημένους σε μόλις τέσσερα χρόνια, όμως, ο Παύλος ο Πολάκης, έχει καταφέρει σε αυτή τη θητεία του να μας αποδείξει ότι κάτω από τον… πάτο υπάρχει και ο απόπατος.
Τον γνωρίσαμε μέσα από τις εξαίσιες δηλώσεις του περί διπλών βιβλίων, όσο η πολιτική συριζαϊκή απατεωνιά μεσουρανούσε και η δήλωση από έναν πρώτη φορά αριστερό δήμαρχο ότι παρανομεί ήταν όχι απλά «υποχρέωση», αλλά συνάμα και μαγκιά.
Συνεχίσαμε να τον μαθαίνουμε όταν μετάνιωνε που δεν είχε χώσει έναν δημοσιογράφο «τρία μέτρα κάτω από τη γη», όταν έλεγε ότι οι συνάδελφοί του γιατροί «τα παίρνουν», ή όταν τον Οκτώβρη του 2018 μαθαίναμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει τις εκλογές «πρέπει να βάλει κάποιους φυλακή».
Μάθαμε επίσης ότι ηχογράφησε αλλά μετά δεν ηχογράφησε τον κεντρικό τραπεζίτη και ότι γνωρίζει προσωπικά τους προστατευόμενους μάρτυρες της Novartis.
Και βέβαια, μάθαμε ότι το να παίρνει ένας υποψήφιος βουλευτής δάνειο 100.000 ευρώ βάζοντας τριπλή υποθήκη το σπίτι του, δεν πρέπει να μας πειράζει, γιατί αυτός ο υποψήφιος βουλευτής είναι ο Πολάκης.
Αλλά δεν σταματήσαμε σε όλα αυτά, γιατί έπρεπε αυτές τις ημέρες να μάθουμε επίσης ότι η βουλευτική του ασυλία δεν πρέπει να αρθεί, διότι, όταν έλεγε ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει offshore, χωρίς αυτός να έχει, αυτό δεν είναι συκοφαντικό, γιατί είναι στο πλαίσιο άσκησης των υπουργικών του καθηκόντων και φυσικά γιατί είναι ο Πολάκης.
Διότι ο Πολάκης μπορεί να βρίζει όποιον θέλει χωρίς συνέπειες. Σε μία οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, εκείνος που λαμβάνει τις κεντρικές αποφάσεις για τον υπουργικό σχηματισμό, θα είχε αποπέμψει τον κύριο Πολάκη το ίδιο βράδυ που θα είχε κάνει την πρώτη του πολιτική ατασθαλία.
Διότι ο Πολάκης μπορεί να βρίζει όποιον θέλει χωρίς συνέπειες. Σε μία οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, εκείνος που λαμβάνει τις κεντρικές αποφάσεις για τον υπουργικό σχηματισμό, θα είχε αποπέμψει τον κύριο Πολάκη το ίδιο βράδυ που θα είχε κάνει την πρώτη του πολιτική ατασθαλία.
Γιατί, όμως, ο κύριος Τσίπρας δεν τον απομακρύνει;
Πέραν της γνωστής και προφανούς προσωπικής τους σχέσης, ο Πολάκης είναι για τον Τσίπρα το μέσο έκφρασης ενός υποκατώτατου πολιτικού ενστίκτου, που φρονεί ότι εκφράζει μία μερίδα του πληθυσμού, η οποία ξιφουλκεί κατά του «παλαιού πολιτικού συστήματος», όπως ο ίδιος το έχει κατηγοριοποιήσει στο μυαλό του.
Θεωρεί, λοιπόν, ότι με την αχαλίνωτη λάσπη στον ανεμιστήρα, που ο πρωθυπουργός μπορεί να αρνείται όσο την πετάει άλλος γι’ αυτόν, μπορεί να συντηρεί ένα κλίμα κουτσομπολίστικης υποψίας πάνω από πρόσωπα και καταστάσεις, ώστε να μπορεί κατά καιρούς να στρέφει την πολιτική ατζέντα αλλού, όσο δεν τον βολεύει η επικαιρότητα.
Η συνεχόμενη, όμως, πρωθυπουργική κάλυψη στον Πολάκη δημιουργεί στον πολιτικό του ψυχισμό το αντάρεμα εκείνης της πίστης για την οποία κατηγορεί τους αντιπάλους του: ότι ποτέ δεν θα ελεγχθεί. Με το σκεπτικό αυτό, νιώθει ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς συνέπειες. Αν όμως ο κύριος Πολάκης θεωρεί τον εαυτό του τιμητή των πάντων και πως η ιστορία έχει κρατήσει γι’ αυτόν μία θέση σε απυρόβλητο φυλάκιο, νομίζω γελιέται. Όσο κι αν κρυφτεί, προς ώρας, πίσω από βουλευτικές και υπουργικές ασυλίες.
Νομικά, η περίπτωση Πολάκη, φρονώ θα έχει πολλά δικαστικά επεισόδια, άμα τη λήξει της θητείας του και της κρυψώνας του. Είναι σίγουρα κρίσιμο να ελεγχθούν όλα του τα ατοπήματα, κρισιμότερο, δε, να ελεγχθούν τα πεπραγμένα του στο Υπουργείο. Πολιτικά, η περίπτωση Πολάκη, δεν νομίζω να αργήσει να καταταχθεί εκεί που της αρμόζει. Και δεν είναι άλλο το σημείο αυτό από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
*H Σοφία Νικολάου είναι δικηγόρος και υποψήφια βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α’ Αθήνας