6ο καλοκαίρι φέτος που ψάχνω μια διέξοδο στις θάλασσες για τον Αύγουστο.
Αδύνατον να προγραμματίσω νωρίτερα μέσα στο έτος, καθώς η αβεβαιότητα της δουλειάς μου στα χαρακώματα του Ιδιωτικού τομέα μου έχει στερήσει παντελώς τη δυνατότητα προγραμματισμού.
Έτσι, και τις όποιες εκπτώσεις θα μπορούσα να κερδίσω … τις χάνω κι αυτές. Από παντού χαμένος! Καί στη δουλειά τα 11ωρα++ αμείλικτα μέσα στη χρονιά καί στην ξεκούραση απ’ την απόξω…
Σερφάρω στα γνωστά sites για ξενοδοχεία ή ιδιωτικά καταλύματα και κάθε φορά μετά από λίγη ώρα με χτυπάει η απόγνωση, γιατί συνειδητοποιώ πως δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώσω διακοπές για πάνω από μία εβδομάδα … στην καλύτερη.
6ο καλοκαίρι στη σειρά που κοντράρομαι με την άσχημη αλήθεια πως τα λεφτά που βγάζω δε μου δίνουν πρόσβαση στη γαλάζια λίμνη των ελληνικών νησιών.
ΣΑΝ ΤΙΜΩΡΙΑ να έχω γεννηθεί μέσα στον Παράδεισο και όλα του τα καλούδια να έχουν μετατραπεί σε απαγορευμένους καρπούς για μένα τον ντόπιο.
Φορτώνω άσχημα και ξεφυσώ για το πώς έφτασα εδώ, αναπολώντας τα δίμηνα καλοκαίρια της εφηβείας και τα τριβδόμαδα διαλείμματα των 20κάτι μου…
Ίσα που σκέφτομαι ότι μπορεί και να μας κάνουν σαδιστική πλάκα! Πόσο τυχαίο να είναι αυτό;;; (μου περνάει απ’ το μυαλό, το ομολογώ…)
Κάνω τις προσθέσεις και τις αφαιρέσεις και το σεντόνι βγαίνει λειψό, οι πιστωτικές μου με κοιτάνε με ακονισμένα δόντια και τα νεύρα μου τσατάλια.
3-4 φορές τον τελευταίο μήνα σχεδόν πέταξα το ποντίκι με θυμό και σαν να έχω αρχίσει να αισθάνομαι την αναζήτηση του καλοκαιρινού μου διαλείμματος ως φοβική εμπειρία.
Σαν να έχω αρχίσει να εκτιμώ τη γαλήνη της πόλης που θα βράζει στην ερημιά της, μιας και δε θα ξοδέψω τα λίγα καθαρά διαθέσιμα που έχω, και θα είμαι και πιο έτοιμος για το όποιο νέο σοκ στην αγορά από Σεπτέμβριο.
Τους πρωτόπλαστους τους κάνανε έξωση για το προπατορικό. Εμένα όμως γιατί; Προνόμια δεν είχα ποτέ, μόνο τρελή δουλειά στα της ιδιωτικής οικονομίας και τώρα τηγανισμένος από παντού…
Με πνίγει το αίσθημα της αδικίας και έτσι φορτωμένος ακούω σαν από μνήμη παλιά ονειρεμένη τον πάν-γλυκο σκοπό “… το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά…”.
Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί… Κι απ' τον παράδεισο μου έδωσαν εξιτήριο γι' άλλα 40 χρόνια!
Έτσι πληρώνονται τα λάθη των άλλων βλέπεις, έτσι με αυθεντική στενότητα στο χώρο και στο χρόνο, μ’ αυτό που λέμε ΣΤΕΝAΧΩΡΙΑ.