Γεννημένη σε μια επαρχιακή πόλη από γονείς χριστιανούς και μεγαλωμένη σύμφωνα με τα κλασικά εκκλησιαστικά τελετουργικά που ακολουθεί η μέση ελληνική οικογένεια, ταυτίστηκα - από νωρίς όπως ήταν αναμενόμενο - με την ορθοδοξία.
Με το πέρας των ετών, αυτήν η παιδιόθεν εκπαιδευμένη θεοσέβεια - αντί να μετατραπεί σε αμφισβήτηση και σκεπτικιστική αμφιβολία γύρω από τις θρησκευτικές και θεολογικές μου πεποιθήσεις - αντιθέτως μετουσιώθηκε σε μια συνειδητοποιημένη πια και πιο ουσιώδη «ένθεη» αποδοχή.
Στο μεσοδιάστημα, όμως, στην προσπάθειά μου να οργανώσω τη σκέψη μου και να κατανοήσω στο βαθμό του εφικτού όλους τους μεταφυσικούς μου φόβους, αναζήτησα χείρα βοηθείας καί στον κλήρο. Η απογοήτευση δυστυχώς ήταν μεγάλη!
Σε καμία περίπτωση ΔΕΝ γενικεύω την προβληματικότητα του τοπίου που αντιμετώπισα από τη μια, αλλά παρόλα αυτά την παραθέτω ως ένα καθόλου σπάνιο φαινόμενο από την άλλη.
Ήρθα, λοιπόν, σε επαφή με μια εξαναγκαστική εξομολογητική διαδικασία, με ερωτήσεις βαθιά προσωπικές και δύσκολα εκμυστηρεύσιμες, που οδηγούν παντού και πάντα σαφώς σε αμηχανία.
Δεν είχα ιδέα ότι η ΕΣΩ-ψυχη ΕΞ-ομολογία τελείται με όρους κατευθυνόμενων ερωταποκρίσεων και όχι με όρους μαρτυρίας πηγαίων σκέψεων. Δεν είχα φανταστεί ότι πρόκειται για μια βεβιασμένη διαδικασία που υπερπηδά τα στάδια μιας φυσιολογικής ανθρώπινης προσέγγισης. Δεν ήξερα ότι τα “σαρκικά ανομήματα” και η λεπτομερής ανάλυση ιδίως αυτών είναι πρώτα στην ατζέντα, ως τα πιο απεχθή ΟΛΩΝ.
Μετά από μια τέτοια εμπειρία, την οποία και διασταύρωσα με αντίστοιχες αρκετών άλλων γνωστών μου, πώς να αντιμετωπίσω τις απόψεις αγνωστικιστών και άθεων φίλων μου περί ρασοφόρων που διαιωνίζουν τον μεσαιωνικό σκοταδισμό; Πώς να τους πείσω ότι αυτοί που προτάσσουν κάποια εκτός πραγματικότητας σφιχτά πρωτόκολλα προγαμιαίας - ακόμη και έγγαμης! - τάξης και ηθικής είναι μια μειοψηφική ίσως μερίδα εκπροσώπησης των θρησκευτικών μου πιστεύω; Πώς να δικαιολογήσω τη στάση κάποιων κληρικών να μοιράζουν απλόχερα ενοχές για δήθεν κολάσιμες και επιλήψιμες πράξεις σε θέματα που ελάχιστη σημασία έχουν έναντι άλλων πολύ ουσιωδέστερων;
Δυστυχώς, έχουμε χάσει το ΔΑΣΟΣ προ πολλού!
Η κοινωνία των χριστιανών ορθοδόξων που δηλώνουν και βιώνουν επί της ουσίας πίστη στα «θεία» έχει ανάγκη από φιγούρες υψηλού πνευματικού και αντιληπτικού επιπέδου. Το ζητούμενο δεν είναι φυσικά το μορφωτικό επίπεδο – αν και αυτό πάντα λειτουργεί ως ενισχυτικός παράγοντας – αλλά η «χάρη» που κάποιος διαθέτει, με την έννοια της έμφυτης ικανότητας να λειαίνει τις εσωτερικές μας α-γωνίες, να φωτίζει τις πνευματικές μας ανησυχίες, να επιδεικνύει προσαρμοστικότητα στη διαφορετικότητά μας.
Μικροαστικές εξομολογητικές τεχνικές “ελέγχου” στο όνομα του “θρησκευτικού απορρήτου”, που απογοητεύουν τις προσδοκίες των πιστών, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συμμαζευτούν. Ίσως η προσεκτικότερη επιλογή των κληρικών θα μπορούσε να σημάνει με τη σειρά της και την αυτόματη μείωση αυτών των ατοπημάτων, ενισχύοντας ταυτόχρονα το πραγματικό πνευματικό έργο των ενοριών.
Μια εκ βαθέων ομολογία μετάνοιας, λοιπόν, απαιτεί μια πρότερη καλλιέργεια κλίματος εμπιστοσύνης και μια μάλλον διακριτικά καθοδηγητική στάση που να εμπνεύσει την ελεύθερη έκφραση. Ειδάλλως, καθίσταται μια ακόμη τυπολατρία κοσμικού φρονήματος, άνευ ουσίας!