Δε θα πρωτοτυπήσω φυσικά αν εκφράσω την εύλογη απορία όλων των σκεπτόμενων συμπολιτών μου για την προφανή – εν μέσω τέτοιας εθνικής κρίσης – απουσία, σε λόγο και έργα, των ανθρώπων του πνεύματος.
Η χώρα χρειάζεται, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη νεότερη ιστορία της, να “ακούσει” μέσα από ένα «συλλογικό μεγάφωνο» το πνεύμα τους, αλλά εκείνοι σιωπούν.
Κάποιες περιστασιακές σκέψεις δεν αρνούμαι ότι έχει πάρει το αυτί μου, αλλά πάντα με μεγάλη δόση “αυτοσυγκράτησης” και “πολιτικής ορθότητας”.
Η κατάσταση, όμως, δεν απαιτεί μισόλογα και καθωσπρεπισμούς, αλλά έναν καθάριο και συντονισμένο λόγο σύσσωμου του προβεβλημένου κόσμου - των γραμμάτων και των τεχνών.
Αντιθέτως, κάποιοι εξ’ αυτών προσπαθούν να δώσουν ελπίδα στο λαό, εκφράζοντας μια περιέργως αισιόδοξη στάση, και παροτρύνουν “…τον καθέναν μας από το μετερίζι του να αφήσει στην άκρη τη μιζέρια, και αναλόγως των κλίσεων και δυνατοτήτων του να πράξει το καλύτερο δυνατό…”, θεωρώντας ότι δεδομένων των συνθηκών αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος βελτίωσης της καθημερινότητάς μας.
Για μένα, αν και λιγάκι ασαφές, είναι το 1ο σύμπτωμα αποδοχής της ήττας μας!
Μου ακούγεται ως παρότρυνση προσαρμογής σ’ αυτήν την άνευ προηγουμένου κρίση και όχι διευθέτησης του προβλήματος. Ως μοιρολατρική προσέγγιση και αποδοχή της κατάστασης που βιώνουμε. Μας προτείνουν να γίνουμε χαμαιλέοντες σ’ ένα νοσηρό περιβάλλον και όχι να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο.
Ας πούμε, παρόλα αυτά, ότι αποφασίζουμε να “…πράξουμε το κατά δύναμιν, ο καθείς απ’ την πλευρά του…”. Για να δούμε πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό!
Είμαι 30 ετών ελεύθερη επαγγελματίας, έμπειρη στις πωλήσεις και με ποιοτικό εμπόρευμα. Ο κατάλογος των μηνιαίων υποχρεώσεών μου είναι τόσο μακρύς και δυσβάσταχτος (ενοίκια, ΤΕΒΕ, ΔΕΚΟ…κλπ.) που στην καλύτερη των περιπτώσεων υπερκαλύπτεται από μια μετριοπαθή κατανάλωση, σε βαθμό απλά μιας στοιχειώδους επιβίωσης. Σε μια κοινωνία υπερφορολογημένη, με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, φαντάζομαι δεν εκπλήσσεται κανείς!
Είμαι 40 ετών ηθοποιός με αδιαμφισβήτητο υποκριτικό ταλέντο. Η μυθοπλασία, δυστυχώς ή ευτυχώς, στην τηλεόραση μας έχει αφήσει χρόνους. Το θέατρο ακόμη κρατιέται αλλά με όρους προβληματικούς. Ένα γεμάτο θέατρο στις μέρες μας απαιτεί μια πίττα μοιρασμένη σε πολλά κομμάτια - τουτέστιν πολυπληθές επιτελείο - και ένα προσιτό εισιτήριο, προσαρμοσμένο στα οικονομικά του μέσου θεατρόφιλου. Σε τι μεταφράζεται αυτό; Σε μισθό πείνας!
Είμαι 50 ετών δημόσια υπάλληλος με παιδιά σε ηλικία υψηλών εκπαιδευτικών απαιτήσεων και ένα στεγαστικό στην πλάτη μου, το οποίο και έλαβα χωρίς να με προειδοποιήσει κανείς για το επερχόμενο τσουνάμι περικοπών. Οι του ιδιωτικού τομέα διόλου συμπάσχουν (μεταξύ μας όχι αδίκως…!), αλλά παραμένει μια αλήθεια. Σαν τι μου προτείνετε να κάνω; Να αρχίσω να μοιράζω βιογραφικά στα 50 μου και μάλιστα να τρέφω και φρούδες ελπίδες; Τόσο εκτός πραγματικότητας;
Πώς γίνεται, λοιπόν, ενώ ακολουθώ τη δυναμική μου και κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ - χωρίς εκπτώσεις - από το δικό μου μετερίζι, η ζωή μου να παραμένει στενάχωρη; Προφανώς, το φως στο τούνελ δεν θα φανεί ποτέ, όση γνώση και ταλέντο κι αν επιστρατεύσει ο καθένας μας μόνος του.
Μήπως, να δοκιμάζαμε μια πιο ουσιαστική εμπλοκή στα κοινά αυτού του τόπου, έχοντας στο μυαλό ότι μόνο ως Σύνολα μπορούμε να πετύχουμε κάτι και όχι ως μονάδες;
Θα πόνταρα σαφώς περισσότερο σε κινήσεις ενεργά συλλογικές, παρά σε κινήσεις παθητικά μεμονωμένες.