Οι αριθμοί συγκλονίζουν και η παθητικότητα των Ελληνικών κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης τρομοκρατεί τη λογική.
Κατά προσέγγιση 1300 νεκροί και 15000 τραυματίες τον χρόνο στους Ελληνικούς δρόμους.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες οι απώλειες σε ζωές και συνυπολογιζόμενη καταστροφή με όρους οικονομικούς ξεπερνάει ακόμα και τα δεδομένα των πολεμικών αναμετρήσεων, στις οποίες ενεπλάκη η Ελλάδα τον 20ο αιώνα!
Οι πρώτες σκέψεις είναι επικεντρωμένες στο πόσο αδιόρθωτοι, αυτοκαταστροφικοί και απαίδευτοι οδηγοί είμαστε. Δε χωράει αμφιβολία, καθώς τα συμπτώματα της απόλυτης γαϊδουριάς μας είναι πασιφανή:
- Εξοργιζόμαστε και φορτώνουμε εγωιστικά με μια απλή προσπέραση.
- Ανταγωνιζόμαστε δια ασήμαντον αφορμή και επιδεικνύουμε τη διανοητική μας ανωτερότητα, προσπερνώντας τον κατώτερο βλάκα που μας καθυστέρησε.
- Λιντσάρουμε λεκτικά και ενίοτε και δια της φυσικής βίας τον “αλήτη” που κάνει τον μάγκα.
- Επιτιθέμεθα με πραγματικό bullying στους νέους και άπειρους οδηγούς και ειδικά αν είναι γυναίκες βγάζουμε ότι ψυχαναλυτικής φύσεως απωθημένο έχουμε.
- Παραβιάζουμε πινακίδες και φανάρια ως βασικό μέσο ενίσχυσης της αυτοεκτίμησής μας.
- Πατάμε το γκάζι σα δαιμονισμένοι σε δρόμους που με βάση τα ευρωπαϊκά κριτήρια θα χρησιμοποιούνταν μόνο από τρακτέρ.
- Καπνίζουμε, τρώμε, μιλάμε στο κινητό με τη μουσική στη διαπασών, αδιαφορώντας ουσιαστικά για τη ζωή των άλλων.
- Για το ποτό δε καλύτερα να μην αναλύσουμε.
Ξεκάθαρο Λογικό συμπέρασμα = Είμαστε Ένοχοι
Και επειδή κάθε γενίκευση αδικεί αυτούς που διαφέρουν ... εδώ δυστυχώς και αυτοί που διαφέρουν είναι απλά υποψήφια θύματα όλων των υπολοίπων που ακολουθούν τουλάχιστον μία από τις παραπάνω 8 συμπεριφορές.
Αφού αυτό το αναγνωρίσαμε ως πάθηση - σχεδόν συλλογική - τώρα, λοιπόν, πρέπει να δούμε και τι μπορεί να γίνει: ΟΚ η παιδεία, η εκπαίδευση και η νοοτροπία είναι τα πραγματικά θεραπευτικά μέσα, αλλά έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα ... ήτοι: απαιτούν χρόνο, χρήμα και οργάνωση.
Είναι αυτονόητο πως χωρίς το κρίσιμο στοιχείο της Εκπαιδευτικής πολιτικής , τίποτα δε θα αλλάξει ριζικά.
Μέχρι, όμως, αυτό να γίνει τα παιδιά μας πεθαίνουνε στους δρόμους γιατί η μάστιγα αυτή, η πραγματική γενοκτονία ενός έθνους που ξεκληρίζεται κυριολεκτικά στην άσφαλτο, είναι το πρόβλημα που αυτή τη στιγμή - ΤΩΡΑ - απαιτεί λύση.
Αυτή τη στιγμή θρηνούμε γονείς, αδέλφια, φίλους, συγγενείς που χάνονται. Κυριολεκτικά πνιγόμαστε στο αίμα και στον πόνο για τους δικούς μας ανθρώπους και όλοι αγωνιούμε να μη δεχτούμε εκείνο το τηλεφώνημα …
Οι διαχειριστές της Εξουσίας θα πρέπει πλέον να μην ανησυχούν για το Πολιτικό κόστος επιβολής Αυστηρότατων και Δρακόντειων Ποινών.
Ας τους διαβεβαιώσουμε πως μέχρι να αποκτήσουμε την απαραίτητη Παιδεία ως άνθρωποι και ως Οδηγοί, η Πολιτεία πρέπει να μας προστατεύσει από τον φριχτό εαυτό μας.
Τεράστια πρόστιμα, τεράστια χρονικά διαστήματα παρακράτησης των διπλωμάτων και των αδειών και ενίοτε ποινικές διώξεις μέχρι να ακούσουμε πως η γενοκτονία της ασφάλτου μειώθηκε κατά 80% τουλάχιστον.
Το μήνυμα που θέλουμε να μεταδώσουμε σε αυτούς που μπορούν να πράξουν στα πλαίσια του Κρατικού μηχανισμού είναι : ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΤΩΡΑ και ας είναι και υπερβολικά Αυστηρό. Θέλουμε να ζήσουμε αλλά είμαστε ξύλα απελέκητα.
Και τα ξύλα που είναι απελέκητα χρειάζονται δυστυχώς τον πέλεκυ των ποινών, αυτοπροαιρέτως και αυτοβούλως, για να σωθούνε από την αυτοκαταστροφή.
Το Κράτος έχει την ευθύνη να διαμορφώνει τη στοιχειώδη αντίληψη γύρω από τα κοινά μας θέματα. Και το Κράτος δεν έχει κάνει τη δουλειά του σωστά.
Οι Νεοέλληνες είμαστε απολίτιστοι οδηγοί γιατί είμαστε το φυσικό αποτέλεσμα των ελλιπών πολιτικών της Κρατικής Διοίκησης.
Τουλάχιστον η Διοίκηση ας επιβάλλει ΤΩΡΑ αυτό που έπρεπε να έχει προβάλλει ΗΔΗ μέσα από τα Σχολεία.
Με κάθε τρόπο να περιορίσουμε την πραγματικότητα εκείνου του τηλεφωνήματος όταν μαθαίνεις την είδηση…