Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακούω την ίδια γνωστή γκρίνια “Δεν υπάρχει Κράτος σου λέω…, δεν υπάρχει Κράτος…”
Χμ!!!... ας το κοιτάξουμε λίγο σε βάθος αυτό και μπορεί και να πονέσει!!
Το κυρίαρχο Σύστημα Διοίκησης στον τόπο μας που να χαρακτηρίζεται από συνέχεια, συνέπεια και διαχρονικότητα είναι μάλλον το μοντέλο διαχείρισης που ακολουθεί η μέση Ελληνική οικογένεια εδώ και πολλούς αιώνες!
Κατά πάσα πιθανότητα αυτό έχει προκύψει και από τη μακρά περίοδο απουσίας Κρατικού Μηχανισμού στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο μετά την άλωση, αλλά και ως φυσικό αποτέλεσμα των προβλημάτων που αντιμετώπισαν οι πολίτες του νεοσυσταθέντος κρατιδίου μετά το 1835.
Η ουσία είναι πως οι Νεο-Έλληνες έχουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια αποκοπεί από την συλλογικότητα και την ευθύνη που απαιτεί η τήρηση ενός ενιαίου Συστήματος Διοίκησης.
Και αν είναι να το τραβήξουμε πολύ μακριά στο παρελθόν, θα μπορούσαμε να αναγνώσουμε ότι και οι περίφημοι αρχαίοι ημών πρόγονοι το αντιπαθούσαν εκ βάθρων και το αποδέχονταν ως ιδέα μόνο σε μικρο-σύνολα του επιπέδου των 10 έως και 100 χιλιάδων ανθρώπων!!!
ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΓΝΩΣΜΕΝΟ το προβληματάκι αυτό. Βλέπετε και από παλαιοτάτων χρόνων πάντα είχαμε κάποιες αναρχοαυτόνομες κλίσεις (για να είμαστε ειλικρινείς … μάλλον όταν μας συνέφερε και όχι με συνεπές ιδεολογικό υπόβαθρο)!!
…και δεν είναι απαραίτητα κακές αυτές μας οι κλίσεις, καθώς η αυτονόμηση των μικρών οικογενειακών ομάδων έχει πολλάκις διασώσει τους δικούς της ανθρώπους από προσωπικές περιπέτειες και συστηματικά λειτουργεί ως ένα άλλο Κράτος Πρόνοιας για τα πιο αδύναμα μέλη της!
…αυτό το οικογενειακό κράτος Πρόνοιας φροντίζει πραγματικά για ό,τι μπορεί: βασικές ανάγκες, Εκπαίδευση, Εργασία, Υγεία κλπ, κλπ… με έναν τρόπο που στο εξωτερικό έχει γίνει παροιμιώδης και αναπόφευκτα ενέπνευσε και ταινίες όπως το “My big fat Greek wedding”.
Κρύβει, όμως, και σοβαρές παθογένειες όπως η διαβόητη υπέρ-προστατευτικότητα, η εσωστρέφεια και η μυστικοπάθεια. Οι δε γονείς εάν χρειαστεί, γίνονται θυσία για τα παιδιά τους, ξεπερνώντας όμως ακόμα και σε αυτό κάποια λεπτά όρια…
Ο οικογενειακός σχηματισμός στον Ελλαδικό χώρο διαφαίνεται πως πέρα από τα πανθομολογούμενα θετικά του, αλλά και τις σοβαρές του αδυναμίες, έχει και έναν ρόλο που δεν είναι εύκολα αναγνώσιμος: είναι από τη μια πυλώνας επιβίωσης της κοινωνίας μας, αλλά την ίδια στιγμή από την άλλη σοβαρό εμπόδιο για την εξέλιξη μας!
Δηλαδή, ναι μεν έχει αναλάβει το ρόλο του Κράτους Πρόνοιας ΑΝΕΠΙΣΗΜΩΣ, αλλά την ίδια στιγμή εμποδίζει και τη δημιουργία Κρατικού μηχανισμού, καθώς σε κάθε του επαφή με το Κοινωνικό Σύνολο ΒΑΖΕΙ πάντα ΜΠΡΟΣΤΑ τις οικογενειακές του επιδιώξεις, ακόμα και εις βάρος του οποιουδήποτε ΕΤΕΡΟΥ προσώπου.
…και έτσι οι μικροί αυτοί οικογενειακοί πυρήνες δρουν κρίσιμα ως προς τη διαιώνιση κακοδαιμονιών της πατρίδας μας, καθώς συναλλάσσονται πάντοτε με τον Κρατικό μηχανισμό, έχοντας κατά νου το ΑΜΕΣΟ όφελος. Εφαρμόζουν στην πράξη το “κάλλιο πέντε και στο χέρι”…
Με μια χιουμοριστική διάθεση, θα λέγαμε πως η Ελληνική οικογένεια δεν είναι Πατριαρχική (άλλωστε στην πράξη μάλλον Μητριαρχική είναι) αλλά “Φατριαρχική”, καθώς αρέσκεται να λειτουργεί υπέρ του άμεσου συμφέροντος της μικρής της φατρίας, παρά τη γλυκύτητα και τη ζεστασιά που τη διαπνέει.
“Φατριαρχικότητα” … το λοιπόν … η μητέρα πάσης παθογένειας!
πηγη: www.macroskopio.gr