Κάθε Ιστορία αποτυχίας υποκρύπτει ένα τουλάχιστον αθεράπευτο πάθος.
Για άλλους είναι κάποιο πάθος που ποτέ δε θεραπεύτηκε, όπως τζόγος, ποτό, εμμονές, φόβοι. Ατελείωτη η λίστα με τα καλούδια.
Για μια χώρα, όμως, κατ’ αναλογία ... συνήθως υποκρύπτεται ένα συλλογικό πάθος που δίνει πάντοτε ένα χαστούκι στην αίσια εκδοχή των πραγμάτων. Στην Νεότερη Ελλάδα αυτό το χαστούκι, που πάντα έδινε πορεία προς το χειρότερο σενάριο των εξελίξεων, ήταν διαχρονικά η εφαρμογή ταξικών ιδεολογιών ως λύση σε Εθνικά ζητήματα.
Ο πολύ-θρυμματισμός του προσώπου μας, σαν άλλος πίνακας του Dorian Gray, αφορά το Συλλογικό μας Πρόσωπο. Αφορά στην Αυτο-Εικόνα μας εξίσου με την Παρουσία μας προς τους άλλους - προς τους ξένους - ουσιαστικά προς τον υπόλοιπο Κόσμο. Και αυτό συμβαίνει γιατί υποκύπτουμε σε ιδιοτελείς υποδιαιρέσεις.
Η προσπάθεια απόλυτης εφαρμογής της ταξικής προσέγγισης σε προβλήματα που αφορούν καθολικά το Κοινωνικό σύνολο είναι σα να προσπαθείς να χωρέσεις σε ένα κουτί, με ένα και μόνο συγκεκριμένο σχήμα, πάμπολλα αντικείμενα με εκατοντάδες διαφορετικά σχήματα = απλά δε γίνεται! - με αποτέλεσμα η όποια λύση να αφήνει απέξω μεγάλα τμήματα της Κοινωνίας την οποία μπορεί και να είχες ως καλή πρόθεση να διασώσεις.
Από την άλλη, βέβαια, ο κίνδυνος να εξαπατηθούν οι Πολίτες από τους πραματευτάδες του Πατριωτισμού είναι πάντοτε υπαρκτός. Και έχει συμβεί φυσικά αυτό επανειλημμένως, δίνοντας αντικειμενική βάση στις απόψεις όσων ιδεολογικά αντιτίθενται προς τέτοια πρότυπα.
Πώς, όμως, θα λύσεις ένα Καθολικό πρόβλημα, όπως η Κρίση χρέους στην Ελλάδα, όταν κινείσαι με βάση ιδεολογίες που αφορούν εσωτερικές οικονομικό-κοινωνικές συσχετίσεις μεταξύ των Πολιτών?
Και, από την άλλη, πόσο μπορείς να αγνοήσεις την ταξική ταυτότητα των ανθρώπων που εμπλέκονται σε ένα Συλλογικό ζήτημα?
Ακούγεται χιλιοειπωμένο, αλλά η απάντηση βρίσκεται πιστεύουμε στο ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ. Δηλαδή, το ζύγισμα μεταξύ Συλλογικότητας και Ταξικής Συνείδησης είναι η προσέγγιση που μπορεί να επιτύχει ένα στοιχειώδες επίπεδο ΣΥΝΑΝΤΙΛΗΨΗΣ.
Οι κυβερνήσεις της νεώτερης Ελλάδας πάντοτε υπολόγιζαν με επιστημονική μεθοδικότητα τις όποιες επιπτώσεις των αποφάσεών τους με ταξικά κριτήρια. Πόσο κερδίζουν εκλογικά από μια απόφαση, πόσο χάνουν και σε ποιες περιοχές, σε ποιες κοινωνικές τάξεις, ποιες συντεχνίες ωφελούν και ποιες επαγγελματικές κατηγορίες αφήνουν στην απέξω και ούτω καθεξής ...
Αυτή, όμως, η μεθοδική στρατηγική υπολογισμών αποτέλεσε και Ιστορικά τη βασικότερη αιτία αποτυχίας στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική της χώρας, διότι στερούσε τη διαχρονικότητα των Στοιχειωδών Πυλώνων της Εθνικής Συνεννόησης – αυτό που στα Αγγλικά ονομάζεται ‘Consensus’ αλλά ετυμολογικά προέρχεται από τα Ελληνικά και θα το αποδίδαμε ως ‘Συναίσθηση’.
Η ‘Συναίσθηση’, ως νεολογισμός για μια τέτοια χρήση, θα ήταν ουσιαστικά η έμμετρη διαχείριση των Εθνικών Προβλημάτων χωρίς να υποτιμούμε την ταξικότητα της φύσης των προβλημάτων.
Ποτέ μέχρι τώρα, όπως φαίνεται, δε συνέβη αυτό – τουλάχιστον ως παγιωμένη Πολιτική επιλογή με διαχρονικά στοιχεία – καθώς τις κρίσιμες ώρες πάντοτε κάποιοι αποφασίζουν ποιοι θα θυσιαστούν περισσότερο από κάποιους άλλους, έχοντας κατά νου και την επόμενη μέρα στην Πολιτική τους καριέρα.
Δε γίνεται δουλειά έτσι.
Δε γίνεται να προχωρήσει ο τόπος σε καλύτερες μέρες όταν η μια παράταξη στοχεύει τον Ιδιωτικό Τομέα ως αναπόφευκτη θυσία και κάποια άλλη παράταξη βάζει στο σταυρόνημα τους Δημοσίους υπαλλήλους ως τη μόνη αιτία του κακού.
Δε γίνεται οι αγρότες να ψάχνουν το δίκιο τους μόνοι τους και σκεπτόμενοι ταξικά, όταν οι μηχανικοί καταστρέφονται για παράδειγμα από τις νέες ασφαλιστικές εισφορές.
Δε γίνεται οι ταξιτζήδες να πιέζουν για τα δικά τους αιτήματα όταν οι φορτηγατζήδες κινδυνεύουν να καταρρεύσουν. Δεν επιτρέπεται οι Δημόσιοι υπάλληλοι να ασκούν τη μεγάλη τους δύναμη όταν οι εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό τομέα πληρώνονται τα μισά και κάτω απ’ ότι οι ίδιοι παίρνουν!
Όποιος επιλέγει το δρόμο της Ταξικής διαμαρτυρίας γίνεται κατευθείαν θύμα των μεθόδων της Κοινωνικής Μηχανικής και στην πράξη μετά από λίγες ημέρες σπάει το όποιο μέτωπο διεκδικήσεών του, υπό το βάρος της Κατάκρισης και Οργής των υπολοίπων τμημάτων της Κοινωνίας.
Πέρασε ο καιρός των συντεχνιών που κατάφερναν κλαδικούς διακανονισμούς. Πέρασε τουλάχιστον ως αποδεκτό ηθικά και ως τακτική που γίνεται ανεκτή.
Τα Συλλογικά Εθνικά προβλήματα δε λύνονται με ταξικές προσεγγίσεις, αλλά με ευρείες συνεννοήσεις.
Την επόμενη φορά που ένας κλάδος αποφασίσει να πιέσει με τον παλιό καλό παραδοσιακό τρόπο της Μεταπολίτευσης, καλύτερα να φροντίσει να έχει συνεννοηθεί και με άλλους χώρους και κλάδους, γιατί καμιά κατηγορία επαγγελματιών πλέον δε γίνεται εύκολα ανεκτή ως το μόνο θύμα.
Η πυρκαγιά καίει τα σπίτια όλων και μόνο με συλλογική προσπάθεια θα σβήσει.
Εάν συνεχίσουμε να ακολουθούμε παρωχημένες μεθόδους σε τόσο μεγάλα προβλήματα, απλά το Μυστικό της αποτυχίας μας θα έχει για μια ακόμη φορά δώσει το κρίσιμο χαστούκι στο κοινό μας πεπρωμένο.
Και πορευόμενοι ως ιδιοτελή θρύμματα, θα συναντήσουμε την κατάτμηση του Εθνικού μας χώρου, τη διάλυση του βιοτικού μας επιπέδου και τη χλεύη όσων λατρεύουν τις χυδαίες γενικεύσεις.
Αυτή θα είναι η τραγική μας ειρωνεία στο τέλος του έργου …