ΟΙ 8 ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ
Που δεν είναι ακριβώς 8 αλλά είναι 62 και κατέχουν πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της γης, ακούσαμε στις ειδήσεις χθες. Και να τα σχόλια για την αδικία του καπιταλισμού και δώσ’ του κορώνες για να τους τα φορολογήσουμε και να τα μοιράσουμε στους φτωχούς και να σεντόνια αναλύσεις για την απανθρωπιά του συστήματος με τόσο μεγάλη ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς.
Τι σημαίνει, παλληκάρια της αναδιανομής, κατέχουν πλούτο; Τον έχουν κάνει χρυσές λίρες και τον έχουν ρίξει σε πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων για να βουτάν κάθε πρωί όπως ο Σκρούτζ; Όχι βέβαια! Έχουν μετοχές εταιρειών που μισθοδοτούν εκατομμύρια ανθρώπους, κινούν μια οικονομία από την οποία έχουν έσοδα εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι, και αλλάζουν κάθε μέρα την μορφή του κόσμου προς το καλύτερο. Οι περισσότεροι είναι δημιουργοί εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, ξεκίνησαν από ένα γκαράζ και δουλεύουν πυρετωδώς παρά τον πλούτο που κατέχουν διότι αν δεν δουλέψουν, οι μετοχές τους που σήμερα αξίζουν χρυσάφι, αύριο δεν θα αξίζουν δεκάρα τσακιστή.
Επιπλέον, χρηματοδοτούν φιλανθρωπικά ιδρύματα με δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, που επίσης βοηθούν εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους να αλλάξουν τη μοίρα τους.
Αντί να τους στήσουμε άγαλμα, τους κατακρίνουμε που πέτυχαν και προτείνουμε «κόφτη» στο εισόδημα; Πώς θα γίνει αυτό; Με έναν νόμο κι ένα άρθρο; Περιουσία μέχρι τόσα, κι από κει και πάνω όλα δημεύονται; Είμαστε με τα καλά μας; Κι αν υποθέσουμε ότι γίνεται ποιος θα ωφεληθεί από την μη παραγωγή άλλου πλούτου;
Ο καπιταλισμός κάνει τον πλούσιο πλουσιότερο και τον φτωχό πλούσιο, ή έστω λιγότερο φτωχό. Οι σοσιαλιστικές αντιλήψεις περί ισότητας με τη χατζάρα ή μέσω κρατικής παρέμβασης το μόνο που καταφέρνουν είναι η ισότητα στην εξαθλίωση. Το σενάριο το ζούμε στην Ελλάδα στο φόρτε του. Κι αντί να καταλάβουμε την παράνοια του να εμποδίζεις να παράγουν πλούτο αυτοί που έχουν την ικανότητα να το κάνουν, θέλουμε να καμαρώσουμε το χάλι μας και σε παγκόσμιο επίπεδο. Να προσλάβουμε, ας πούμε, όλους τους φτωχούς σε ένα παγκόσμιο Δημόσιο και να βγαίνουν στη σύνταξη από τα 50. Για πότε θα ξαναγυρίσουμε στη λίθινη εποχή, ούτε που θα το καταλάβουμε.