" Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ σὲ τούτη τὴν γωνιὰ τοῦ πλανήτη χιλιάδες χρόνια.
Οὔτε διώξαμε κάποιον γιὰ νὰ κατοικήσουμε ἐδῶ, ὅπως ἐδήλωναν οἱ Ἀρχαῖοι (πρὸς μεγάλη πίκραν ὅσων ἀποδομοῦν σήμερα τὴν ἱστορία μας), οὔτε κουβαληθήκαμε ἀπὸ τὶς στέπες τῆς Ἀσίας γιὰ νὰ κλέψουμε γῆ, παραδόσεις καὶ ἱστορία ποὺ δὲν μᾶς ἀνήκουν, σὰν κοινοὶ κλέφτες καὶ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ.
Οἱ δὲ Ἀθηναῖοι, ὑπερηφανεύοντο τόσο γιὰ τὴν αὐτοχθονία τους ὥστε φοροῦσαν χρυσᾶ τζιτζίκια (τέττιγγες), ἐπειδὴ τὰ ἔντομα αὐτὰ γεννοῦν τὰ αὐγά τους μέσα στὸ χῶμα.
Ὀφείλουμε λοιπὸν νὰ γνωρίζουμε ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΕΞΙΣ ΑΙΓΑΙΟΝ, γιατὶ ἡ ἑλληνικὴ φωνὴ (φωνὴ ἐκ τῶν «φαίνω»+ «νοῦς», ἐπειδὴ φανερώνει ὅσα ἔχουμε στὸν νοῦ) μαρτυρᾶ ἀπὸ μόνη της τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα.
Μέσα ἀπὸ τοὺς μύθους, ποὺ ἐπὶ τῆς οὐσίας κρύβουν ὄχι μόνον τὴν παναρχαία ἱστορία μας ἀλλὰ καὶ βαθειὲς γνώσεις ποὺ ἀποκαλύπτονται μέσα ἀπὸ ἀποσυμβολισμούς, ἐπιβεβαιώνεται τὸ αὐτονόητο χωρὶς πολλὰ λόγια.
Τὰ τοπωνύμια Αἰγαῖον, Αἴγιον, Αἰγὲς (Αἰγαί), Αἴγινα καὶ τὰ συναφῆ, ἐτυμολογοῦνται ὅλα ἀπὸ τὸ ρῆμα «ἀΐσσω-ἀΐττω» ποὺ σημαίνει «κινοῦμαι ὁρμητικά», καθὼς ὅλοι αὐτοὶ οἱ τόποι σχετίζονται μὲ τοὺς δυνατοὺς ἀνέμους καὶ τὴν ὁρμητικὴ θάλασσα.
«Ἡ αἴξ-τῆς αἰγὸς» εἶναι ἡ κατσῖκα, τὸ ὁρμητικὸ ζῶον ποὺ πολὺ δύσκολα δυνάμεθα νὰ αἰχμαλωτίσουμε ἄν τρέχῃ ἐλεύθερο.
Αἶγες καλοῦνται καὶ τὰ μεγάλα κύματα (Λεξικὸν Liddle and Scott 1843), γιὰ αὐτὸ μέχρι καὶ σήμερα λέμε ὅτι ἡ φουρτουνιασμένη θάλασσα ἔχει προβατάκια, ἀφρίζει...
Ὅπως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, κι ἂς μὴ μᾶς τὸ δίδαξαν στὰ σχολεῖα, ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἀπαντᾶται ἡ ὀνομασία ΑΙΓΑΙΟΝ ΠΕΛΑΓΟΣ εἶναι τὸ 450 π.Χ. ἀπὸ τὸν μέγα ποιητή μας Σοφοκλῆ στὴν τραγωδία «Αἴας».
Κοινοποιῶ ὡρισμένες ἐτυμολογίες σχετικὲς μὲ τὸ ὄνομα «Αἰγαῖον».
Ἐτυμολογίες τοῦ τοπωνυμίου «Αἰγαὶ» :
ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ ΜΕΓΑ 10ος αἰ. : «Αἰγαὶ : πόλις τῆς Εὐβοίας ἢ νῆσος ἐστὶ δυσχείμερος (μὲ δύσκολους χειμῶνες). Ἀφ’ ἧς (ἀπὸ αὐτῆς) καὶ τὸ πέλαγος Αἰγαῖον ἐκλήθη, ἀπὸ δὲ τοῦ Ποσειδῶνος οὕτως ὀνομασθεῖναι. Οἱ δέ, ἀπ΄ Αἰγέως τοῦ πατρὸς Θησέως, κατακρημνίσαντος ἑαυτὸν ἀπὸ τῆς ἀκροπόλεως εἰς τὴν θάλασσα, οὐ πολὺ γάρ ἀπέχει ἡ ἀκρόπολις τῆς θαλάσσης, περιπλέοντι τὴν νῆσον.»
ΛΕΞΙΚΟΝ ΚΡΟΥΣΙΟΥ 1878 μ.Χ. : «Αἰγαὶ: πληθυντικὸς τοῦ αἰγὴ = ἄϊξ, ὅ ἐστι (τὸ ὁποῖον σημαίνει) ὁρμὴ καὶ συντριβὴ τῶν κυμάτων.»
ΟΜΗΡΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 1150 μ.Χ.: «Αἰγαὶ : πόλις Εὐβοίας ἀφ΄ ἧς (ἐκ τῆς ὁποίας) δοκεῖ (φαίνεται) παρωνομάσθαι τὸ Αἰγαῖον πέλαγος, καὶ αἰγαὶ νῆσος τὶς ἐν τῷ Αἰγαίῳ πελάγει, καὶ Αἰγαὶ πόλις τῆς Ἀχαΐας ἐν Πελοποννήσῳ, ἡ κληθεῖσα καὶ Αἰγὰ ἑνικῶς.»
Αἰγαὶ (Αἰγὲς) λοιπὸν καλεῖται πόλις τῆς Εὐβοίας ἢ νῆσος, ἐκ τῆς ὁποίας ὠνομάσθη τὸ Αἰγαῖον ἀπὸ τὸν Ποσειδῶνα, παρακαλῶ. Ἄλλοι λέγουν ὅτι ὠνομάσθη ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ Θησέως, Αἰγέα, ὅταν κατεγκρεμίσθη ἀπὸ σημεῖον τῆς ἀκροπόλεως, ποὺ δὲν ἀπεῖχε πολὺ ἀπὸ τὴν θάλασσα, πλέων πέριξ τῆς νήσου.
Ἡ ὁρμὴ τῶν κυμάτων καλεῖται αἰγή (ἐκ τοῦ ἀΐσσω=ὁρμῶ) καὶ Αἰγαὶ καλεῖται καὶ κάποια πόλις τῆς Ἀχαΐας (ἐννοεῖ τὸ Αἴγιον μᾶλλον).
Ἐπίσης, ὁ γίγας «Αἰγαίων» κατὰ τὸ λεξικὸν τοῦ Κρουσίου ἐτυμολογεῖται ἐκ τῆς λέξεως ἄϊξ=ὁρμή, ἐκ τοῦ ρήματος ἀΐσσω. Συμβολίζει τὴν τρικυμία τῆς θαλάσσης, ὡς υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος.
Ὁ δὲ Εὐστάθιος Θεσσαλονίκης μᾶς γνωστοποιεῖ ὅτι ὁ Αἰγαίων ἐθαλασσοκρατοῦσε ἐξορμῶντας ἀπὸ τὴν Εὔβοια, ἀπὸ ὅπου κατέστεψε τὶς Κυκλάδες. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἰτία ποὺ τὸ Αἰγαῖον ἔλαβε τὸ ὄνομά του, σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορικὴ πηγὴ τοῦ Εὐσταθίου, ποὺ εἶναι ὁ βιογράφος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, Ἀρριανὸς (95-180 μ.Χ) (Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις).
Ὅσο λοιπὸν καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ περάσουν γιὰ «μακεδόνες» οἱ σκοπιανοί, ὅσο κι ἂν οἱ μογγόλοι προσπαθοῦν νὰ ἰδιοποιηθοῦν τὴν ἑλληνικὴ παράδοσι μέσα ἀπὸ τοὺς ποντιακοὺς χοροὺς καὶ τὴν βυζαντινὴ μουσικὴ ποὺ εἶναι συνέχεια τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς, ὅσο κι ἂν ἐφευρίσκουν μὲ τὰ νοσηρά τους μυαλὰ ΜΠΟΥΡΔΕΣ ποὺ οὔτε παιδάκια πιστεύουν, τόσο ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια θὰ ξεπροβάλῃ ἐκτυφλωτική, γελοιοποιῶντας ὅλους τοὺς πιθηκοειδεῖς κατσαπλιάδες, στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα.
Ἐμεῖς εἴμαστε μιὰ σταγόνα στὸν χρόνο, ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ ὅμως εἶναι ΑΙΩΝΙΑ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ (στερητικὸ α + λήθη)... εἶναι θάλασσα ποὺ λάμπει καὶ κάποια στιγμὴ πνίγει κάθε τὶ κάλπικο, βρώμικο καὶ σαθρό".